Ik zou iemand om vergeving willen vragen, aan mijn moeder, God, alle kinderen die op mijn bed liggen te slapen zonder bevrucht te worden en mezelf, bijvoorbeeld. Maar ziet u beste lezer, er bestaan geen woorden voor wat ik zou moeten zeggen, geen emoties die ik kan voelen. Ik heb medelij.
Ach, wat zou ik toch graag op aarde blijven! Vooral als ik mijn gezicht warm voel worden als hij poëzie op mijn huid schrijft. Ik wil blijven, want ik dans graag verder als de muziek gestopt is, ik hoor engelen zingen, ik hoor mijn kind zingen, ik hoor muziek, klanken van de hemel, ik ben levend. Maar ziet u, ik ben niet meer bang voor de toekomst, sinds ik medicijnen tussen mijn ongewassen lakens heb gestopt, Er zijn momenten waarin ik vergeet dat ik zal sterven. Dan haal ik radio's uit elkaar en zoek uit waar dat hemelse geluid vandaan komt, ik overlijd als ik het weet.
Ik meen te geloven dat ik zo zuiver kan denken als een pasgeboren kind. Met mijn zachte huid verdronk ik mannen in mijn hel. Ze trapte in mijn val. Ik liet ze dansen met Satan en ik keek toe, ik was een toeschouwer. ik zou niet meer van iemand kunnen houden, dus wellicht is een warme hand naar mijn huis toe leiden en bespelen mijn enigste kans om de hemel te ruiken. Want Ik was al het kwaadaardige vreemd, dacht ik. Maar ik kan veel kwaad doen, vooral als ik denk aan god, en de hel die hij mij had beloofd als ik slecht deed, wellicht wilt mijn ziel daarheen als god dat weet, zou hij mij dan in de hemel plaatsen?
Noem me geen egoïst! ik houd van iedereen die mij lief heeft en meer. en alle andere die mij niet liefhebben, en niet kennen, ze weten niet beter. Noem me geen egoïst, ik ben een onzeker mens. Ik heb aarde gesmeekt genade te tonen, ik schreeuwde naar de man in de maan dat hij mij moest verlossen van het donker. 'Breng de zon naar mij!" Ik wil scheiden van de man in de maan. hij doet me denken aan de man die mij heeft gecrepeerd. Ik had niet kunnen schrijven over tranen of de hel als hij er niet was. Ik had wel kunnen ademen en mij in een waterplas zien en lachen als hij er niet was.
Waarlijk, ik ben verloren. De mens is met bedroefdheid gedoemd! Wie loopt er rond met volle harten en een lachend gezicht? Wie drinkt uit de beker van zelfmoord en wie veracht zijn moeder zo? Ze lijken op mij dan. Er lopen er meer als ik rond, waarschijnlijk kan ik hem daarom niet bij mij houden, ik ben niet speciaal genoeg, waarom zeggen ze dan van wel? Zie alle, we hebben onze dierlijke staat verlaten. We zijn allemaal tot eenzaamheid veroordeeld. De rechter heeft zijn hamer op tafel geslagen, zoals mijn moeder deed. Een hels en luid geluid, het proefte onsmakelijk in mijn oren en mijn tong trilde van de klank. Mijn lichaam overstroomde van water en ik genoot van het verdrinken. Het is niet iedereen gegeven een bad te nemen in de massa; ik ben angstig als ik over straat loop.
Het is een prachtige dag, maar mijn ogen vertelde: - 'Ik ben de laagste en de meest eenzamen onder de mensen, vernietig mij'. ik luister niet graag naar mijn ogen. Mijn ogen keken ook verlangend naar hem, ze hebben mij verraden. Mijn ogen zagen zijn lichaam, en zijn zachte hand werd hard en mijn oog werd blauw. ik heb mijn oog verraden. Wellicht is het mijn schuld.
Waarlijk ik knielde tot god; 'Ach god ziet u mij? Heb medelij met mijn verdriet.' God keek met marmeren ogen in de verte.
Het is niemandsland en ik was godsdochter niet.
