Merhaba ❤️
Instagram; Rozavera1
Beğeni sınır 700 ❤️
Yorum 500 ❤️
Geçelim lütfen.
....
"Rezil oluyorum ."
"Kime ?"
"Elaleme Hazerani! Beni indirir misin?"
Umursamadı.Tek koluyla göğüsümü göğüsüne yaslayacak şekilde beni kucaklamış,hastane koridorunda koca gövdesiyle yürüyordu.
"Onlar eldir ,alemdir!Sen benimsin ,benim alemim! Canın yanıyor , yürümeyeceksin."dedi sonra koridor duvarlarına yapışarak bize yol verən insanların da duyacağı bir şekilde
"Sıkıyorsa elalem alemime göz değdirsin."dedi.
İçeri girer girmez sorgulamadan beni kucaklamıştı.Beni bir laboratuvarda bulduğumu görmezden geliyordu.
O hastaneye ağrım olduğu için geldiğime inanmış, o inançla da hastaneyi ayağa kaldırmıştı.
Koridordaki insanlar zaten bizi görür görmez gözlerini kaçırıyordu.Ama ilk bakışta bile farkedilecek ve uzunca gülünecek kadar komik bir haldeyim.
Çocuk gibi tutuyor ,Mardini kimliğime düşman olduğunu biliyordum.
Ardımızdan koşuşturan doktorların bizi yönlendirdiği odaya geçerken o kadar sinir olmuştum ki aklımdan kulak kepçesini ısırmak geçiyordu.
Evet saçmalıyorum fakat beni tam şuanda hasta yatağına oturtmayacak olsaydı kesinlikle bunu yapacaktım;
Hazerani'yi ısıracaktım.
"Bakma öyle ."dedi , kaşlarımı çatmış sinirden yanaklarımı şişirmiştim.Oturduğum yerden yatak kenarlarını sıkıyordum .Ona dik dik bakan gözlerimi es geçip şişirdiğim yanaklarımı tek eliyle iki yandan bastırıp söndürdü.
Doktorlara bakıp "Kızımın ,"diye başladı cümleye.Kızı olarak yanağımı söndüren eline asıldım.Oda hemşire ve doktorlarla doluyken ağrım olduğunu ve bu ağrının neden olduğunu söylemesine dayanacak yanaklarım yoktu.Zaten bn utanınca kızıla dönen kulaklarım çoktan ışıklarını yakmıştı.Esmer suratımda pempe yanaklar inanılmaz göze batıyordu.
"Hazerani,biraz konuşalım."dedim gözleri beni bulduğunda.
Onu bir şekilde burda olma sebebimle yüzleştirecektim.Başta ikna olmak istemese de sonradan ikna oldu.
"Ben iyiyim."dedim doktorlara mahçup bir ifade ile baktım."Hazerani,ağrım olduğunu düşünmüş.Sizi daha fazla işinizden alıkoymayalım.Teşekkür ederim."
Hastane personellerinin hepsini buraya toplamış gibi duruyordu.Gerçekten onlara ihtiyacı olan insanlarla ilgilenmeleri için güler yüzlü bir ifade çıktıklar.
Kapanan kapıdan gözlerimi alıp ona baktım.Hazerani kaşlarını çatmış , kollarını önüne bağlamış bir vaziyette sırtını duvara yaslamıştı.Bu kez dik dik bakan oydu.
"Bu hep böyle mi olacak Geşa?"diye sordu ben ona buruk bir tebessümle bakmaya başlamışken.
"Ne hep oluyor Hazerani?"
"Sen hep !"dedi sabrının taşmak üzere olduğunu görüyordum."Hep bir şeyleri benden saklayacak mısın?Bitmiyor bana masafelerin.Bitmiyor herkes gibi benden korkmaların.Oysa sana karşı bir sınırım yok.Bunu ne zaman göreceksin? "
Başımı sağa sola sallarken ,hızla ayaklandım.Benim ilk adımı katlayacak kadar büyük iki adım atıp önümü kesti.
Spor ayakkabılarımın ucuna kalkıp kollarımı boynuna uzattım.Beni sarmasıyla ayaklarım yerden kesildi.
Tırmanır gibi kendimi yukarı doğru itip boynuna sıkı sıkı sarıldığımda
"Böyle şeyler söyleme."diye fısıldadım.
"Görüyorum Hazerani.Görüyorum.
Sen sevmekten fazlasını bana veriyorsun , görüyorum."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BEYLERBEYİ HAZERANİ
General FictionEl değse dikişsiz yaraya çok acır,sevgilim.Ağır söz bile daha çok kanatır. Aşk Şeriatı'nın kuralıdır bu: Seven sevdiğine kesik bir yürek bırakır . Ben sana ; belimdeki silahı ,dik başımı ve tenimin ardındaki canı da bırakıyorum. Buyur al ! Beylerin...
