BİNBAŞI ÖZÇELİK | 𝑇𝑒𝑥𝑡𝑖𝑛𝑔

19/ PART 1

BÖLÜM 19/ KESİT:

Sevmek acizliktir,

Sevmek güçsüzlüktür.

Hayır yanlış;

Sevipte sevilmemek acizliktir...

Herkesin kendi derdine düştüğü bu dönemde sevileceğine inanmak da enayiliktir.

Kimse sizi siz olduğunuz için sevmez. Herkesin bir çıkarı vardır. Gerçek sevgi, kitaplarda bile yalandır.

Aşk diye bir şey yok. İnsanların uydurduğu duygu karmaşıklığından olan başka bir şey değildir.

Ama herkes inanır çünkü herkes değerli hissetmek ister bu her ne kadar kısa bir süre olsa da insanoğlu bunu kabullenmez.

Seni neden sevdiler?

Bedenin için mi?

Yüzünün güzelliği için mi?

Çevren, arkadaşların, paran için mi?

Sevginin ne demek olduğunu bilmediğimiz bu dönemde insanların acizlikleri gözler önüne seriliyor...

Neydim ben? Sevdiğini zannedip gerçekten seven mi yoksa sevildiğini zannedip kullanılmıştır bir paçavra mı?

"Ne?" Gözlerim dolu dolu söylediğim bu kelime hayatımda annemin beni terketmesinden daha da koymuştu.

Kara arkasına dönüp ağlayan bana baktığında donup kalmıştı. Tıpkı benim gibi.

"Balın?" Dediğinde sinirden ellerimin titrediği raddeye gelmiştim.

"Ne balın ne!" Bağırarak söylediğim şeyle yanıma adımlayacakken durdurup konusmaya başladım.

"Ne planı? Neler saçmalıyorsun sen!" Diyip üzerine yürüdüğümde öylece bana bakıyordu.

"Bak açıklayabilirim yanlış anladın" dediğinde kahkaha atıp akan yaşları elimin tersiyle sildim.

"Neyi yanlış anladım Kara! Sen... Sen ne kadar iğrenç biriymişsin ya!" Dedim tiksinerek yüzüne bakarak.

"Balım sakin ol bak anlatıcam" dediğinde masanın üzerindeki tabağı alıp ona fırlattım. Son anda yana çekildiğinde ben hâlâ bağırıyordum.

"Senden tiksiniyorum! Senden iğreniyorum! Ben senin kadar kahpe biri görmedim lan! Ben sana güvendim... Lan ben seni sevdim..." Dedim sonlara doğru kısılmış sesimle.

Yanıma adımlayacakken bu sefer bardağı atıp geriye çekilmesini söyledim. Bardak kaşına geldiği için patlayan kasındaki kanı silip beni kolları arasına hızlıca aldı.

"Bırak beni! Bırakk!" Dedim ve kendimi ondan ittim. Üzerimdeki kıyafetleri umursamadan salona gidip telefonumu aldım ve kapıya doğru ilerledim.

"Balın bir dur, dinle!" Dedi bağırarak. Yüzümü ekşitip yüzüne baktım ve kapıdan çıkmadan son bir defa

"Umarım Kara, umarım ettiğini bulursun." Dedim göz yaşımı elimin tersiyle silerek.

Kapıyı sertçe çekip dışarıya çıktım ve direkt olarak eve yürümeye başladım. Umarım Ali abim evde değildir.

Yolda ağladığımdan dolayı birkaç insan garip garip baksada umursamayıp ağlamaya devam ettim. Eve gelene kadar içimi döktüm.

Eve girip direkt olarak odama geçip banyoya girdim ve üzerindekilerden kurtulup duşa girdim.

Suyun altında hem ağlayıp hem de sertçe Karanın izleri olan yerleri lifledim.

Annemden sonra yediğim en büyük ihannetti Kara'nın ihaneti...

Onu çok seviyordum ve bu yaptığı bende çok ağır hasar bırakmıştı.
Kolay kolay atlatmayacağımı biliyordum ve bu canımı daha da çok yakıyordu.

Ondan istediğim ufacık bir sevgi kırıntısıyken ellerim bomboş yüreğim yaralı şekilde dımdızlak ortada bırakmıştı beni.

Benim istediğim bu değildi.

Yalan söyledi ben istemedim.

Beni sevmedi ben bunu da istemedim.

Bana ihanet etti ben bunu hiç istemedim...

Sıcak suyu altındaki derim uyuşunca ayağa kalkıp havluyu kendimi sardım ve saçlarımı kurutmadan birkaç parça bir şeyler giyinip yatağa uzandım.

Cenin pozisyonu alıp yorganı üzerine çektiğimde ağlamaktan ağrıyan gözlerimi ovuşturdum. Karayla yaşadığımız her anı gözümün önünden bir film şeridi gibi geçerken gözlerim daha da doldu.

Ağlamaktan ve sıcak sudan dolayı mayışan bedenim kendini uykuya bırakırken zorlamayıp kendimi uykuya bıraktım.

Gözlerimi kapatırken son damla yaş gözlerimin arasından kayıp gitti.

Uyudum her zamanki gibi sorunlarımdan ve duygularımdan kaçmak için tekrardan uyudum.

Sahi eğer uyursam geçer miydi?

SINIR GEÇİLMEDİ FAKAT ÇOK İSTEDİĞİNİZ İÇİN DAHA FAZLA MERAKLANDIRMAYIP KISA BİR KESİT YAYIMLADIM UMARIM BU BİRAZ FAZLA OY ALIR AKSİ TAKTİRDE BÖLÜM YAZARKEN SIKILIYORUM VE İSTEĞİM KAÇIYOR.

Hepinizi çok seviyorum beklemede kalınn 💖💖