အပြာစာ

ချည်မထားသောကြိုး

 

နိုင်ထူး တက်ကသိုလ် စတက်တော့ သူမနှင့် စပြီး ဆုံတွေ့ခွင့်ရခဲ့သည်။ သူမရဲ့ နာမည်က နှင်းပွင့်။ နာမည်နဲ့ မလိုက်အောင် အသား က ညိုသည်။ မချောပေမယ့် လှသည်။ လူပျိုခြေတက်လေး ဖြစ်သည့် နိုင်ထူး တစ်ယောက် နှင်းပွင့်ကို ခိုးခိုး ကြည့်ရသည်က  အမော။ စာသင်ခန်းဟောလ်ထဲတွင် လူပေါင်းများစွာ ရှိသည့်ထဲမှ သူမကိုသာ ကြည့်မိနေသည်။ များသောအားဖြင့် သူမသည် နိုင် ထူး ထိုင်နေကျ ခုံတန်းလေးရဲ့ ဘယ်ဘက် အနောက် ခပ်ကျကျ နေရာ ခုံတန်းမှာ သူငယ်ချင်းတွေနှင့် အတူ ထိုင်တတ်သည်။  အကြည့်ချင်း ဆုံရင် ရင်ခုန်ရတာက နိုင်ထူး။ ကျောင်းတက်ရက်တွေတိုင်း သူမကို ကြည့်သည်။ အကြည့်ချင်း ဆုံနေအောင်ကို  ကြည့်တာပါ။ ကျောင်းမှာ ကွင်း (အလှဘုရင်မ) မဖြစ်ပေမယ့် သူမသည်လည်း နာမည်ကြီး ကျောင်းသူ တစ်ဦးဖြစ်သည်။

လမ်းလျှောက်ရင် တုန်နေအောင် အထက်၊ အောက် လှုပ်ခါသွားသော သူမ၏ တင်ပါးတွေကိုလည်း တပ်မက်စွာ ခိုးကြည့်တတ်မြဲ။  ရင်ခုန်တတ်စအရွယ် ရူးလောက်အောင် ချစ်ပေမယ့် ဖွင့်မပြောဖြစ်ခဲ့။ ရင်းနှီးအောင်လည်း မကြိုးစားခဲ့ပေ။ သူမသည်  အသိုင်းအဝိုင်းကြီးထဲက ဖြစ်ပြီး နိုင်ထူးမှာ သာမာန်မိသားစုလေးမှ ပေါက်ဖွားလာသောကြောင့် မိမိကိုယ်တိုင် အနားသို့ မချည်းကပ် ဖြစ်ခဲ့ပေ။ သို့နှင့် အချိန် တော်တော်ကြာတော့ ပြန်ကြားရတဲ့ သတင်းတွေကြောင့် အနားသို့ လုံးဝ ကပ်ရန် မကြိုးစားတော့ပေ။ ကြား ရတဲ့ သတင်းက သူမသည် မျက်နှာများသည်။ ရည်းစားများသည်။ အဆိုးဆုံးက သူမ သဘောကျလျှင် ကုန်းပေးသည်တဲ့။ ကြား ကြားချင်း လုံးဝ မယုံပေ။ သူမ မျက်နှာက အပြစ်ကင်းတာကိုး။ ဖြူစင်တာကိုး။ ဒါနဲ့ နီးစပ်ရာ သူမ အသိုင်းအဝိုင်း သူငယ်ချင်းတွေ ကို မသိမသာ စုံစမ်းတော့မှ သတင်းက သဲ့သဲ့လေး ထွက်လာသည်။