"In deze schemer van zijn, waar identiteit vervluchtigt als de dampen van een ongrijpbare oceaan, wend ik me tot jou—niet als een anker, maar als het tegenovergestelde: een steen om mee te zinken. Jij beweert te kunnen zwemmen, maar ik zoek geen redding; ik wens veeleer te verdrinken in de ambiguïteit die jij belichaamt.
Mijn moeder had God, een eeuwig kompas in het doolhof van het bestaan. Ik had slechts tranen, vergankelijke meren, reflecties van een hemel die ik nooit kon bereiken. Benoem me niet als demon; ik was slechts een kind in een spel waarvan de regels nooit werden uitgelegd.
Ooit vonden mijn lippen de woorden voor een gebed, maar wie luistert naar de smeekbeden van een schaduw? Misschien ben ik niets meer dan een concept, een denkbeeldige lijn tussen twee punten die zelf ook niet bestaan. In deze eindtijd van mijn zijn wil ik niet voelen dat ik al verloren ben; raak me nog één keer aan. God zal mij nooit nader komen dan dit.
Je rijgt de pijn aaneen met het lemmet van onbegrepen liefde, en ik vind mijn eind in de woorden die ik naliet. Ik dacht je in mij opgenomen te hebben—een illusie! Zoals alle dingen was je altijd onbereikbaar, en ik was slechts een verhaal dat je las maar nooit beleefde.
'Oh, fictie, moeder van mijn niet-zijn! Geen enkele gedachte is werkelijk de mijne; alles is een schouwspel, een schaduwtheater. Bevrijd me, wijs me de weg!' Maar het antwoord, als het al komt, is ontnuchterend. Er is niets te doen, er zijn enkel tranen, druppels in een zee die ons allen insluit. Adem me in, maar benijd me niet. Misschien ben jij degene die kan articuleren wie of wat ik ben—mocht ik ooit zijn geweest.
Genade, wereld. Mijn ziel, een eiland in jouw onpeilbare oceaan, schreeuwt om een verlossing die misschien niet meer is dan de laatste fictie van een verwarde geest.
