"ကိုယ္ အလုပ္ကိစၥနဲ႕ ျပည္ပကို ခရီးထြက္ရမယ္... အထူးေလး လိုက္ခဲ့မလား"
"ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာတုန္း"
"တစ္ပတ္ေလာက္ပါပဲ"
ကြၽန္ေတာ္ေျပာေတာ့ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ၿပီး ႏွစ္မိနစ္ေလာက္ စဥ္းစားေနတယ္။ ၿပီးမွ
"မလိုက္ေတာ့ဘူးေမာင္ထူး... ဒီမွာ ငါလည္းမအားဘူးေလ... ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ မင္းတစ္ေယာက္တည္းပဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္သြားလိုက္ေနာ္"
"အင္း..အင္း.. က်န္းမာေရးဂ႐ုစိုက္ေနာ္"
"ေအးပါ... ဘာမွမျဖစ္ေစရဘူး.. စိတ္ခ်လက္ခ်သာသြား"
"အင္း.. အဲ့ဒါဆို ဒီညေနပဲ ႐ုံးကလူေတြနဲ႕ တစ္ခါတည္းလိုက္သြားလိုက္ေတာ့မယ္"
ကြၽန္ေတာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ထူးေအာင္က ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အထုပ္ဘာညာျပင္ေပးတယ္။ ၿပီးတာနဲ႕ ေလယာဥ္က ဘယ္အခ်ိန္ထြက္မွာလဲေမးတာေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္က ေလယာဥ္ထြက္မဲ့အခ်ိန္ကို ေျပာျပၿပီး ႐ုံးကိုပဲ တစ္ခါတည္းထြက္ခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။
ညေနခင္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေလယာဥ္ကြင္းကိုလာေတာ့ ထူးေအာင္ကႀကိဳေရာက္ေနပါတယ္။ ျပည္ပထြက္မဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ကိုျမင္ေတာ့ သူ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ပ်က္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ပ်က္သြားတဲ့ သူ႕မ်က္ႏွာကို အၿပဳံးနဲ႕ဖုံးၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ကို ႏႈတ္ဆက္တယ္။ အဲ့လိုႏႈတ္ဆက္ၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ့္အနားကပ္လာၿပီး မိန္းကေလးေတြမ်ားတယ္ေနာ္တဲ့ ေလသံတိုးတိုးနဲ႕ေျပာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တည္းမဲ့ ဟိုတယ္ဘာညာကိုေမးၿပီး သူျပန္သြားတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ဟိုနိုင္ငံေရာက္ၿပီး ေလး၊ ငါးနာရီေလာက္ၾကာေတာ့ ထူးေအာင္တစ္ေယာက္ သူထူးေအာင္နဲ႕အတူ ကြၽန္ေတာ့္ဆီ ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႕အေျပာကေတာ့ သူထူးေအာင္က ကြၽန္ေတာ္နဲ႕ မခြဲနိုင္ဘူးဆိုလို႔ လိုက္ပို႔ရတာပါတဲ့။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ သေဘာက်လြန္းလို႔ မၿပဳံးဘဲမေနနိုင္ပါ။ ဒါက ထူးေအာင္ရဲ႕ သဝန္တိုနည္းတစ္မ်ိဳးပဲ မဟုတ္လားေလ။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဒီနိုင္ငံမွာ ေနရတဲ့ တစ္ပတ္လုံး ထူးေအာင္က ကြၽန္ေတာ့္ေနာက္ကိုပဲ တစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ပါတယ္။ ေနရာတကာတိုင္း ျမင္ေနရတဲ့သူ႕ကို ကြၽန္ေတာ့္ဝန္ထမ္းေတြက ဘယ္သူပါလိမ့္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕ အထူးအဆန္းလို ၾကည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ ထူးေအာင္က ကြၽန္ေတာ့္အနားကိုကပ္ၿပီး မင္းဝန္ထမ္းေတြက အသစ္ေတြလားတဲ့ အလိုမက်သလိုမ်ိဳး ေမးလာတတ္တယ္။
