çok yalnızım, mutsuzum
göründüğüm gibi degilim aslında
karanlıklarda kaybolmuşum
...bir ışık arıyorum, bir umut arıyorum uzun zamandır
aradıkça batıyorum karanlik kuyulara
kimse duymuyor çığlıklarımı
duyan aldırış etmiyor çekip kurtarmak istemiyor
bense insanların bu ilgisizligi karşısında ilgiye susamışım
ümidimi yitirmişim
biliyorum bir gün dayanamayacak küçük kalbim
arkamı dönüp inandığım ve güvendiğim herşeye
veda edeceğim
ŞİMDİ OKUDUĞUN
hatırlat da hazira'nın sonlarında çocukluğumu yakalım
Poetryyüzünü aklımda tutamayacağım diye korktuğumu söylemiştim bir kere. hâlbûki nasıl yanılmışım! hasta hâfizama çakılmışsın âdeta.
