In Love With Your Pain...

30 ▪︎Ontmaskerd▪︎

Voor deze finale van deel 1 vraag ik jullie om straks massaal te STEMMEN, want pas bij 110 stemmen gaan we weer verder❗️

Maar voor nu:

Geniet van deze special: de ontmaskering van hem...🖤

............

"Destiny?" Hoor ik alweer achter me.

Betrapt draai ik me om. "Wat ben je aan het doen? En ik laat je niet gaan zonder een logische verklaring..."

Fucking hell! Denk ik bij mezelf.

Stotterend probeer ik met een logische verklaring te komen, maar het zit er gewoon niet in vandaag.

"Ga je nog antwoorden?" Vraagt Maya met haar armen over elkaar heen.

"En wie was die jongen waarmee je stond te dansen?"

"Ik...ik moet gaan Maya. Sorry." Zeg ik terwijl ik de tas over mijn schouder til en aanstalten maak om verder te lopen. Maar Maya blijft me achtervolgen. "Destiny, ik praat godverdomme tegen je!"

"Het was gewoon een jongen uit de club! Ik ken hem verder niet."

"Waarom droeg hij een masker? Vind je dat niet een beetje eng?" Vraagt degene die zelf ook een masker aanhad.

"Tachtig procent van de mensen daarbinnen was verkleed

ja!"

Op mijn telefoon zie ik dat ik al acht minuten heb gedaan over alles tot nu. Mijn plan loopt in het water en ik zal nooit op tijd bij het schuurtje aankomen...

Tenzij...

"Ben je lopend gekomen?" Vraag ik dan hoopvol.

"Nee met de fiets hoez-"

"Pak je fiets! Ik leg je alles uit onderweg, maar je moet me helpen nu!" De paniek is overduidelijk in mijn trillende stem te horen. Op dit moment ben ik voor de ene helft gevuld met hoop, en voor de andere helft met angst.

"Oké..." fluistert Maya en zoekt naar haar fiets.

Enig tijd later zit ik op de bagagedrager, terwijl Maya ons naar het bos fietst.

De rit duurt maar een paar minuten, waarin ik haar in grote lijnen vertel wat er gaande is.

En ook al had ik eerst mijn twijfels over Maya nadat ik langs het ziekenhuis was geweest... Nu weet ik dat zij me nooit zou verraden. Nooit.

"We moeten de politie bellen." Zegt ze voor de ingang van het bos.

"Ja, maar voor wie?! Huh?! We weten niet wie dit allemaal doet! Daarom moet dit dus!" Fluister ik op een schreeuwerige toon.

Samen rennen we als twee gekken door het bos met als enige bron van licht, mijn zaklamp. Op de stiletto's van Maya gaat het rennen wat lastig, want zij had geen extra paar schoenen in haar tas zoals ik.

"Wacht..." zegt ze en trekt haar hakken uit die ze vervolgens in haar handen draagt. Niet echt handig om met blote voeten door het bos te moeten rennen, maar ze doet het toch.

Eenmaal bij het schuurtje, pak ik een gereedschap waar ik de naam niet van ken. Maar bij mij staat het bekend als de slotenbreker.

De naam spreekt wel voor zich.

In het schuurtje openen we alle laden en kasten. "Dus dit is de hol van die maniak?" Vraagt ze terwijl ze een paar mapjes opent.

"Ja, en als je iets ziet wat van belang zou kunnen zijn, maken we er een foto van."