SERÇEYİ ÖLDÜRMEK

ANAYASA ve MADDELERİ|ÖZEL BÖLÜM

Sezen Aksu- Kınalı Kuzum
Zeynep Baksi- Talihim yok bahtım kara
Dedublüman- Belki
Eda Baba- Ellerimde Çiçekler

'Ellerini yıkamadan Efsun'un eşyalarına dokunma.'

Bazı cümleleri fiilen yapmak yetmiyor, bir zifti elimden sökmek istercesine ikinci kez yıkıyorken ellerimi yetinmiyor, durmadan tekrar ediyorum. 

'Ellerini yıkamadan Efsun'un eşyalarına dokunma.' 

Aynadan yüzümü görmek katlanılmaz, su akıp giderken kafamın içi tekrar bedenime ağır geliyor.

Lavabonun mermerine tutundum. Parmak boğumlarım içine girmek üzere olan mermerin renginden bitme. Ensemden başıma sızan çok keskin bir sızı var, gözlerim sızlıyor. Dinlenecek vakit yok. Dik dur.

Başımı duvardan duvara vurmadım halbuki, fiziksel acıya hakkım yok. 

Kapalı kapının ardında Zeliha'nın ağlayarak eşyaları topladığını biliyorum. Gitmem lazım, neyi koyacağını bilmez. Nemlendiricileri unutma. Başımı arkaya çevirdim, neyi göreceğimi biliyorum halbuki. Neyle yüzleşeceğimi, neyin kolumdaki uyuşukluğu arttıracağını, neyin aldığım nefesi bana haram kılacağını. Çoraplarını unutma, ayakları üşüyor. 

'Kustuktan sonra klozetin önünde bayılmışım. Kusarak uyandım' 

Kaşlarımın arası bir mezar gibi kazıldı, banyonun duvarları daraldı, tavan üzerime çökmeye başladı. Düşman beni öldürecekken doğurdu. Mermeri hissetmeyi bıraktım, baktığım yerde bir beden canlandığı an etim etimden koptu. 

'Bilincim açık değil diye kusmuğum boğazıma dolmuş. Uyanmasam ölecektim. Böyle işin içine tüküreyim ki uyandım.'

Biraz aklım başıma gelse, yüzlerce aç doyuracağım, gecelerce şükredeceğim bir an var; o anın içine tüküren kadının görüntüsü klozetin önünde. O yaşadı katlandı ama ben hayali bir ana bile katlanamadım gözlerimi kapattım  başımı iki yana salladım. Şükürler olsun ki kustu, uyandı. Şükürler olsun.

Sadece iki gün önce öyle bir an var ki Efsun'un kustuğuna seviniyorsun deseler bana siktiri çekerim. Kusmaktan hiç hoşlanmıyor. Biliyorum. Bazen direnir kusmamak için. Rahatlayacağını bilmesine rağmen direnir. Ama oldu ya siktiri çeksem de ısrar eder, Efsun kustuğu için şükredeceksin diye... Kaskatı kesildim.

İki gün önceki Fetih'in aklına bir şey gelirdi. Hayalini bile kurmak dünya üzerindeki en mucizevi şey. İki gün önce eli ayağı buz kesilirdi, aklına gelen şey onu ölecekken yaşatacak cinsten. Efsun kusuyor derdi, ben buna seviniyorum şükrediyorum. Bir can daha var derdim, benim karımı kusturuyor ama ben nefret etmiyorum şükrediyorum. 2+1 artık.

Tam bugün o klozetin önüne bakarken beni sevindiren şey öldürecek cinsten. Efsun yaşıyor. Kustu ve uyandı. Şükürler olsun. İki sıfıra düşmedi. Kendini korudu. Sayı hâlâ iki.

Allah'ım şükürler olsun.

Islak ellerimi sakallarıma bastırdım zerre oksijen kalmamış banyodan bir kez daha ne o klozetin önüne ne de aynaya bakabildim, çıktım. Elleri birbirine girmiş, bir taraftan gözyaşı döken diğer taraftan eline ne geçerse valize dolduran Zeliha'yı Kürşat izliyor. Kürşat bana baktı ama Zeliha sırtını döndü. Ağladığını görmemem mümkündü ona göre. 

"Bırakın siz gidin hazırlanın." 

Zeliha durmadı, Kürşat kıpırdamadı. Gelişigüzel doldurduğu valizlerden birine baktım. "Zeliha hadi," sabırsızdım. Odanın her bir köşesi akli dengemle oynuyor. "Al Kürşat'ı çık. Yarım saate aşağıda olun, neyiniz var neyiniz yok toplayın."