ကားကို ၆ နာရီေလာက္စီးလာရေတာ့ တာရာအေတာ့္ကိုပင္ပန္းေနပီျဖစ္သည္။ ေရာက္လာေတာ့ private ရပ္ကြက္က ၿခံဝန္းအႀကီးႀကီးတခုထဲက နန္းေတာ္တမွ်ႀကီးမားလွတဲ့ ၄ ထပ္တိုက္ႀကီးတလုံး
"ဆင္းေလ ဘာလုပ္ေနတာလဲ ဒါငါ့အိမ္ မင္းခုေနရမယ့္အိမ္"
အံ့ၾသေနတဲ့ တာရာ့ကိုၾကည့္ပီးေျပာလိုက္တဲ့ သူ႔စကား သူ႔ေလသံထဲ တာရာ့ကို အထင္ေသးစိတ္ေတြပါဝင္ေနတာ တာရာသတိထားမိတယ္။ ျဖစ္သင့္တာေပါ့..... မသိက်ိဳးႏြံျပဳၿပီး တာရာ ကားေပၚက ဆင္းလိုက္ေတာ့ ရတနာေတြ ၫြတ္ေနေအာင္ ဝတ္ထားတဲ့ အေတာ့္ကိုမွ က်က္သေရရွိတဲ့အမ်ိဳးသမီးႀကီးတဦး အိမ္ထဲကေန အေမာတေကာထြက္လာတယ္။ သူမေနာက္မွာလဲ ဝန္ထမ္းေတြလို႔ထင္ရတဲ့သူ ၃ ေယာက္ေလာက္ပါလာတယ္။ တာရာ့ေဘးက ဟိုလူ႔ကို ေျပးဖက္လိုက္ကာ
"သားရယ္ မာမီ စိတ္ထဲထင့္ေနတာ သားထြက္သြားထဲက စိတ္ထဲေလးေနခဲ့တာ"
"အင္း မာမီ အိမ္ထဲအရင္သြားရေအာင္"
မာမီ့ကို လမ္းထဲက အေၾကာင္းစုံ ေျပာျပထားပီျဖစ္လို႔ ခုခ်ိန္ဆို ဒယ္ဒီလဲ အေၾကာင္းစုံသိေလာက္ပီ။
တာရာလဲ သူတို႔သားမိေတြအိမ္ထဲဝင္သြားေတာ့ လိုက္ဝင္သင့္ပါတယ္ဆိုပီး စီးထားတဲ့ ဖိနပ္ေလး တခါးနားခြၽတ္ပီး ဝင္လိုက္ကာ သူတို႔ေတြေနာက္လိုက္သြားမိသည္။ အိမ္ႀကီးက အျပင္ပန္းမွာတင္ လွပတာမဟုတ္ဘဲ အတြင္းပိုင္းမွာလဲ ေခတ္မီသည္လဲမဟုတ္ ေရွးေဟာင္းဆန္သည္လဲမဟုတ္ဘဲ ေနထိုင္သူတို႔ရဲ႕ ဂုဏ္ျဒပ္ကိုေကာင္းစြာျပေပးႏိုင္ေလာက္တဲ့ အဆင့္အတန္းမ်ိဳး ပုံသဏၬၭာန္မ်ိဳး ရွိသည္။ သုံးစြဲထားတဲ့ ပရိေဘာဂေတတြကလဲ တာရာေစ်းမသိေပမယ့္ တန္ဖိုးကေတာ့ နဲမွာမဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ ဧည့္ခန္းႀကီးတခုကို ျဖတ္ေက်ာ္အပီးမွာေတာ့ တံခါးပိတ္ထားတဲ့ အခန္းတခုေရွ႕အေရာက္ ဝန္ထမ္းေကာင္မေလးတေယာက္က တံခါးဖြင့္ေပးလိုက္သည္ႏွင့္ သူေကာ သူ႔မာမီဆိုသူေကာ ဝင္သြားသည္။ တာရာလိုက္ဝင္သင့္ပါ့မလားစဥ္းစားေနတုံး
"မင္းလဲ လာခဲ့"
ဆိုတဲ့ အမိန္႔ဆန္ဆန္အသံေၾကာင့္ အခန္းထဲ လိုက္ဝင္ခဲ့ရသည္။ ဝန္ထမ္းအားလုံးက အျပင္မွာမလို႔ ခုထိအခန္းထဲမွာေတာ့ သူရယ္ တာရာတယ္ သူ႔မာမီရယ္ ေနာက္ ဆိုဖာေပၚထိုင္ေနတဲ့ ဥပဓိ႐ုပ္ေကာင္းတဲ့လူႀကီးတဦးရယ္သာရွိေတာ့သည္။ ႐ုပ္ရည္အရေတာ့ ဒါ ဟိုလူႀကီးရဲ႕အေဖပဲျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဘယ့္ႏွယ့္ကို ေခ်ာတဲ့မိသားစုလဲ။ သူမေတြးေနတုံး ဟိုလူႀကီးတို႔သားအမိက ဆိုဖာေပၚဝင္ထိုင္ေနၾကပီ တာရာကေတာ့ ဘယ္နားထိုင္ရမလဲမသိ သူမ်ားအိမ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္လဲမထိုင္ရဲ ဘယ္သူကမွလဲ လာထိုင္ဖို႔မေျပာတာမလို႔ မတ္တပ္ကေလးသာရပ္ေနဆဲ။ တာရာနားလည္ပါတယ္ သူတို႔အဆင့္အတန္းနဲ႔ ကိုယ့္အဆင့္အတန္းက ကြာျခားလြန္းေတာ့ တူတူမထိုင္ေစခ်င္မွန္းလဲ သိသာေနတာကို။
"ဒီကေလးမလား"
"ဟုတ္ ဒယ္ဒီ"
"ျဖစ္ပီးမွေတာ့ ဘာမွျပန္ျပင္လို႔မရေတာ့ဘူး"
"အို က်မသားကိုေတာ့ သူလိုလူနဲ႔သေဘာမတူႏိုင္ပါဘူး က်မေတာ့ ေလ်ာ္ေၾကးေပးပီး ကြာရွင္းလိုက္ေစခ်င္တယ္"
ဟိုလူႀကီးအေဖရဲ႕လက္ကာျပမႈေၾကာင့္ သူ႔မာမီဆိုသူရဲ႕စကားေတြ ခ်က္ခ်င္းရပ္သြားတယ္။
"ကေလးမ ညည္းအေနနဲ႔ကေရာ ဘယ္လိုျဖစ္ခ်င္လဲ"
"ဟင္.. "
႐ုတ္တရက္ေမးလာတဲ့စကားေၾကာင့္ တာရာ့မွာ အေျဖမရွိ။ သူတို႔ကြဲဆိုလဲ ကြဲေပးရမွာပဲေလ တာရာက ဘာအင္အားရွိလို႔ သူတို႔ကို ျငင္းဆန္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ
"က်ေတာ္ သူ႔ကို မကြဲဘူး ဒယ္ဒီ...."
(ဟင္)
ဒီတခါေတာ့ တာရာ့ဆီကသာမက သူ႔မာမီဆီကပါ အာေမဍိတ္သံအၿပိဳင္ထြက္လာတယ္။ သူမကို အဓိပၸါယ္ပါပါၾကည့္ပီးေျပာလိုက္တဲ့ သူ႔ကို တာရာလဲနားမလည္ ဒါေပမယ့္ တာရာလဲ ငယ္ငယ္႐ြယ္႐ြယ္နဲ႔ ခုပဲလက္ထပ္ ခုပဲကြဲတာမ်ိဳး မလုပ္ခ်င္ဘူး။ သူ႔ကိုၾကည့္ေနတဲ့ တာရာ့ကို မ်က္ႏွာလႊဲပီး
"သားက သူ႔ကို ကြာရွင္းခ်င္လဲ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မရေသးဘူး သားက the Greatest Sunရဲ႕ တရားဝင္ဆက္ခံသူျဖစ္ေနၿပီးသားေလ"
မဟာ့စကားေၾကာင့္ သူ႔မာမီေကာ ဒယ္ဒီေကာ တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ ၾကည့္ကာ နားလည္လိုက္ပီ။ မဟာက ဆက္ခံသူဆိုေတာ့ ကြဲလိုက္ရင္ကေလးမက ပိုင္ဆိုင္မႈတဝက္ေတာင္းတာေတြဘာေတြရွိလာေတာ့မည္။ ကေလးမက အ႐ြယ္သာငယ္တာ အေတာ့္ကိုလည္ပုံရမည္။ ႐ုပ္ေလးၾကည့္ေတာ့ ႐ိုးပုံ႐ိုးအေလး မထင္ရ။
"အဲ့ေတာ့ သားက ဘာလုပ္ခ်င္လဲ"
"က်န္တာသားတာဝန္ထားပါ သားၾကည့္လုပ္လိုက္ပါ့မယ္"
သူမကို တဖန္ျပန္ၾကည့္ပီးေျပာလိုက္တဲ့စကားေၾကာင့္ တာရာ ရင္ထဲ ထိတ္ခနဲေတာ့ျဖစ္သြားသည္။ သူမကို သတ္ပီး အေလာင္းေတြဘာေတြေတာ့ ေဖ်ာက္မပစ္ေကာင္းပါရဲ႕။
YOU ARE READING
အချစ်တွေအမုန်းတွေရဲ့ အလွန်.....
General Fictionညဘက်မှာပဲ ထွက်တဲ့ကြယ်လေးတွေက နေ့ခင်းဘက်မှာထွန်းလင်းတဲ့နေမင်းကြီးကို သတိရနေတတ်သလိုမျိုး ဘယ်သောအခါမှမဆုံနိုင်ပေမယ့် ကျမရှင့်ကို လွမ်းနေဦးမယ်ထင်ပါရဲ့.... ညဘက္မွာပဲ ထြက္တဲ့ၾကယ္ေလးေတြက ေန႔ခင္းဘက္မွာထြန္းလင္းတဲ့ေနမင္းႀကီးကို သတိရေနတတ္သလိုမ်ိဳး ဘယ္ေသာအခါမ...
