MODEL | +18 ( Yarı Mesajlaşma)

36

Yorum ve vote atmayı unutmayın...

///

Merdivenlerden indim sakinci. Kalbim patlayacak gibiydi. Kartal da bana doğru geldi.

"Kahvaltı yapmak ister misin?" Sesi kısıktı. Suçlu olduğunu o kadar belli ediyordu ki.

"Kahvaltı hazırlamakla uğraşasım yok." Diye mırıdandım. Söylemesini bekliyordum. Önceki gibi yapmacaktım. Kötüye gitmesini istemiyordum.

"Ben hazırlayacağım, sen üzerini değiş gel."

Yüzüme bile doğru düzgün bakmadan mutfağa geçti. Hızla odaya çıktım.

Kapıyı kapatıp nefeslerimi düzenlemeye çalıyordum. Neden gizliyordu, neden söylemek istemiyordum anlayamıyordum. Zaten gerekli cevaplarını vermişti. Bana yalan söylememesi gerektiğini söylemiştim.

Bu yaptığı tamamen aptallıktı.

Olgun olduğunu sürekli söyleyen biri böyle bir hataya ikinci defa düşmemeliydi. Her şey bu kadar güzel giderken aramıza bu pürüzü sokması beni yıkmıştı resmen.

Ne zaman aktığını bile anlamadığım göz yaşlarımı sildim.

Kot şort ve bluz giydim hemen. Yüzümü yıkayıp saçlarımı topladım. Ayakkabılarımı da giyip aynaya baktım.

Normal görünüyordum, gündelik güzel...

Çalan telefona çevirdim bakışlarımı. Kartalın telefonuydu. Mesaj gelmişti.

Fotoğrafımın üzerindeki bildirimlere baktım. Annesi, Oğuz, Sıla tanımadığım birkaç erkek ismi yanında meslekleri yazıyordu. En üstte ki numara kayıtlı değildi.

"Her şey istediğin gibi olacak."

Ne bir fotoğraf ne de bir isim vardı. Telefonu kapattım. Kalbim ağzımdan çıkacaktı. Aldatılmadığı mı biliyordum ama dayanmak güçtü.

Telefonu aldığım yere bıraktım. Kendi telefonumuda cebime koydum. Yatağı topladım bütün hızımla. Dudaklarımı ısırmaktan canım acıyordu artık. Ağlamamaya çalışıyordum.

Camı açıp derin bir nefes çektim. Yaptığım hataya düşmeyecektim tekrardan biraz zaman tanıyacaktım. Tanıyabilirsem tabii.

Camı açık bırakıp alt kata yanına indim. Güzel bir masa hazırlamıştı.

"Nerede kaldın?"

Sandalye'ye oturup telefonumu masaya bıraktım.

"Odayı falan topladım." Sesimin normal çıkmasına özen göstererek.  Elinde ki bardakları masaya bıraktı. Gözlerimizi birleştirdi.

"İyisin değil mi?" Yanıma gelip saçlarıma dudaklarını bastırdı. Kalbim yerinden çıkacak gibiydi.

Lütfen anlat lütfen...

"İyiyim, bir sorun yok" gülümsedim hafifçe.

Yerine geçip oturdu. Yüzüme bakmamaya özen gösteriyordu. 

Yemek yemeye başladık. Konuşmayacaktım, o bit şeyler anlatmadan sesimi dahi çıkartmadan oturacaktım.  

"Ahu..." sonunda. Anlat sevgilim lütfen.

"Efendim?" Dedim bütün sakinliğimle.

Gözlerimiz buluştu dakikalar sonra yeniden. Sanki ilk defa tanışıyoruz ilk defa bakışıyormuşuz gibi hissediyordum. Nefes alışlarım bile birbirine karışıyordu.