အပြာစာ

ညီအစ်မနှစ်ဦး

တင်မေအိ ဖုန်းကနေ အောကားတွေကြည့်ရင်း စိတ်ထလာပြီး နို့ကိုလက်တစ်ဖက်နဲ့ ပွတ်နေသည်။ အောကားထဲ ဘဲက ဘာဂျာကို တာ တွေ့ရတော့ မနေနိုင်တော့ဘဲ ထိုင်ခုံပေါ်လျောချထိုင်ကာ ထမီကိုဖြေချပြီး စောက်စိကို လက်နဲ့ပွတ်နေမိတော့သည်။ သူ့ကို ပြူ တင်းပေါက်ကနေ ချောင်းနေတဲ့ တစ်ဘက်အိမ်က ဘိုဘိုကို သူသတိမထားမိ။ ဘိုဘိုက ဘေးတိုက်မို့ စောကဖုတ်ကြီးကို  ကောင်းကောင်းမမြင်ရဘဲ စောက်မွှေးမဲနက်ကာ ထူပစ်နေတာကိုတော့ ကောင်းကောင်းတွေ့နေရသည်။ မတင်မေအိရဲ့ လှုပ်ရှားဟန် နဲ့အမူအယာက သူတို့ဂွင်းထုလို့ ကောင်းတဲ့ပုံစံနဲ့တူလို့ မိန်းမတွေဂွင်းထုတာ ဒီလိုပါလားလို့ တွေးမိလိုက်သေးသည်။ တင်မေအိပြီး တော့ ကိုယ်လုံးကြီး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တွန့်ကာညိမ်ကျသွားသည်။ ဘိုဘိုလည်း ချောင်းကြည့်ရင်း ဂွင်းထုတာ တစ်ချီပြီးသွားခဲ့ သည်။ တင်မေအိက စောက်စိကိုဖိထားရင်း… “ကောင်းလိုက်တာ ဘိုဘိုရယ်–မမကို တကယ်လာလိုးလှဲ့ပါလား”

လို့ပြောလိုက်သံကို ဘိုဘို ကောင်းကောင်းကြားလိုက်သည်။ သူလည်း တို့လိုဘဲ မှန်းထုရှာတာနေမှာလို့တွေးပြီး သူပြောတဲ့ ဘိုဘိုဆို တာ ငါဖြစ်ရင်ကောင်းမယ်လို့ ဆက်တွေးလိုက်ပြန်သည်။ လီးက လက်ကျန်လီးရည်တွေကို ပုဆိုးနဲ့သုပ်ပြီး ဘိုဘိုခြံကိုဖြဲပြီး အိမ်ကို ပြန်လိုက်သည်။  တင်မေအိညီမ ဖြူမေက ဘိုဘိုရဲ့ ရည်းစားဖြစ်သည်။ ဘိုဘိုနဲ့ဖြူမေ ချိမ်းတွေ့ဘို့ ခြံကိုဖြဲထာခြင်းဖြစ်သည်။ ဖြူမေ က သူ့အိမ်က လူလစ်ရင် ဒီအိမ်ဘေးကိုထွက်လာပြီး ဘိုဘိုနဲ့ချိမ်းတွေ့နေကျ ဖြစ်သည်။ ချိမ်းတွေ့တိုင်း ကစ်ဆင်ဆွဲပြီး ဘိုဘိုက  စောက်ဖုတ်ထဲ လက်ထဲ့ဆောင့်ပေးသလို ဖြူမေကလည်း ဂွင်းပြန်ထုပေးနေကြဖြစ်သည်။    ဖြူမေက ရုပ်ချောပေမဲ့ ဂျောမတောင့် သည့်အပြင် ဘိုဘိုရဲ့လက်ပူပါ မိနေလေတော့ ပြားချပ် နေရှာသည်။ သူအစ်မတင်မေအိကတော့ အရပ်ရှည်ပြီး ဂျောတောင့်သည်။  ငယ်ကတည်းက အတူနေလာကြသူများမို့ နှစ်ဖက်ရင်းနှီးကြသည်။ ဘိုဘိုက တစ်ဦးတည်းသောသားမို့ ကျောင်းပိတ်လို့ သူအဖေနဲ့ အမေအလုပ်သွားရင် အိမ်မှာတစ်ဦးတည်း ကျန်တတ်သည်။ ဒါမဲ့ ဖြူမေက အိမ်ကူးမလာရဲလို့ မလိုးခဲ့ရတာဖြစ်သည်။