အပြာစာ

ပြင်းပြသောသူမ

ကျွန်မနာမည် လဲ့လဲ့ပါ။ ကျွန်မအမေက ဒေါ်အေးအေးအောင်တဲ့။ မိဘနှစ်ပါး သဘောထားမတိုက်ဆိုင်လို့ ကွာရှင်းပြီးနောက်ပိုင်း ကျွန်မတို့ ဆင်းဆင်းရဲရဲနေခဲ့ရပါတယ်။ တနေကုန် ထမင်းငတ်ခဲ့တာတွေ ကျောင်းသွားရင် မုန့်ဖိုးမပါတာတွေ ကျောင်းစိမ်းအကျီၤအနွမ်းလေးတွေပဲ ဝတ်ခဲ့ရတာတွေ အခုထိ မှတ်မိနေဆဲပါ။ ဒါပေမဲ့ ဒါတွေဟာ အမေနဲ့ ဦးစိုးမိုး မတွေ့ခင်အထိပါပဲ။ လုပ်ငန်းရှင်တစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ ဦးစိုးမိုးက အရင် ကျွန်မတို့ မက်ခဲ့ဖူးတဲ့ အိပ်မက်တွေကို အမှန်တကယ်ဖြစ်လာအောင် လုပ်ပေးခဲ့ပါတယ်။ အမေနဲ့ သူ ချစ်ကြိုက်ပြီး တစ်နှစ်အကြာလောက်မှာတော့ လက်ထပ်ခဲ့ပါတယ်။ အမေ့ထက် အသက် နှစ်ဆယ့်နှစ်နှစ်လောက်ကြီးတဲ့ ဦးစိုးမိုးဟာ အမေ့ အဖေအရွယ် ဒါမှမဟုတ် ကျွန်မအဖိုးအရွယ် ဖြစ်ဖို့ လုံလောက်နေပါပြီ။ အမေကတော့ လှပနုပျိုနေဆဲဖြစ်ပြီး ပုရိသတွေကို ဆွဲဆောင်နေဆဲပါ။

အဖေအရွယ် ခပ်ဝဝ လူကြီးကို ချစ်ဖို့ထက် အမေ့ကို သူ့ပိုင်ဆိုင်မှုတွေကပဲ နှစ်သက်စေခဲ့မှာပါ။ အမေနဲ့ လက်ထပ်တဲ့ အချိန် အမေ အသက် သုံးဆယ့်ရှစ် ဦးစိုးမိုးက ခြောက်ဆယ် ရှိနေခဲ့ပါပြီ။အမေနဲ့ ပထွေးစတွေ့တဲ့အချိန်မှာ ကျွန်မအသက် ဆယ့်ရှစ်နှစ်ရှိပါပြီ။ လက်ထပ်တော့ ဆယ့်ကိုးနှစ်ပေါ့။ လိင်ကိစ္စအတွေ့အကြုံရယ်လို့လည်း မရှိသေးပါဘူး။ မွေးသဖခင်ကိုလဲ သေချာမမြင်ဘူးလိုက်တော့ ဦးစိုးမိုးကိုပဲ အဖေအရင်းလို သတ်မှတ်ထားရပါတယ်။ ဦးစိုးမိုးရဲ့ရုပ်က အထွေအထူးပြောစရာမရှိပါဘူး။ အမှန်တကယ်တော့ မနှစ်မြို့စရာပါ။ အရပ်ပုပု ထိပ်ပြောင်ပြောင် ဗိုက်ပူပူနဲ့ပေါ့။ နှုတ်ခမ်းမွေးတွေကလဲ ငွေရောင်သန်းနေပါပြီ။ ဒါပေမဲ့ သူက ကျွန်မအပေါ်ကောင်းရှာပါတယ်။ လိုလေးသေးမရှိ ဖြည့်ဆည်းပေးတယ်။ စိတ်ညစ်တဲ့အခါ ပွေ့ဖက်နှစ်သိမ့်တယ်။

တခုပဲ ဖက်နေရင်း ကျွန်မရင်သားနဲ့ တင်ပါးတွေကို လက်ဆော့တတ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒါဟာ လိင်ကိစ္စလို့ ကျွန်မမမြင်ပါဘူး။ အဲလိုလုပ်တာကိုလဲ သဘောကျသလိုလိုပါပဲ။ အဲဒီခေတ်က အင်တာနက်ဟာ ကျွန်မတို့မြို့လေးမှာ မတွင်ကျယ်ပါဘူး။ အပြာရုပ်ရှင်စာပေဟာလဲ ယနေ့ခေတ်လို လက်လှမ်းမမီပါဘူး။ လိင်ပညာပေးဆိုတာလည်း ယဉ်ကျေးမှုဓလေ့ထုံးစံတွေအောက်မှာ ရှက်စရာအဖြစ် မြင်နေကြတုန်းပါပဲ။ ကျွန်မ ရည်းစားလည်း မထားဖူးပါဘူး။ ရှက်ကြောက်တတ်တဲ့အပြင် စကားလဲနည်းတဲ့ ကျွန်မဟာ အချိန်တော်တော်များများကို စာဖတ်ရင်းနဲ့ ကုန်ဆုံးစေတာပါ။ ကျေးလက်ဒေသမှာကြီးပြင်းခဲ့တဲ့ ကျွန်မဟာ စည်းကမ်းကြီးတဲ့အမေ ဘာသာတရားရဲ့ ဆုံးမမှုတွေကြောင့် လိင်ကိစ္စဆိုတာ လက်မထပ်ခင် သိရမဲ့အရာမဟုတ်ဘူးလို့ပဲ သတ်မှတ်ထားပါတယ်။