In Love With Your Pain...

47 ▪︎Gefluister▪︎

Deze vervroegde update is speciaal voor de ongeduldige fans. Yes, I see your comments😌

••••••••••••

"Klaar voor ronde 2?" Hijgt hij later. En ik knik gretig.

"Mevrouw!" Hoor ik iemand roepen. Het klinkt vaag.

"Mevrouw! U bent er."

Geschrokken schiet ik overeind. Als ik om me heen kijk zie ik dat ik op de achterbank van de taxi in slaap ben gevallen.

Uit het raam zie ik dat ik voor m'n huis sta.

Fijn.

"Uhm...dankuwel. Sorry ik was in slaap gevallen en..."

"Geeft niks meisje. Het is ook al heel laat. Ga maar lekker slapen thuis." Zegt de chauffeur.

"Uh...ja. Dat zal ik doen ja. Bedankt." Antwoord ik verward en stap de taxi uit om vervolgens naar m'n huis te gaan."

Wat een klote droom zeg. Ik dacht eindelijk een doorbraak te hebben, maar nee hoor, ik weet zijn naam nog altijd niet.

Kaine.

Kaine. Waarom klinkt het zo logisch?

Kom op Des, dromen zijn bedrog. Dat weet iedereen.

Als ik door mijn tas graai, opzoek naar mijn sleutels, herinner ik me dat ik ze op mijn bureau heb laten liggen.

Kan er niks goed gaan vanavond?

Zal ik maar gewoon aanbellen? Ook al is het bijna 3.00 uur 's nachts.

Maar dan krijg ik weer een kruisverhoor over waarom ik er ben, en daar heb ik echt totaal geen zin in.

Dat wordt weer mijn raam opklimmen. Gelukkig laat ik mijn kamerraam altijd op een kier openstaan. Meestal zodat ik ongestoord het huis in kon, na mijn interactieve ontmoetingen met Kaine. Ik bedoel Hem.

Oh my god Des.

Ja ik weet het. Het is gewoon dat mijn droom zo realistisch leek. De laatste keer dat ik hem dus écht zag, was in het bos toen hij Jonas doorboorde met zijn pijl.

Dat was slechts een paar uur geleden.

En de keer dat ik hem daarvoor zag, was tijdens die helse marteling, waar hij zichzelf aanzag voor een poppenspeler die alles kon doen met zijn popje.

Misschien waren de laatste paar ontmoetingen zo vreselijk, dat mijn onderbewustzijn me aan de fijnere momenten probeerde te herinneren.

De momenten waarop hij je alle hoeken van de schuur liet zien ja.

Vermoeid slaak ik een zucht. Waarom zitten mijn gedachtes altijd in tweestrijd als het gaat om hem?

Het is alsof ik hem wil haten, en hem de schuld wil geven van alle ellende. Maar tegelijkertijd vind ik hem fucking heerlijk en kan ik geen genoeg van hem krijgen.

Oh my god. Wat nou als hij dit ook heeft? En daarom steeds terug blijft komen? Wat als we allebei verslaafd zijn aan elkaar?

Moeizaam trek ik mezelf omhoog aan de zijkanten van de pijpleidingen. Ik moet echt weer gaan sporten, want dit is gewoon zielig.

Misschien heeft het ook te maken met het feit dat ik een grote tas rond mij middel heb hangen.

Om een vage reden, besluit ik naar beneden te kijken waardoor ik mijn balans verlies en bijna val. Gelukkig kon ik me nog net vasthouden, en kom ik weg met slechts een snee naast mijn rechtermondhoek.