In Love With Your Pain...

54 ▪︎Meesterwerk▪︎

{Wisten jullie dat BIG TIME RUSH weer terug is?😱}

Geniet van een extra lang hoofdstuk!

En vergeet niet te stemmen aan het eind, want bij 105⭐️weer een nieuwe update!

Veel leesplezier!🥰

......

"Oké, meiden. Ik moet nu echt gaan." Zeg ik als ik op de klok kijk.

"Maak het niet te laat. Saph, zorg jij ervoor dat Polly over een uur in bed ligt?" Vraag ik terwijl ik mijn jas aantrek.

"Jaja mama, komt goed."

"Wat?" Vraag ik geschokt. Het feit dat ze mij nu mama noemt, zorgt voor een vreemd gevoel in mijn onderbuik.

Ze kijkt me vreemd aan. "Laat maar." Zeg ik snel voordat ik de deur uitloop.

Onderweg naar de vader van mijn kind.

Fuck.

Het voelt anders dit keer. Misschien vanwege het feit dat ik hem meer dan een maand niet heb gezien? De laatste keer dat ik hem zag, liet hij me gaan tijdens de marteling en ik begrijp nog steeds niet waarom.

Misschien had ik toch ongelijk en is hij geen volledig monster.

Wat dus betekent dat het wondertje in mijn buik nog een kans heeft op een 'normaal' leven.

Met mijn hand streel ik zachtjes over mijn buikje.

Is het de bedoeling dat ik het aan hem vertel? Voor nu voelt het niet juist. Hij zal er gegarandeerd niet blij mee zijn. Ik weet niet hoe hij in zijn leven staat en wat zijn uiteindelijke doel is.

Een kindje van het meisje dat hij verkracht, hoort vast niet bij zijn plan.

Als ik bij de voorzijde van het bos kom, zie ik niemand staan. De hoge bomen die omhuld worden door de donkere nacht, creëren een fraai beeld waardoor ik rillingen krijg.

Op mijn telefoon zie ik dat het al één over acht is, en een lichte paniek begint de overhand te nemen.

Kaine is nooit te laat.

Net wanneer ik me omdraai, staat hij plots voor me en ik snak naar adem.

"Slecht geweten?" Vraagt hij als hij dichterbij komt. De geur van zijn heerlijke aftershave vult mijn neusgaten.

"Ja...uhm...i-ik bedoel...nee."

Onbewust zet ik een paar stappen naar achteren, waardoor Kaine stopt met lopen.

"Wat is er? Je ziet er gespannen uit schoonheid." Hij kijkt me doordringend aan met zijn donkere pupillen. Zonder dat ik het doorheb laat ik mijn handen rusten op mijn buik.

Wanneer zijn blik me dit laat beseffen, begin ik zenuwachtig te friemelen aan mijn zwarte vest.

Jezus Des.

Als ik het woord 'zenuwachtig' op mijn hoofd had geschreven, zou het nog niet zo duidelijk zijn als nu.

"Uhm... nee er is niks." Probeer ik zo overtuigend mogelijk te zeggen.

Wanneer Kaine aanstalten maakt om zijn, door z'n zwarte vingerloze handschoen omhulde hand naar me uit te strekken, krimp ik ineen.

De beelden van onze laatste afspraak komen naar boven en het voelt alsof ik de lijn die op mijn been staat gekerfd, weer voel branden.

Hij kijkt me verbouwereerd aan.

"Ben...je bang voor me?" Vraagt hij dan zachtjes.

Zonder dat ik het wil, beginnen de tranen te stromen. Geen idee of het door de hormonen komt, want normaalgezien huil ik niet zo snel. Maar nu blijven de tranen maar komen.