ဘာလို့ အဓိကဇာတ်ကောင်တွေက ငါ့ကို ဒီလို လာကြည့်နေတာလဲ

၁၄

ကျိုင်ရှင်းချန်က လူတိုင်းထက်အရင်ထသည်။မည်သို့ပင်ဆိုစေ သူက ဒီရှိုးတွင် အလုပ်အကြိုးစားဆုံး ဝန်ထမ်းလေးဖြစ်နေသည်။

ချမ်းသာသော ဒုတိယမျိုးဆက် ခန့်ညားသောကောင်လေးများက အိပ်စက်နေချိန်တွင်  အလုပ်ကြိုးစားသော အဖြည့်ခံလူသားတစ်ယောက်အနေနှင့် သူက စောစောထ၍ ညစာပြင်ဆင်သင့်သည်။

ရေခဲသေတ္တာထဲတွင် စားစရာ ဘာမှမရှိတော့ချေ။ထို့ကြောင့် သူကဖိနပ်ဝတ်ပြီး စူပါမတ်ကပ်သို့ သွားရန်ပြင်ဆင်လိုက်သည်။အဆုံးတွင် ခြံဝန်းအရှေ့ဘက်ပိုင်း၌ထိုင်ကာ စကားပြောနေကြသော လင်းချင်နင်နှင့်ဟူရင်းတို့ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။သူတို့၏အနားတွင် ကင်မရာမန်းများလဲမရှိချေ။ထိုကဲ့သို့သောအခြေအနေမျိုးဟာ ရှိုးအဖွဲ့သားများကိုတမင်ရှောင်ပြီး စကားပြောနေခြင်းဖြစ်လောက်သည်။

ဟူရင်းကမေးလာသည်။

"မင်း အခြေအနေဘယ်လိုရှိလဲ။ဖေးရွှီနဲ့အဆင်ပြေရဲ့လား?"

လင်းချင်နင်ကပြောသည်။

"အဆင်ပြေပါတယ်"

"ဖေးရွှီက အမြဲတမ်းမျက်နှာသေနဲ့မဟုတ် ဘူးလား"

မနက်ပိုင်းကဖေးရွှီဟာ သူ့အားထားပြီးပြေးထွက်သွားသောအခြေအနေကို ပြန်တွေးမိသော် ဒေါသထွက်လာသည်။ကြည့်ရသည်မှာ ထိုအတွက်ကြောင့် သူ​၏နှလုံးသားဟာ ပိတ်ဆို့ခံရသလိုမျိုး ခံစားနေရပြီး လင်းချင်နင်နှင့်ဖေးရွှီတို့ အတူကစားရန် ထွက်သွားသည့်အခါ အခြေအနေကို သိချင်စိတ်ပြင်းပြနေခြင်းဖြစ်လောက်သည်။

လင်းချင်နင်က ပြုံးကာဖြေသည်။

"သူ့ရဲ့မျက်နှာက အမြဲတမ်းပုတ်သိုးနေတာပဲမဟုတ်ပါဘူး။ငါတို့က မိတ်ဆွေကောင်းတွေလေ။သူက ငါ့ကိုတော့ မျက်နှာသာပေးပါသေးတယ်။"

ဟူရင်းကပြုံးကာပြောသည်။

"အလင်းဖွားလေးတွေ လက်တာမရှိဘူးလား"

"ဖေးရွှီနဲ့လား?"

လင်းချင်နင်ကပြောသည်။

"ငါငယ်ငယ်ကတည်းက သူ့ကိုသိလာတာ။ငါတို့နှစ်ယောက်ကြားမှာ ဘာမှဖြစ်လာစရာအကြောင်းမရှိဘူး။မင်းက သူ့ကိုကြိုက်နေတာမဟုတ်ဘူးလား"