ងាកមកមើលនៅឯតូបលក់ការហ្វេរបស់ស៊ូរីនវិញពេលនេះនាយកម្លោះជីមីនកំពុងតែធ្វើការបណ្ដើរក៏ឆ្លៀតសួរពីរឿងរបស់ថេហ្យុងបណ្ដើរ កាលពីយប់មិញថេហ៍បានខលមកប្រាប់ស៊ូរីនដែរថាខ្លួនលេងនៅផ្ទះជាមួយជុងហ្គុកហើយ ។
<<តើអាថេហ៍ទៅណា?បង>>ជីមីន
<<មិនដឹងទេ គេមិនបានប្រាប់ទីកន្លែងដែលទៅទេវាគ្រាន់តែប្រាប់ថាឈប់នៅផ្ទះនោះ>>ស៊ូរីន
<<ហើយមានរឿងអីដែលត្រូវចេញពីផ្ទះនោះ>>
<<សង្ស័យអាថេហ៍ឈ្លោះគ្នាជាមួយលោកចន>>
<<ហើយឈ្លោះគ្នារឿងអីទៅ>>
<<នែ៎ យើងមិនមែនដឹងរឿងគេគ្រប់រឿងទេណាហើយឯងនឹងម៉េចក៏ចង់ដឹងរឿងគ្រួសារគេម្លេះ នេះបើយើងដឹងគ្រប់រឿងណាក៏មិនចាំបាច់ឲឯងមកសួរនាំតែហត់មាត់ដែរ យើងនឹងនិយាយមកតែម្ដង>>
<<អញ្ចឹងមានន័យថាបងក៏អត់សូវដឹងដែរ?>>
<<បើដឹងស្មានតែចាំឲឯងសួរហេស៎ យកមកនិយាយលះៗបាត់ទៅហើយ>>
<<អុ៎ បងឈប់និយាយទៅមានភ្ញៀវមកហើយ>>ដោយឃើញថាមានភ្ញៀវចូលមកទើបអ្នកទាំងពីរក៏បញ្ចប់ការសន្ទនាតែម្ដង
<<សួរស្ដីបាទត្រូវការអ្វីដែរ?>>ជីមីន
<<ត្រូវការបេះដូងអ្នកលក់មិនបាច់ដាក់ស្ករទេ>>យ៉ុនហ្គី ទៀតមុខអាប៉ិនឹងហើយដែលមកកាលពីលើកមុនហើយមិនបានផឹកការហ្វេនឹងឯង នេះជះលុយទិញកាហ្វេមួយកែវយកចោលក៏ព្រោះតែចង់ជួបមុខបុគ្គលិកនឹងឯង
(ឆើស ស្ទីលញែស្រែបែបនេះរៀនក្រោយខ្ញុំទេ)ជីមីនគិតរួចទើបសួរនាំនាយក្រាស់សារជាថ្មី
<<អត់ទោសលោកសូមសួរម្ដងទៀតត្រូវការអ្វីដែរ>>
<<ហាងនេះលក់អី?>>
<<កាហ្វេ>>
<<នឹងហើយយកកាហ្វេ សួរបែបនេះមានអីផ្សេងទៀតមែនទេ?>>
<<បាទមាននំបុ័ង>>
<<នំបុ័ងដូចមុខអ្នកលក់ទេ?>>
(អាមុខដូចឆ្មា អាខ្មោចឆៅមុខស្លេក)គិតបានតែគិតប៉ុន្តែមិនហ៊ានបញ្ចេញមកទេខ្លាចថាឃ្លាតចេញពីតូប