In Love With Your Pain...

27 ▪︎Opzoek▪︎

De beloofde update! Bedankt voor het stemmen❤️.

.....

Verveeld staar ik uit mijn raam. Mijn leven ziet er zo saai uit zonder de spanning waar hij voor zorgt. Het geeft een kick wanneer ik met hem ben, maar door Jasmine weet ik ook dat het verkeerd is.

"Schrijf alles op over hem..."

Met moeite pak ik het boekje uit mijn tas en begin aan mijn 'huiswerk' voor het eerst sinds mijn eerste afspraak.

Wanneer denk ik aan hem?

Op het moment dat ik me verveel.

Waarom denk ik aan hem?

Omdat hij voor een kick zorgt.

Waardoor denk ik aan hem?

Doordat ik me verveel. Maar dat heb ik ook al opgeschreven bij de wanneer- vraag. Dit is zo stom. Ik maak het later wel....net als mijn huiswerk van school...van vorige week.

Na een lange tijd schijnt de zon weer, waardoor ik zin heb om naar buiten te gaan. Normaal gesproken zou ik Maya daarvoor vragen, maar ik negeer haar al een hele week nu, dus dat gaat hem niet worden.

Wie heb ik nu eigenlijk? Niemand.

Ik had Athan eindelijk gevonden, maar toen kwam daar ook een eind aan. Zonder het te willen gaan mijn gedachtes naar Athan. Zijn lieve glimlach, zijn ogen, zijn zachte lippen.

Hoe zou het nu met hem gaan? Ik probeerde een ontmoeting met hem te ontwijken, want ik wist niet wat ik tegen hem moest zeggen. Maar hij kan toch geen antwoord geven, dus kan het geen kwaad als ik bij hem op bezoek zou gaan toch?

Dat presentatie-gevoel komt weer omhoog en ik weet niet wat ik er mee aan moet. Bij twijfel moet je iets niet doen...,maar daar ben ik te nieuwgierig voor.

Snel prop ik alle benodigdheden in mijn tas en storm mijn kamer uit. Mam is weg voor werk en mijn zusjes logeren bij tante Gita, omdat mijn moeder denkt dat ik mentaal niet stabiel genoeg ben om op hen en op mezelf te letten dit weekend.

Wat vreemd is, want alles gaat prima.

Bij de bushalte hoef ik maar een paar minuten te wachten, want de bus arriveert al redelijk snel. Door het raam staar ik naar buiten, waar mijn oog valt op een jongen die het zebrapad op loopt. Wanneer hij zijn gezicht draait lijkt het verdacht veel op Skye, waardoor ik gil.

De chauffeur kijkt me bezorgd aan. "Alles goed?"

"Ja, er zat een klein spinnetje op het raam..." verzin ik waarna hij gelukkig doorrijdt.

Ik hoopte af te zijn van mijn waanbeelden, maar kennelijk is dat niet het geval. Volgens Jasmine zag ik Athan doordat ik hem miste...

Maar waarom zie ik Skye nu dan? Hij is namelijk dood.

Tenzij hij nog leeft....

Nee, dat is belachelijk. Dit is geen 'Pretty Little Liars', maar het echte leven. Ik heb Skye's levenloze lichaam met eigen ogen gezien.

Bij het ziekenhuis aangekomen, komt dat presentatiegevoel weer opdagen. Dit keer heviger, door herinneringen aan de laatste keer dat ik hier was.

Snel loop ik naar binnen waar ik verwelkomd word door die afschuwelijke ziekenhuislucht. Dit moet snel gebeuren, anders kan het hele ziekenhuis straks zien wat ik net heb gegeten.

Zonder te stoppen bij de balie, loop ik door naar Athan's afdeling die ik al gauw weet te vinden. Wanneer ik zijn kamer binnenloop, zie ik twee patiënten liggen. En geen van ze is Athan.

Hij is vast verplaatst, want drie maanden op dezelfde plek blijven, vindt niemand fijn.

"Pardon, mag ik wat vragen?" Vraag ik aan een verpleegster die net voorbij komt lopen.

"Tuurlijk." Lacht ze vriendelijk.

"Ik ben opzoek naar mijn vriend Athan, die eerst hier lag. Weet u waar hij nu is?"

"Ik zoek het even op voor je." Zegt ze terwijl ze met haar pen langs de namen op de lijst gaat.

"Sorry, ik kan geen Athan vinden. Misschien ergens op een andere afdeling? Probeer het eens bij de balie van de afdeling. Daar staat een computer met een overzicht van alle namen. Dat gaat wat makkelijker."

Ik knik. "Bedankt." En loop snel door naar de balie waar een wat oudere vrouw achter de computer zit.

"Hallo mevrouw, ik ben op zoek naar Athan *****. Weet u misschien waar hij ligt?"

"Ik zal even kijken voor je, schat. Leuke highlights hoor." Zegt ze met een knipoog.

"Danku." Lach ik terug.

Ze kijkt aandachtig naar haar scherm terwijl ze haar hoofd schudt. "Op dit moment ligt hier geen Athan, lieverd. Misschien staat hij hier onder een andere naam?"

Ik knik bedenkelijk. De vorige keer gaf ik ook gewoon deze naam door, en stond hij wel geregistreerd. Het lijkt me sterk dat zijn naam nu ineens veranderd is.

"Nee, het is echt Athan. Hij is hier drie maanden geleden binnengebracht en ligt sindsdien in een coma." Leg ik uit.

"Athan, zeg je?" Vraagt een zuster die ons kant op komt lopen.

"Ja, weet u waar hij ligt?" Vraag ik hoopvol.

"Heeft hij weer een ongeluk gehad dan?" Vraagt ze verward.

"Uhm, nee ik heb het over dat auto-ongeluk waardoor hij in coma lag." Misschien heeft ze het over een andere Athan?

"Dat is al een hele tijd geleden toch?" Vraagt ze dan.

Ik knik. "Meer dan drie maanden."

"Kijk anders even bij 'ontslagen patiënten'. Ik denk dat hij daartussen staat." Zegt de zuster tegen de vrouw achter de computer.

Na wat getik, kijkt ze me opgelucht aan.

"Ja, hier staat het. Hij werd inderdaad binnengebracht, maar mocht na twee weken al vertrekken."

"Nee, dat kan niet. Hij hoort nog in coma te liggen." Zeg ik.

De zuster kijkt me bezorgd aan. "Nee, hij is twee weken na zijn ongeluk al ontwaakt uit zijn coma. Dat weet ik, want ik had toezicht over hem."

"Weet u zeker dat het Athan was?" Vraag ik vol ongeloof.

Ze knikt. "Ik heb nog nooit zo'n charmante patiënt gehad. De naam Athan is bovendien erg zeldzaam."

Wat gebeurt er hier?

Het voelt alsof ik door iedereen bespeeld word en niet meer weet wat echt is en wat niet.

Dit kan niet echt zijn.

"Weet u het zeker?" Vraag ik met een trillende stem.

Beide zusters knikken tegelijkertijd, waardoor dit voor mij het teken is om naar buiten te rennen. Dit alles, in combinatie met die ziekenhuislucht en presentatie-gevoel, wordt me te veel.

Eenmaal buiten, snak ik naar adem.

Dit kan niet.

Dit kan echt niet!

°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●

Dit verhaal wordt nog zieker dan jullie waarschijnlijk willen!🤐

❗️72+ stemmen voor een nieuwe update❗️