In Love With Your Pain...

40 ▪︎Poppenspeler▪︎

Oh he's sweet but a psycho....

Jullie hebben echt goed gestemd de vorige keer! Bedankt daarvoor! ❣️⭐️

•••••••••••••

Ik kijk toe hoe hij een sleutel uit zijn zak grijpt en het slot eraf haalt. Vervolgens duwt hij me naar binnen, waar mijn mond open valt van verbazing.

What the fuck is dit?

"Zoals ik zei...ik ben de poppenspeler en jij Destiny...bent slechts mijn pop..." fluistert hij in m'n oor, waardoor er opnieuw rillingen kruipen over mijn rug. Dezelfde woorden die hij aan de telefoon uitsprak. Nooit gedacht dat hij dat letterlijk bedoelde...

"Meekomen." Zegt hij als hij verder naar binnen loopt.

Gelijk schud ik mijn hoofd en probeer mijn poot stijf te houden.

"Het was geen vraag Destiny." Lacht hij terwijl hij me verder naar binnen probeert te trekken. Ik probeer me zo goed mogelijk vast te houden aan de deur, maar hij is veel sterker. Niks nieuws.

Als hij me een stoel in duwt, maakt hij de lichten aan waardoor alles duidelijker te zien is.

De kledingrekken met daaraan verschillende accessoires. Een toneel met een griezelig decor en schijnwerpers.

Hij is nog zieker dan ik dacht.

Hoe komt hij aan het geld hiervoor? Dit alles lijkt op een minder luxe versie van een kamer waar de strippers zich klaar maken om het podium op te stappen. Al de kleding zou zomaar eens geleend kunnen zijn van een stripclub. Ik zie veel latex jurken en lingeriesetjes. Verwacht hij dan dat ik dit ga aandoen?

En dan dat podium...

Wat als dat de plek is waar hij me gaat vermoorden?

Terwijl ik de schuur observeer, heb ik niet door dat hij me heeft vastgeketend aan de stoel. Mijn benen zitten elk aan een stoelpoot vast en mijn armen hangen er losjes bij. Dan trekt hij ineens aan een touw, waardoor mijn armen omhooggetrokken worden. Veel hoger dan mijn lichaam aankan.

"Fuck." Vloek ik luid. De boeien snijden zo diep in mijn polsen, dat het voelt alsof mijn handen elk moment van mijn polsen kunnen vallen.

Hij lacht terwijl hij het touw nóg verder aantrekt. Mijn lichaam is nu geneigd om op te staan, maar door de beugel rond mijn middel gaat dat niet. Het voelt alsof ik uit elkaar word getrokken, en niet op de goede manier.

"Stop!" Kerm ik terwijl ik de tranen al voel opkomen. Als hij stopt met trekken, knoopt hij het touw vast, zodat ik in deze positie blijf zitten.

Dan komt hij naar me toe gelopen en geeft me een harde klap in m'n gezicht, waardoor dat gedeelte nu warm aanvoelt.

"Hoe was het om me voor de gek te houden Destiny?" Vraagt hij dan boos.

"Het s-spijt m-me...."

Weer lacht hij. "Wat spijt je precies? Dat je me probeerde te naaien of dat ik erachter kwam?" En alweer krijg ik een klap in m'n gezicht.

"Weet je Destiny... ik begon je te vertrouwen. Ik dacht dat je anders was dan de rest..." begint hij terwijl hij naar me toe loopt om me bij m'n gezicht vast te pakken zodat ik hem aankijk. "Maar je bent precies hetzelfde."

"Laat me dan gaan. Kap hier godverdomme mee!" Roep ik dan.

"Nooit." Fluistert hij dan terwijl hij me diep aankijkt. Zijn ogen zijn zo anders dan die van Athan. Vol haat en pijn.

"Want weet je? Ik zou... die tranen van je niet willen missen...Destiny." Zegt hij dan. Hij loopt uit mijn zicht, maar keert al snel terug met een schaar. Dan pakt hij mijn blouse vast en knipt het open. Datzelfde doet hij met mijn rokje, waardoor ik nu alleen in mijn ondergoed sta.