Bir fotoğraf gönderdin.
Bir fotoğraf gönderdin.
Ahu: Merhaba Mert Bey bu fotoğrafları atmışsınız menajerime ama bacaklarımın herhangi bir shopa ihtiyaç duyduğunu düşünmüyorum.
0537... : Bence de yok.
0537...: Mükemmel görünüyor.
Ahu: Neden yaptığı...
Dünya dönmeyi, ateş böcekleri uçmayı, rüzgar da esmeyi bırakmıştı. Sadece derin nefes alış verişlerim, Kartalın dolu gözlerine bakan dolu gözlerim vardı.
Elimi göğsünün ortasına koyarak destek almaya çalıştım. Dizlerim titriyordu.
Parmağımdaki yüzüğe kaydı bakışlarım. Kartalın güzel irislerine baktım tekrardan.
Kollarımı sıvazlamaya başladı. Yutkundum, ne demem gerektiğini bilmiyordum.
"Ahu sakin olur musun güzelim."
Ağzımdan bir hıçkırık kaçtı. Sıkıca sarıldım boynuna.
"Kartal bir şey olmayacak değil mi?" Ağlayışlarım arasında kendi söylediklerimi bile anlayamamıştım.
"Sevgilim, sevgilim sakin ol bir şey olmayacak lütfen." Yüzümü avuçladı, dudaklarıma bastırdı sıcak dudaklarını.
Alnını alnıma yasladı. Yanaklarına tutundu parmaklarım. Hayatta en son isteyeceğim şey Kartala en ufak bir şey olmasıydı.
"Hadi ama camın içi sadece hastayım dedim. Ölüp ölmeyeceğim belli değil."
"Ne diyosun be! Ne biçim konuşuyorsun sen!" Omzuna vurdum. Alay ediyordu bir de.
"Bebeğim benim..."
"Bende yeni öğrendim. Aslın da bugün söylemeyecektim ama dayanamadım. Belki fikrin en kısa zamanda değişmesi iy-"
Ağzının ortasına vurdum.
"Ne diyorsun sen bak benim canımı sıkma! Ne olacak hastasın diye seni terk mi edeceğim?" Sesim yüksek çıkmıştı.
"Hayır tamam bak, gel eve geçelim konuşuruz."
"Nasıl başkasının evine mi gideceğiz." Elimin tersiyle yüzümü sildim.
Elimi tutup eve doğru yürümeye başladık. Kapının önünde durunca sırtını duvara yaslayıp anahtarı bana doğru yukarıdan salladı.
"Başkasının değil ki, senin evin."
"Ne?" Bütün şaşkınlığımın yüzümden okunduğuna emindim.
"Müstakbel eşime hayatına beni kabul ettiği için ufak bir hediye diyelim.."
