Yaşadığı travmalar yüzünden ailesi tarafından şımartılarak büyütülen Ahsen'in, yolu diktatör bir yüzbaşı ile kesişir.
(Hikayede adı geçen bütün kişiler, kurumlar ve olaylar hayalimin ürünüdür. Gerçeklikle bir alakası yoktur.)
18.03.2023 #GençKurgu 1.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Adam elindeki çiçekleri, mezarın mermerine koyduktan sonra doğrulup üzerinde ki ceketi çıkarttı. Kazağının kollarını katladıktan sonra yere çöktü ve elleriyle mezarın üzerini hafifçe kazmaya başladı.
Özenle kazdığı küçük çukurlara, yanında getirdiği çiçekleri ekti. Daha sonra mezarlığın girişinde ki çeşmeye gitti. Elinde ki pet şişeye su doldurduktan sonra mezarın başına geri döndü.
Az önce ektiği çiçekleri yavaşça suladı.
Daha sonra ayağa kalktı ve ellerini göğsünün hızasına getirdi. Dua etmeye başladı.
Uzun süren duası bittikten sonra ellerini yüzüne sürüp derin bir iç çekti.
Yavaşça mezarın soğuk mermerine oturdu.
Ellerini mezarın üzerine koydu. O toprağı hissediyorken, annesinin de onun burada olduğunu hissetsin istiyordu.
"Annem." Diyerek sessizliğini bozdu en sonunda. Dudakları kurumuştu. Başına hafifçe kaldırıp mezar taşına baktı.
"Uzun zamandır gelemiyorum yanına. Affet. İşler biraz karışık bu aralar. Ama merak etme ben iyiyim."
Hafifçe tebessüm etti. Normalde konuşmayı pek sevmeyen ve genelde suratsız olan adam annesinin mezarında bir çok duyguyu aynı anda hissediyordu. Aynı şekilde bir çok duyguyu da dışarı yansıtabiliyordu.
Çünkü buradayken etrafında hiç insan yoktu.
"Babam da iyi. Sen onu da merak edersin."
Bu yüzden hep kızmıştı annesine. Babasının umrunda olmamasına rağmen, annesi babasını hep merak etmişti. Yıllarca böyle devam etmişti bu.
Annesi de kızardı babasına. Hep kavga ederlerdi ama gecenin sonunda babası oturma odasında da uyusa gider üzerini örterdi.
Onun için annesi bu dünyanın en merhametli insanıydı.
"Sadece işler değil bende karmaşığım bu aralar. Kimseye söylemedim. Zaten kime söyleyeyim anne? Senden başka kimseyle doğru düzgün konuşamıyorum. Sende böyle derdin hep. Ben yanında hep olmam, yalnız kalırsın derdin. Merak etme anne yalnız kalmadım."
Yanında olan, hayatında olan insanları düşündü. Mutlu bir ailesi olmamıştı hiç bir zaman ama hayatımda ona değer veren insanların olduğunun farkındaydı.
Aklına, hayatına yakın zamanda giren kadın düştü. Hoş oradan çıktığı yoktu.
Ahsen Kara...
Aklından çıkmadığı gibi, ne yapmış ne etmiş adamın kalbine girmeyi de başarmıştı.
Adam şimdi bunu nasıl söyleyeceğini düşünüyordu. Her şey Cahit için bile çok karışık durumdaydı.
