In Love With Your Pain...

69 ▪︎Klootzak▪︎

Welkom bij een extra lange update mijn lieve lezers!♥️

Geniet ervan en vergeet niet te stemmen aan het eind, voor DE FINLALE van "In Love With Your Pain..." ‼️

Veel leesplezier! 🥰
••••••••

....

Als ik de takken opzijschuif, loop ik voorzichtig richting Cranon.
Stap voor stap en heel bedeesd.

Ik zie dat Cranon aan het praten is met iemand in een zwart gewaad en puntmuts. De persoon is bijna net zo lang als Cranon zelf, waardoor ik vermoed dat het geen kind is dit keer.

Door de krakende takken, wordt mijn aanwezigheid bekend bij de puntmuts. Die gebaart op zijn beurt naar Cranon dat ik hier sta, waarna hij zijn diepe lach laat horen zodra hij me ziet.
De lach die ik voor het laatst hoorde toen hij mijn baby van me afpakte.
Het liefst zou ik me nu omdraaien en regelrecht het bos uitrennen, maar daar is het denk ik te laat voor.

"Kijk eens wie we daar hebben." Zegt hij al lachend. Met trillende benen loop ik verder naar voren.
"Wat kan ik voor je doen schoonheid?" Vraagt hij als ik voor hem sta.

"Ik...ik heb wat informatie nodig over Kaine."

Cranon grijnst. "Ik luister..."
Zijn stralende groene ogen staren me aan en het kost me moeite om niet weg te kijken.

Ik verzamel mijn moed bij elkaar en zucht diep.
"Wie is Kaine? Waarom ken je hem en waarom koos hij mij?"

Cranon grijnst breder. "Wat een heerlijke vragen mijn kind...weet... je echt niet waarom hij je koos?"

Ik schud mijn hoofd.

"Volg mij...ik denk dat ik iets heb wat je kan helpen." Zegt hij bedenkelijk.

Cranon loopt verder de ruimte in en verdwijnt achter iets wat lijkt op een opgehangen dierenhuid. Geen idee om wat voor dier het gaat, maar het was een groot dier zo te zien, met een donkerbruine vacht.

Wat als dit een val is? Dan kom ik hier nooit meer uit.

Doe het niet Des.

"Ik heb niet de hele avond de tijd..." echoot de stem van Cranon.
Aarzelend loop ik door de dierenhuiddeur die tot mijn verbazing leidt naar een soort tunnel.
De ruimte is verlicht met vuurkorven die in een rij in de grond zijn gestoken, waardoor ik de slordige afwerking van de muren kan bekijken.
Het ruikt er muf en ik begin het benauwd te krijgen.
Aan het eind van de gang, zie ik licht. Gehaast loop ik eropaf en zie Cranon dan aan het einde van de tunnel staan.

Als ik de tunnel uit ben en om me heen kijk, zie ik een stuk of veertig mensen in donkere gewaden staan.
Oh my god.
Ze kijken me aan, waardoor ik de boel bij elkaar wil gillen uit angst.

"Wees kalm...ze doen je amper iets."
Cranon wandelt naar de achterkant van de kamer en opent de grote kist die daar staat. Hij graaft er diep in en gritst er dan iets uit.
Hij zet de kist weer op slot en keert zich naar me toe.

"Wat is dat?" Mijn stem klinkt gedempt.

"Je wilde weten waarom hij je uitkoos, nietwaar?"

Zachtjes knik ik. Het licht van het vuur verheldert datgene wat Cranon in zijn handen heeft.
Papieren.

"Hier staat het in."
Cranon vouwt de paar bladzijdes twee keer dubbel.

Neemt hij me nou in de zeik?

"Is dit een grap?"

Hij lacht. "Ik maak geen grappen... kind."

Hij strekt zijn hand naar me uit. Als ik de papieren niet aanneem, fronst hij z'n wenkbrauwen.
"Vertrouw je het niet soms?" De zweetdruppels op voorhoofd zijn goed te zien.