"ငါ ျပန္လာႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး အမ..."
"....."
"ငါမလာလည္းျဖစ္တာပဲ အရင္ကလည္းဒီလိုပဲ လႈေနၾကပဲ..."
"....."
"ရတယ္ သမီးကိုငါသြားႀကိဳလိုက္မယ္..."
"....."
"ငါအဲ့ဒါေတြ ထပ္မေျပာခ်င္ဘူး အမ အဲ့အေၾကာင္းပဲေျပာမယ္ဆို ဖုန္းခ်လိုက္ေတာ့မယ္..."
ဖုန္းကိုနားနားကပ္၍ ေျပာဆိုေနပါေသာ ဆိုင္းေလာ့ဒ္၏ ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလသံေၾကာင့္ သူ႔ေျခလွမ္းတို႔ တန္႔သြားရသည္။ဆိုင္းေလာ့ဒ္က အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာဖုန္းထြက္ေျပာေနတာျဖစ္သည္။တမင္နားေထာင္ဖို႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္မ်ိဳးႏွင့္မဟုတ္ေသာ္လည္း ဆိုင္းေလာ့ဒ္၏ မၾကည္လင္ေသာေလသံေၾကာင့္ အလိုအေလ်ာက္နားစြင့္မိသား ျဖစ္သြားရသည္။
အရင္ကဆို ဆိုင္းေလာ့ဒ္တို႔မိသားစု၏ ဆက္ဆံေရးက အလြန္ကိုမွေႏြးေႏြးေထြးေထြးရွိလွသည္။အခုေတာ့ ဘာအေၾကာင္းနဲ႔မ်ား ကေတာက္ကဆျဖစ္ေနရသလဲ မသိေတာ့ေခ်။သူ သက္ျပင္းအားအသာရႈိက္ၿပီးမွ အိမ္ေရွ႕သို႔ထြက္ဖို႔ျပင္ေနေသာ ေျခလွမ္းတို႔အား ျပန္႐ုတ္လိုက္ေတာ့သည္။ပစၥည္းအတြက္ ဒီဇိုင္းပုံၾကမ္းဆြဲထားတာကို ျပသဖို႔စိတ္ကူးႏွင့္ အိမ္ေရွ႕သို႔ထြက္လိုက္ခဲ့တာျဖစ္သည္။
သူ ေျခလွမ္းျပန္လွည့္ဖို႔ ျပင္လိုက္စဥ္မွာပဲ ဆိုင္းေလာ့ဒ္ကဖုန္းကိုခ်၍ ေနာက္သို႔လွည့္လာေလသည္။
"အမနဲ႔ေျပာေနတာလား...."
"အင္း!..."
သူေမးေတာ့ ဆိုင္းေလာ့ဒ္က မႈန္ေတေတ မ်က္ႏွာထားျဖင့္သာ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ဒီကိစၥကို သူမေျပာျပခ်င္ပါဘူးဆိုသည့္သေဘာ။သူလည္း အလိုက္တသိျဖင့္ ဆက္မေမးေတာ့ပဲ ေခါင္းဆတ္လိုက္ၿပီးမွ....
"ကိုယ့္ကို ဒါေလးတခ်က္ၾကည့္ေပးပါဦး...."
ဆြဲလက္စပုံၾကမ္းအားျပကာ စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲပစ္လိုက္ေတာ့၏။
"ဒါကဘာလဲ ခါးပတ္လား..."
"အင္း!..."
"ခါးပတ္ထုတ္မလို႔လား..."
ဆိုင္းေလာ့ဒ္က ပုံၾကမ္းအားၾကည့္ရင္းျဖင့္ ေမးလာသည္။
"မထုတ္ပါဘူး ကာစတန္မာေအာ္ဒါပါ..."
YOU ARE READING
Wild Rose(complete)
General Fiction"ခင္ဗ်ားက ဟီရိုးအင္းလိုပဲ မေကာင္းမွန္းသိေနေပမဲ့လည္း လူက္ုိအရူးအမူး စြဲလမ္းေစတယ္" 19.2.2022 "ခင်ဗျားက ဟီရိုးအင်းလိုပဲ မကောင်းမှန်းသိနေပေမဲ့လည်း လူက်ိုအရူးအမူး စွဲလမ်းစေတယ်" ...
