Hey lieve lezers! 🖤
Mocht je me nog niet volgen en de announcement hebben gemist; ik zit in mijn examenperiode dus de komende tijd wordt er niet meteen geüpdatet nadat we het aantal stemmen hebben behaald. (Vandaar dat deze update dus ook wat langer duurde.)
Side note: Ik zou eigenlijk pas over een weekje updaten, maar ik móést het vandaag doen om jullie te bedanken want we staan momenteel:
#1 in thriller (van de 2,03k)
#1 in mysterie (van de 2,14K)
#1 in tiener (van de 1,65k)
#1 in spannend (van de 2,61 k)
#1 in vriendschap (van de 5,05k!)
Super bedankt allemaal!
Na mijn tentamens gaan we er uiteraard weer tegenaan met de snelle updates!
Voor nu:
Veel leesplezier!🥰
En vergeet niet te stemmen aan het eind!
....
"Stop alsjeblieft!" Huil ik, maar dan voel ik iets nats tussen mijn benen.
Als ik naar beneden kijk, zie ik een donkere vloeibare substantie langs mijn broekspijpen sijpelen. De geur van ijzer verraad dat het bloed is. De hevige bloeding laat me licht in m'n hoofd voelen en door het gebrek aan kracht in mijn knieën, val ik neer op de grond. Dan houdt de pijn ineens op en ontstaat er een gevoel van leegte. Ik voel me leeg van binnen en als ik doorkrijg waarom dat zo is, begin ik nóg harder te huilen en te schreeuwen. Mijn stembanden doen er pijn van, maar ik blijf maar doorgaan en ik wil niet stoppen.
Kaine, die nu naast me geknield is, drukt me stevig tegen zich aan en ik begraaf me in zijn armen terwijl de tranen constant blijven stromen. Mijn gesnik, dat voor even was gestopt, wordt luider wanneer ik naar de natte ondergrond kijk en naar mijn broek dat doordrenkt is met bloed.
Kaine raakt het bloed aan met zijn vingers en kijkt er gebroken naar. "Wat heb je gedaan Cranon?" Fluistert hij met z'n ogen nog steeds gericht op het bloed.
"Bedankt voor de ziel...Destiny." Zegt de man dan lachend en verdwijnt net zo snel als dat hij gekomen was, weer de donkere nacht in terwijl ik blijf schreeuwen als ik besef dat ik zojuist het allerbelangrijkste in m'n leven verloren ben.
Het blijft stil voor een tijdje. Het enige wat ik hoor is de wind die slijpend de bomen in het bos passeert en zo mijn gesnik overheerst.
"Het is weg...mijn baby..." "Dat kan niet..." Met mijn bebloede handen grijp ik naar mijn buikje.
"Het kan niet...Kaine." Jammer ik. "Wat heeft hij gedaan? Hoe is dit mogelijk?" Vraag ik met een hese stem.
Als ik opzij kijk zie ik een geknielde Kaine die verbijsterd naar het bloed op z'n vingers kijkt.
"Was...was...je..." Probeert hij aarzelend.
Ik knik zachtjes terwijl ik naar de glimmende plas bloed kijk waar we beiden inzitten. De metaalachtige geur zorgt voor een opkomende misselijkheid. Niet alleen de geur...het complete beeld maakt me ziek.
"En het... het was van...mij?" Vraagt hij voorzichtig. Ditmaal kijkt hij me aan.
"Ja..."
"Cranon! Hier kom je niet mee weg, hoor je me!" Schreeuwt Kaine luid in de richting waarin de man liep.
Als Kaine wil opstaan om hem achterna te gaan, pak ik zijn warme hand vast. Ik wil nu niet alleen zijn. Dat overleef ik niet.
Hij kijkt me radeloos aan met zijn glimmende ogen, wendt zich dan weer tot de richting waar Cranon in verdween om mij vervolgens weer aan te kijken.
JE LEEST
In Love With Your Pain...
Mystery / ThrillerMet w-wie spreek ik?" Stotter ik. Ik weet dat hij het is, maar ik wil het zeker weten. "Weet je het nu al niet meer? Tijd voor een nieuwe herinnering dan maar." Antwoordt hij, gevolgd door een lach. Ik probeer iets te zeggen, maar er komen geen woor...
