Yaşadığı travmalar yüzünden ailesi tarafından şımartılarak büyütülen Ahsen'in, yolu diktatör bir yüzbaşı ile kesişir.
(Hikayede adı geçen bütün kişiler, kurumlar ve olaylar hayalimin ürünüdür. Gerçeklikle bir alakası yoktur.)
18.03.2023 #GençKurgu 1.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Asım amca ve Tülin'e baktım. Tülin dizlerinin üzerine çökmüş Asım amcaya bir şeyler söylüyordu. Onları bırakıp merdivenlere yöneldim.
Alt kata inince Cahit'in evinin kapısına baktım. Kapıyı çalıp çalmamak arasında gelip giderken apartmanın bahçesinden ses geldi.
Bir iki adım geriye doğru gidip bahçeye doğru baktım. Cahit bahçedeydi.
Derin bir nefes aldım ve oraya gittim. Kapıdan çıktığım sırada beni fark etti.
Yavaş adımlarla yanına geldim. Arkası dönüktü. Kendini sakinleştirmeye çalışıyordu ama hiç becerebiliyor gibi durmuyordu.
"Cahit." Dedim usulca.
"Ahsen şimdi hiç sırası değil." Dedi sertçe.
Daha hiç bir şey söylemeden, ne zaman sırası olup olmadığını nereden biliyordu? Bilemezdi.
"İyi misin?" Diye sordum dediğini umursamadan.
Cevap vermedi.
Elini, saçlarını sıvazlamak için havaya doğru kaldırınca fark ettim elinin kanadığını. O fark etmiş gibi durmuyordu. Hoş fark etsede ne kadar umrunda olurdu orası tartışılır.
"Elin kanıyor." Dedim.
Elini aşağıya doğru indirip eline baktı.
"Bakmamı ister misin?"
"Hayır." Dedi.
"Ciddi bir şey olabilir." Deyince hızla bana doğru döndü.
Gözlerinde büyük bir öfke vardı. Bu beni birazcık (!) korkutmuştu.
"Umrumda değil!"
"Ne demek umrunda değil?" Dedim hızla. "Canın yanmıyor mu senin?"
"Yanmıyor."
"Neden? Robot musun sen?"
Birden "Sanane?" Diye sorunca duraksadım.
Gerçekten banane? Kanarsa kanasın eli, banane? Ama yardım etmek istiyordum Cahit'e. O bana yardım etmişti. Hem de çok kez. Şimdi bende ona yardım etmek istiyordum. Fakat o bunu pek istemiyordu.
"Normal insanlar böyle yapar." Diyerek savundum kendimi.
"Öyle mi?"
"Evet."
"İyi. Ben anormal bir insanım o zaman." Deyince gözlerimi kısarak güldüm.
"Bunu söylemene hiç gerek yok." Dedim alayla. "Çünkü inan ki fark ediliyor."
"Fark edebildiysen ne mutlu! Yalnız bırak şimdi beni." Dedi sertçe.
Arkamı dönüp gitmek istedim ama gitmedim. Aynı zamanda ona yardım etmek istiyordum çünkü.
