Ευγενία

Ο ΓΙΟΣ (extra bonus)

ΙΟΥΛΙΟΣ 1968

Ο Δούκας Σεβαστός σπάνια κατέβαινε στο χωριό για βόλτα. Η παρουσία του ανέκαθεν δημιουργούσε νευρικότητα στους συγχωριανούς του. Φίλους δεν είχε να μοιραστεί κάποιο τραπέζι στο καφενείο, οπότε προτιμούσε τη μοναξιά του αρχοντικού του. Εκείνο το πρωί, κάτι τον τράβηξε στο Διαφάνι και μόλις ήπιε τον καφέ του, κατέβηκε να περπατήσει μέχρι τη βρύση. Καθώς περνούσε από την πλατεία, διέκρινε μια αναστάτωση και πήγε πιο κοντά στους συγχωριανούς τους, για να δει τι συμβαίνει. <<Κορίτσαρος, όχι κορίτσι. Και να σας πω, φτυστή ο δάσκαλος! Έχω ξεγεννήσει τόσα θηλυκά και τέτοια ομοιότητα δεν έχω ξαναδεί. Τσαούσα όμως, σα τη μάνα της. Μου έβγαλε τη ψυχή ως να βγει>> πολυλογούσε η Ρίζω. <<Τσαούσα θα ήταν σίγουρα. Εννιά μήνες την ταλαιπωρούσε την Ελένη. Προχτές την είδα, με την κοιλιά στο στόμα ήταν και αναγούλιαζε συνέχεια, λες κι έμεινε έγκυος πριν κανά μήνα>> πετάχτηκε η Παγώνα. <<Έλα, σταματήστε μωρέ. Τη φάγατε τη βαφτιστήρα μου!>> τις μάλωσε, με καμάρι ο Φανούρης. Ο Δούκας έκανε ένα βήμα πίσω. Είχε καταλάβει τι είχε συμβεί. Χαμένος στις σκέψεις του, δεν πρόσεξε τον Λάμπρο που πέρασε σχεδόν από δίπλα του και μπήκε στο καφενείο. Όλοι τον υποδέχθηκαν ενθουσιασμένα. <<ΝΑ ΣΟΥ ΖΗΣΕΙ ΔΑΣΚΑΛΕ!>>, <<ΚΑΙ ΝΥΦΗ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΜΑΡΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΘΥΓΑΤΕΡΑ ΣΟΥ!>>, <<ΜΟΝΟ ΧΑΡΕΣ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ>> ήταν μερικές από τις ευχές που διέκρινε ο Δούκας. <<Ευχαριστώ. Ευχαριστώ πολύ. ΒΙΟΛΕΤΑ, ότι πίνουν, δικά μου>> πέταξε κεφάτα. <<Ρωτάγαν όλοι τη Ρίζω τι ήταν το παιδί και τι ήταν το παιδί και τους λέω εγώ "Καλά μωρέ, είναι δυνατόν η Λενιώ να βγάλει γιο;">> του είπε ο Κυριάκος κι ο άντρας έβαλε τα γέλια. <<Καλά τα λες. Κι εγώ σίγουρος ήμουν>>, <<Και να σου πω βρε Λάμπρο μου, επειδή το έχω και έννοια, εκείνη η μεγάλη σας, πώς το πήρε; Είναι καλά το πουλάκι μου;>> ρώτησε ανήσυχα η Βιολέτα. <<Καλά είναι Βιολέτα μου, δόξα τω Θεώ. Μια χαρά το πήρε. Βέβαια η Ελένη δεν ξέρω τι θα κάνει από δω και πέρα. Από τη μία η μικρή που τη χρειάζεται συνέχεια, από την άλλη δεν θέλει να αφήνει τη μεγάλη γιατί έχει το άγχος της. Μου φαίνεται δεν θα ξεκολλάει από τα παιδιά>>, <<Μην αγχώνεσαι κουμπάρε μου. Η κυρά μου είναι άξια. Θα κάτσει λίγο μέχρι να ξεπεταχτεί και η μικρή κι ύστερα θα τις φέρνει βόλτα μαζί. Δέκα παιδιά να της κάνεις, αντέχει αυτή!>> έκανε ο Φανούρης και τον αγκάλιασε. <<Πώς θα την βγάλετε την τσούπρα δάσκαλε;>> ρώτησε ο κοινοτάρχης. <<Βαλεντίνη>> δήλωσε περήφανα ο Λάμπρος. <<Θα πάρει χαρά και το αφεντικό μου, από κει που είναι. Θεός σχωρέστον>> πέταξε ο Φανούρης και σκούπισε ένα δάκρυ από τα μάτια του. <<Βιολέτα, έχεις έτοιμα αυτά που σου παρήγγειλε η Ασημίνα το πρωί; Να τα πάρω, να πάω σπίτι. Δεν ξέρω αν με χρειάζονται κάτι...>>, <<Ναι παλικάρι μου, έτοιμα στα έχω. Πες στην Ελένη, θα περάσω αργότερα κι ότι θέλει να μου μηνύσει>>. Βγήκε από το καφενείο φορτωμένος, χαιρετώντας τους συγχωριανούς του. Ο Δούκας στεκόταν λίγο παρακάτω και τον κοιτούσε καλοσυνάτα. <<Να σου ζήσει Λάμπρο>> είπε σοβαρά. Ο δάσκαλος έγνεψε. <<Ευχαριστώ Δούκα>>, <<Λένε πως σου μοιάζει>>, <<Ναι... Μου μοιάζει αρκετά>>, <<Θα πήρε απ' το δικό μας σόι. Εσύ, η Πηνελόπη μου, ο Μιλτιάδης, η μακαρίτισσα η γιαγιά σου, όλοι μοιάζατε>>. Ο Λάμπρος χαμήλωσε το βλέμμα νευρικά. <<Εύχομαι να πήρε μόνο αυτό απ' το δικό μας σόι γιατί τα υπόλοιπα, δεν τα λες και καλά>>, <<Νομίζω όσους σου ανέφερα τους έχεις σε εκτίμηση>>, <<Τέλος πάντων Δούκα... Σε ευχαριστώ και πάλι>> απάντησε ψυχρά και έκανε να φύγει. <<Η Ελένη;>> ρώτησε δειλά. <<Τι η Ελένη;>>, <<Είναι καλά; Είχε εύκολη γέννα;>>. Ο δάσκαλος τον κοίταξε με περιέργεια. <<Από πότε σε νοιάζει Δούκα για την γυναίκα μου και την κόρη μου;>>, <<Η κόρη σου είναι εγγονή του αδελφού μου. Είναι μία Σεβαστού. Χαίρομαι να έρχονται παιδιά στην οικογένεια και να προχωράει η φαμίλια μας. Και για την άλλη σου κόρη χάρηκα. Κι αυτή το όνομα μας έχει>>. Ο Λάμπρος γέλασε νευρικά. <<Μακάρι, να λεγόντουσαν Σταμίρη τα παιδιά μου γιατί εμένα αυτό το επώνυμο, μόνο πίκρες μου θυμίζει. Το φέρω βαρέως που τις φόρτωσα όλες με το επώνυμο Σεβαστού. Ειδικά την Ελένη>> είπε κι έκανε να φύγει. <<Δεν έχω μόνο εγώ και η Μυρσίνη, αυτό το όνομα, Λάμπρο. Το έχεις κι εσύ, ο Κωνσταντής, ο Νικηφόρος, ο μικρός μας, ο Σέργιος... Το είχε ο πατέρας σου, ο αδελφός σου... Εμείς θα φύγουμε από τη ζωή κάποια στιγμή και θα συνεχίσετε εσείς, που είστε καλύτεροι μας και που παλεύετε να καλύψετε τα δικά μας λάθη. Μην το υποτιμάς και κοίτα να είναι δώρο για τα παιδιά σου, μιας και θα τα ενώνει με ανθρώπους που τα αγαπούν πραγματικά>> του απάντησε και πήρε τον δρόμο για το σπίτι του.