Wild Rose(complete)

part31(Unicode)

ခြေလှမ်းကျဲများဖြင့် ဆိုင်ထဲမှလှမ်းထွက်လာခဲ့ရင်း ကားပါကင်ဆီသို့ ဘယ်လိုဘယ်ပုံရောက်ခဲ့မှန်းတောင် မသိချေ။ရင်တွေတလှပ်လှပ်ခုန်လှုပ်နေကာ ခြေထောက်နှင့်မြေကြီးလည်းထိသည်မထင်။ကားထဲဝင်ထိုင်ပြီး မောင်းလည်းမမောင်းနိုင်ပဲ လှုပ်ရှားနေသောစိတ်အစဥ်အား ငြိမ်သက်စေဖို့ ထိန်းသိမ်းနေရသည်။အနမ်းလေးတစ်ခုပဲကို ဒီလောက်အထိ အိန္ဒြေပျက်စရာလိုလို့လား။ဆိုင်းလော့ဒ်၏ ဇွတ်တရွတ်အနမ်းတို့အား ပြန်တွေးမိတော့ မျက်နှာတစ်ခုလုံး တရှိန်းရှိန်းဖြင့် ပူတက်လာရသလို ကိုယ်တိုင်တောင် သတိမထားမိပဲ နှုတ်ခမ်းလွှာတို့ညွှတ်ကွေးကာ အလိုအလျှောက်ပြုံးမိလေသည်။သို့သော် ထိုအပြုံးတို့က ခတ္တခဏပဲဖြစ်သည်။ရတနာဆိုင်ထဲ သံသာညိုနှင့်အတူ နှစ်ယောက်သား ပြုံးရွှင်ရယ်မောနေကြပါသော မြင်ကွင်းအား ပြန်အမှတ်ရမိတော့ သူ့နှုတ်ခမ်းတွေ ခပ်တင်းတင်းစေ့လို့သွားရသည်။

ဆက်ဆံရေးတွေတိုင်းမှာ သူဟာဘာကြောင့်များ အမြဲတမ်းလိုလို ရွေးချယ်မခံရမှန်း မသိတော့ချေ။အမြဲတမ်းနောက်ကောက်ကျခဲ့ရသည်။အမြဲတမ်း ပစ်ပယ်ခံရသည်။သူလည်း သာမာန်လူသားတစ်ယောက်မို့ တစ်ခါလောက်တော့ တန်ဖိုးထားခြင်း ချစ်ခြင်းကိုခံယူလိုလှသည်။သူ့အတွက် သီးသန့်ဖြစ်တည်နေတဲ့ တစ်စုံတစ်ယောက်ကို ပိုင်ဆိုင်ချင်လှသည်။သို့ပေမဲ့ သူ့ကိုကံတရားက အဲ့လောက်အထိ မျက်နှာသာပေးချင်ပုံမရပေ။ဒါမှမဟုတ် ဘုရားသခင်သူ့ကို ဖန်ဆင်းခဲ့တုန်းက နံရိုးတစ်ချောင်းကို ထုတ်ပေးဖို့ သူမေ့လျော့ခဲ့ပုံရလေသည်။အဲ့ဒါကြောင့် ဒီလောက်အထိ အထီးကျန်နေရတာ။

သူ ရောက်တက်ရာရာလျှောက်တွေးရင်းဖြင့် သက်ပြင်းအားမှုတ်ထုတ်ကာ ကားစီယာရင်ပေါ်သို့ မျက်နှာသာအပ်လိုက်မိတော့လေသည်။

~~~~~

ကားပေါ်ကနေ မြေပြင်ပေါ်သို့ခြေချမိသည့်အထိ အသက်ကိုအောင့်ထားမိသည်။သူဒီနေ့လစ်မစ်ကျော်သွားပြီဖြစ်သည်။ခြေလှမ်းတွေက နောက်ထပ်ထပ်ကြွလို့မရလောက်အောင် လေးလံ‌ယိုင်နဲ့နေလေပြီ။ဒီနေ့တော့ ဘာအဖော်သဟဲမှလည်း ရှာမနေတော့ပဲ တွေ့ရာဘားတစ်ခုမှာ ဝင်မော့ပစ်လိုက်တာ။လစ်မစ်ကျော်ပြီးဆိုတာကို ဦးနှောက်ကသတိထားမိလိုက်တာနှင့် ထပြန်ခဲ့တာဖြစ်သည်။အကူမခေါ်ပဲ အိမ်ရှေ့အထိပြန်မောင်းခဲ့နိုင်တာကိုပဲ ကိုယ့်ဖာသာကျေနပ်နေမိသည်။အိမ်ရှေ့ဆိုပေမဲ့လည်း သူ့ခြံ‌ရှေ့တည့်တည့်တော့ မဟုတ်ပေ။ဆိုင်းလော့ဒ်၏ ဖုန်းဆိုင်ရှေ့ရောက်တော့ သူဘယ်လိုမှ ဆက်မမောင်းနိုင်တော့ပဲ ကားရပ်ပစ်လိုက်ရခြင်း ဖြစ်လေသည်။ကားတံခါးဘောင်အား အားပြု၍ ပြင်ပမှလေနုအေးအား တစ်ဝကြီးရှုရှိုက်ကာ အရက်မူးတဲ့ ဝေဒနာအား အံတုနိုင်ဖို့ ကြိုစားမိသည်။