"ကိုယ် အလုပ်ကိစ္စနဲ့ ပြည်ပကို ခရီးထွက်ရမယ်... အထူးလေး လိုက်ခဲ့မလား"
"ဘယ်လောက်ကြာမှာတုန်း"
"တစ်ပတ်လောက်ပါပဲ"
ကျွန်တော်ပြောတော့ ခေါင်းတညိတ်ညိတ်လုပ်ပြီး နှစ်မိနစ်လောက် စဥ်းစားနေတယ်။ ပြီးမှ
"မလိုက်တော့ဘူးမောင်ထူး... ဒီမှာ ငါလည်းမအားဘူးလေ... ဒီတစ်ခေါက်တော့ မင်းတစ်ယောက်တည်းပဲ လွတ်လွတ်လပ်လပ်သွားလိုက်နော်"
"အင်း..အင်း.. ကျန်းမာရေးဂရုစိုက်နော်"
"အေးပါ... ဘာမှမဖြစ်စေရဘူး.. စိတ်ချလက်ချသာသွား"
"အင်း.. အဲ့ဒါဆို ဒီညနေပဲ ရုံးကလူတွေနဲ့ တစ်ခါတည်းလိုက်သွားလိုက်တော့မယ်"
ကျွန်တော်ပြောလိုက်တော့ ထူးအောင်က ခေါင်းညိတ်ပြပြီး ကျွန်တော့်အတွက် အထုပ်ဘာညာပြင်ပေးတယ်။ ပြီးတာနဲ့ လေယာဉ်က ဘယ်အချိန်ထွက်မှာလဲမေးတာကြောင့် ကျွန်တော်က လေယာဉ်ထွက်မဲ့အချိန်ကို ပြောပြပြီး ရုံးကိုပဲ တစ်ခါတည်းထွက်ခဲ့လိုက်တော့တယ်။
ညနေခင်း ကျွန်တော်တို့ လေယာဉ်ကွင်းကိုလာတော့ ထူးအောင်ကကြိုရောက်နေပါတယ်။ ပြည်ပထွက်မဲ့ ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့ကိုမြင်တော့ သူ မျက်နှာတစ်ချက်ပျက်သွားတယ်။ နောက်တော့ ပျက်သွားတဲ့ သူ့မျက်နှာကို အပြုံးနဲ့ဖုံးပြီး ကျွန်တော့်ကို နှုတ်ဆက်တယ်။ အဲ့လိုနှုတ်ဆက်ပြီးမှ ကျွန်တော့်အနားကပ်လာပြီး မိန်းကလေးတွေများတယ်နော်တဲ့ လေသံတိုးတိုးနဲ့ပြောတယ်။ နောက်တော့ ကျွန်တော်တည်းမဲ့ ဟိုတယ်ဘာညာကိုမေးပြီး သူပြန်သွားတယ်။
ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော် ဟိုနိုင်ငံရောက်ပြီး လေး၊ ငါးနာရီလောက်ကြာတော့ ထူးအောင်တစ်ယောက် သူထူးအောင်နဲ့အတူ ကျွန်တော့်ဆီ ရောက်လာပါတယ်။ သူ့အပြောကတော့ သူထူးအောင်က ကျွန်တော်နဲ့ မခွဲနိုင်ဘူးဆိုလို့ လိုက်ပို့ရတာပါတဲ့။ ကျွန်တော့်မှာ သဘောကျလွန်းလို့ မပြုံးဘဲမနေနိုင်ပါ။ ဒါက ထူးအောင်ရဲ့ သဝန်တိုနည်းတစ်မျိုးပဲ မဟုတ်လားလေ။
ကျွန်တော်တို့ ဒီနိုင်ငံမှာ နေရတဲ့ တစ်ပတ်လုံး ထူးအောင်က ကျွန်တော့်နောက်ကိုပဲ တစ်ကောက်ကောက်လိုက်တယ်။ နေရာတကာတိုင်း မြင်နေရတဲ့သူ့ကို ကျွန်တော့်ဝန်ထမ်းတွေက ဘယ်သူပါလိမ့်ဆိုတဲ့အတွေးနဲ့ အထူးအဆန်းလို ကြည့်တဲ့အခါမှာတော့ ထူးအောင်က ကျွန်တော့်အနားကိုကပ်ပြီး မင်းဝန်ထမ်းတွေက အသစ်တွေလားတဲ့ အလိုမကျသလိုမျိုး မေးလာတတ်တယ်။
