"Jij bent de vrouw van mijn dromen,' sprak hij, alsof woorden de macht hadden om realiteit te vormen. 'Ik besta niet,' antwoordde ik, bewust van de ruimte tussen zijn droom en mijn niet-zijn. Ik strekte mijn arm uit, een breekbaar verlengstuk van mijn ontastbaarheid.
'Breng me tot leven.' Dus greep hij mijn arm, een kunstenaar die zijn ultieme meesterwerk wilde scheppen. Hij plantte zich in mijn ether, schreeuwde mijn naam als een mantra voor een god die niet luistert. Met zijn vingers, als kwasten gedoopt in de inkt van zijn ziel, schreef hij verzen over mijn huid. Maar in zijn passie vergat hij het gedicht hardop te verkondigen, en ik, een ongelezen boek, kon mijn eigen tekst niet ontcijferen.
'Lees mij voor,' smeekte ik, hongerig naar de betekenis die hij in mij had geëtst. 'Ik ben dyslectisch,' fluisterde hij, zijn woorden als verdorde bladeren in de herfstwind. 'Ik ben uitgeschreven.'
Nog altijd bestond ik niet. 'Ik kan je niet tot leven wekken; dat is een pad dat je zelf moet bewandelen,' sprak hij en opende de deur naar een wereld die ik nooit zou kunnen betreden. 'Maar ik kom uit de ruimte, daar gelden andere wetten,' riep ik uit, mijn stem een echo in de kosmische leegte. Hij zou me nooit begrijpen, zoals ik zelf een raadsel was, zelfs in mijn eigen denken. Ik had gedacht zijn droomvrouw te zijn, maar dromen, zoals ik ontdekte, zijn geboren uit de nevels van onbereikbaarheid."
ik wil nooit meer seks hebben met een man die niet kan lezen.
