Yüce yaradan beni yaratırken bol keseden ego hamuruma katmışsa ben bir şey yapamam abicim.
Ego doğuştan gelen bir şeydir,sonradan kazanılmaz!
Tabi bu egonun yanında bir de güzellik ekle hamuruma.
Bu iş tamamdır.
Ego+Güzellik=Me
Ben kim miyim?DUR BİR...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
....
Parmaklarımı bilmem kaç kez stresten sıkıyordum bilmiyorum.Gözlerim asla halının desenlerinden kalkmazken yaptığım tek şey oturmaktı.Evet tam yarım saattir boş boş sessizlikte oturmaktı.
Bu günle beraber tam iki gündür uykusuz kalmanın bedelini kesinlikle bozulan bünyemle ödeyecektim.Peki her iki seferde de uykunun içine sıçılmasına neden olan şahıs kimdi?
Tabiki de tam yarım saattir kahvelerini üzerimden çekmemiş ve bilmem kaçıncı sigarasını yakmış olan adam,Demir Güngör dediyseniz evet doğru düşünüyorsunuz.Müneccimlik yolunda ilk adımı atmış bulunuyorsunuz.Artı beş puan cepte.
Konuşacağız demişti fakat koltuklara oturduğumuz an dudaklarımız mühürlenmişti sanki.Ne o konuşuyor ne de ben konuşuyordum.Aslında normalde böyle değilim fakat hani bir an olur,sessizlikte konuşmaya çekinip başka birinin konuşmayı başlatmasını beklersin ya hah!Tam da öyle bir andayım işte.
Sanırım o beni bekliyordu ama ben de onun konuşmasını bekliyordum.İkimiz ise susuyor çıt çıkarmıyorduk.Onu bunu geçin de benim çok uykum var lan!
Parmak kemiklerimin artık dümdüz olduğu ve duvar saatinin gösterdiği dört rakamıyla gözlerimi ovalayıp esnedim.Sanırım artık gitmeliyim.
Başımı kaldırdım.Gözlerim önce orta sehpayı buldu.Sonra ise onun oturduğu koltuğun ayaklarını.Dudaklarımı dişlemeye artık bir son verdiğimde gözlerim sonunda onu bulmuştu.
Kahveler kısılmış beni izliyordu.Her an bir şey söyleyecek gibi olan adam kendi kendiyle savaşıyor gibiydi.
Dudaklarımı araladım.Kahvelerin direkt olarak yüzüme bakmasındandolayı anında gözlerimi kaçırıp "ben gideyim artık,geç oldu."diyerek onabakmadanayaklandım.
Bir adım attım kapıya doğru fakat karşı koltuktan gelen hışırtılı sesin ardından duyduğum sesli bir iç çekişin ardından "Melek biraz daha kal."komutuyla sinir nöronlarım bana sinyali çaktı.
Ona döndüm yavaşça.Kaşlarımı çatmaya bile mecalim yoktu, tüm gücümü kullanarak "gitmek istiyorum."demiştim.
Hem daha neden burada bir mal gibi kaldığımı bile anlamış değildim ya neyse.
Bana doğru bir adım attığında gözlerimi ona inat üzerinden çekmiyordum.
