In Love With Your Pain...

23 ▪︎Dromen▪︎

"Je moet verder zoeken...Destiny." Zegt hij.

Verdwaald kijk ik om me heen. Ik kan zijn stem wel horen, maar ik weet niet wat hij bedoelt.

"Je hebt dorst... toch?" Gaat hij verder.

Ik knik hevig.

"Dan moet je wat drinken..."

Zijn stemgeluid vervaagt tegen het eind van de zinnen. Ineens verschijnt er een vijvertje voor me. Het water is hemelsblauw en wordt omringd door felgroene grassprieten.

Dit beeld zou zo uit een sprookje kunnen komen. Alles ziet er zo magisch uit, dat het bijna onwerkelijk lijkt.

"Waar wacht je nog op...? Loop erheen!" Roept hij weer.

Voorzichtig loop ik naar het vijvertje toe en staar naar mezelf in het water. Ik kijk hoe de roze wolken zich verplaatsten achter mij, langzaam, maar daardoor niet minder sierlijk.

En dan verandert het beeld ineens van een sprookjesachtige droom naar een regelrechte nachtmerrie. Het lijkt alsof al het kleur wordt opgezogen door het water uit de vijver, en er een draaikolk ontstaat.

Ik merk dat ik er duizelig van word en zo mijn evenwicht verlies, waardoor ik in het water val. Het aantrekkelijke water, voelt anders dan het in eerste opzicht lijkt. Het voelt koud, verstikkend.

Onder water zie ik verschillende afbeeldingen die tot stand komen na een lichtflits. Het geluid komt overeen met het geklik van een camera. En bij elk geklik zie ik weer een nieuwe foto.

Op de afbeelding voor me, zie ik een auto-ongeluk. Het is het ongeluk van Athan. Snel probeer ik omhoog te zwemmen, maar het lukt niet. Ik zit vast aan iets, iemand.

Op de volgende afbeelding zie ik Athan. Hij ziet er verdrietig uit.

"Help me!" Roep ik, waarna hij zijn hand uitsteekt.

Net wanneer ik zijn hand wil aannemen, krijgt hij een gemene glimlach op zijn gezicht terwijl de zachte achtergrond verandert in een akelige donkere. Ik krijg er de rillingen van, maar dat zou net zo goed van het bevriezende gevoel kunnen komen.

Hij trekt zijn hand terug en ik word naar beneden getrokken. Zijn gelach wordt luider. Hij is me aan het uitlachen.

"Vaarwel Destiny." Brult hij en voor ik het weet verdwijnt het beeld en verandert alles weer in water. Normaal water, zoals ik het gewend ben.

Ik realiseer me nu dat ik aan het verdrinken ben. Paniekerig houd ik mijn adem in, maar dat gaat moeizaam. Het bonzende gevoel in mijn hoofd wordt er alleen maar erger door.

"Help!" Denk ik, want ik kan niet meer praten. Ik ben alleen, hulpeloos.

Ik kan niet meer.

.....

Geschrokken open ik mijn ogen waarna ik overeind schiet. Mijn hele lichaam is bezweet en mijn hartslag lijkt op hol geslagen.

"Het was maar een droom." Zeg ik tegen mezelf. Naast me staat er gelukkig een flesje water. Met mijn droge mond komt dat goed uit. Buiten is het nog donker, waardoor ik me afvraag hoe laat het is.

"02.16 uur." Staat er op mijn telefoonscherm.

Ik weet dat ik nu niet makkelijk meer in slaap zal vallen, dus besluit ik maar om mijn droom op te gaan schrijven. Het is iets waar ik een tijd geleden mee begon, maar ik schrijf niet al mijn dromen op. Slechts de dromen waar, naar mijn mening, een diepere boodschap achter ligt.