အခန်း-(၁၁၀) သူ့ကိုခွင့်လွှတ်ရမှာလား ကျွန်မကိုယ်ကျွန်မခွင့်လွှတ်ရမှာလား?

125 25 0
                                        

Zawgyi

အခန္း-(၁၁၀) သူ႔ကိုခြင့္လႊတ္မွာလား ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္ခြင့္လႊတ္မွာလား?

ကြၽန္မ ႏွလံုးသားက နာက်င္လာတယ္။

"လီရွန္း မင္းရဲ့ စိတ္ေရာဂါခ်ိဳ႕ယြင္းတာက ဘယ္အခ်ိန္က စျဖစ္လာတာလဲ"

နြၽယ့္ကြၽမ္းက ရုတ္တရက္ ေမးလာတယ္။

သူအဲ့လိုေမးလာေတာ့ ကြၽန္မမွာ ေအးစက္စက္ ေခြၽးေစးေတြ ထြက္လာတယ္။

Bro...အဲ့ဒါက စိတ္ေရာဂါမဟုတ္ပါဘူးဆို...!

ကာင္းပါၿပီ...တကယ္ေတာ့ည္း အဲ့လိုထဲကတစ္မ်ိဳးပါပဲ...!

ကြၽန္မ မ်က္လံုးကလယ္ကလယ္လုပ္ရင္း စဉ္းစားေနလိုက္တယ္။

"အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ...အဲ...ဒုတိယႏွစ္တုန္းက ျဖစ္ႏိုင္တယ္"

နြၽယ့္ကြၽမ္းက ၿပံဳးလာတယ္။

"ငါဆို ငယ္ငယ္ကတည္းက အရူးလို႔ ေခၚခံရတယ္ တကယ္ေတာ့ ေမြးကတည္းကေနပါပဲ...ငါ့ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြအားလံုး ေသကုန္ေတာ့ လူေတြက ငါ့ကို အဲ့လိုက်ိန္စာသင့္တဲ့လူျဖစ္ေအာင္လုပ္ခဲ့ၾကတယ္"

ကြၽန္မ လည္ေခ်ာင္းထဲမွာ တစ္ခုခု ကပ္ေနသလိုခံစားရၿပီး စကားလည္း မေျပာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

"လီရွန္း...မင္းအခ်စ္ဆံုးလူကို မင္းသတ္ခဲ့တယ္ထင္တယ္မလား...ဒါေပမဲ့ ငါက‌ေတာ့ ငါခ်စ္ရတဲ့သူနဲ႔ ငါအခ်စ္ရဆံုးသူေတြကို ေသေစခဲ့တဲ့လူ သတ္ပစ္လိုက္တဲ့လူလို႔ ခံစားရတယ္..."

နြၽယ့္ကြၽမ္းရဲ့ အသံက ေပ်ာ့ေပ်ာင္းေနၿပီး သူ႔မ်က္ဝန္းက အထီးက်န္ေနတဲ့ သမုဒၵရာတစ္ခုလိုျဖစ္ေနပါတယ္။

ကြၽန္မ ႏွလံုးသားက အရင္ကလို နာက်င္လာတယ္။ဒါက ကြၽန္မခံစားရတဲ့ ေဝဒနာနဲ႔ ကြဲျပားတဲ့ ေဝဒနာတစ္မ်ိဳးပါ။

"ဒီကမ႓ာမွာ မင္းအတြက္ ေနရာမရိွဘူးလို႔ မင္းထင္ေနၿပီး မင္းကိုမင္း အျပစ္မကင္းဘူးထင္ေနတယ္...'အျပစ္မကင္းဘူး' ဆိုတဲ့စကားလံုးကိုငါထၫ့္မတြက္ေပမဲ့...ငါကေတာ့ သူမ်ားကို ထိခိုက္နစ္နာေစမဲ့ အရာေတြကိုရပ္တန႔္ႏိုင္ဖို႔ပဲ ေမ်ွာ္လင့္ခဲ့မိတယ္... ခြင့္လႊတ္ဖို႔ဆိုတာေတာ့ ငါဘယ္တုန္းကမွ မေတာင္းဆိုခဲ့ဖူးဘူး-

တားမြစ်ဇုန် ဆယ့်သုံး(တားျမစ္ဇုန္ ဆယ့္သုံး)[Book-1]Nơi câu chuyện tồn tại. Hãy khám phá bây giờ