ကားရပ္သံေၾကာင့္ ေဒၚခ်ိဳက အိမ္ေရွ႕သို႔အူယားဖားယားထြက္လာေလသည္။
"ေဟာ.... ခ်မ္းကေလးကျပန္လာၿပီ.... ကိုမန႔္ဆီက အခုပဲဖုန္းလာသြားတယ္...."
"ဟင္..."
ခ်မ္းသည္ အိမ္ထဲဝင္ဝင္ခ်င္းၾကားလိုက္ရသည့္သတင္းေၾကာင့္ မူးေဝႏုံးခ်ိေနသည့္ၾကားထဲ ပိုအားျပတ္သြားသလို ေျခကုန္လက္ပန္းက်သြားလ်က္ အိမ္အဝင္ဝနဲ႕အနီးဆုံးဆက္တီတစ္ခုစီ ခႏၶာကိုယ္ကို ျဖစ္သလိုပုံလ်က္ထိုင္ခ်ပစ္လိုက္ပါသည္။ခ်က္ခ်င္းပင္ ရင္တလွပ္လွပ္တုန္လ်က္ ဝမ္းနည္းလာရ၏။
" ဘယ္တုန္းကလဲ ဘယ္တုန္းကလဲဟင္...ေဒၚခ်ိဳ"
အငမ္းမရေမးမိေလသည္။
"အခုေလးပဲ...အခုေလးပဲဖုန္းခ်သြားတာ ခ်မ္းကေလးတို႔ ၿခံအဝင္ဝေလာက္ပဲရွိတုန္းျဖစ္မွာေပါ့.."
ဪ..ျဖစ္ရေလ.. လြဲခ်င္ေတာ့လည္း ႀကံဖန္လြဲတာပါလား....ဒါေလာက္တစ္ခ်ိန္လုံးေစာင့္ေနတုန္းကေတာ့ မဆက္ပဲနဲ႕ကိုကိုရယ္။
" ကိုကိုကဘာေျပာသြားလဲဟင္..."
" ဟို.... သူႏွစ္ရက္သုံးရက္ၾကာဦးမယ္ဆိုလားပဲ....လူစားမရေသးဘူးဆိုလား..ဘာဆိုလား.."
" ဟင္....ေဒၚခ်ိဳ႕ဟာကလည္း .... ေသခ်ာတာကို မရွိပါလား.."
" အို..ခ်မ္းကေလးရယ္.... ဖုန္းကကိုမသဲကြဲတာကြဲ႕.... ဟိုမွာမိုးေတြအရမ္း႐ြာေနတယ္တဲ့.... ဖုန္းလိုင္းေတာင္လုံးဝမမိလို႔ ၿမိဳ႕ထဲထိဖုန္းလာဆက္ရတယ္တဲ့... မိုးသံတေဝါေဝါနဲ႕ တဂ်စ္ဂ်စ္ျမည္ေနတာ..မနည္းနားေထာင္ရလို႔ပါ.."
"ဟုတ္တယ္... မိုးေတြ႐ြာေနတာ ျပန္လာတဲ့ေန႕ကတည္းကပဲ.... ကြၽတ္ အဲ့ဒီ ကိုကိုက ကြၽန္ေတာ့္ကိုေတာ့မဆက္ဘူး.."
"ဆက္တယ္တဲ့... ခ်မ္းကေလးကဖုန္းမကိုင္ဘူးဆို..."
ခ်မ္းသည္ ဒီေတာ့မွပင္ မ်က္လုံးျပဴးကာခါးကေလးမတ္လ်က္ ေဘာင္းဘီအိတ္ေတြထဲလက္ထိုးႏွိုက္ကာဟိုစမ္းဒီစမ္းရွာေဖြသည္။ဟုတ္ပါရဲ႕..ဖုန္းကမပါပါလား.... အိပ္ခန္းထဲမွာက်န္ခဲ့ၿပီထင္တယ္။စိတ္ညစ္လိုက္တာ.. ကိုကိုဖုန္းဆက္မယ့္ေန႕က်မွပဲ။
" ကိုကို႔ကိုျပန္ဆက္လိုက္ဦးမယ္.."
" ရမယ္မထင္ဘူး ခ်မ္းရဲ႕... ကိုမန္က အခုပဲဖုန္းေျပာၿပီးတာနဲ႕ျပန္တက္ေတာ့မယ္တဲ့... ၿမိဳ႕ထဲကထြက္တာနဲ႕လိုင္းကမမိေတာ့ဘူးေျပာတယ္..."
