Trajikomik ; Aden

~29~

İyi okumalar muzlu pudinglerim!

Sinır tam dolmadı ama olsun....başımın etini yediniz be

Bol yorum!

.

.

.

"Ben abimi görmek istiyorum!" Sinirle bağırdim önümdeki Uraz abime.

"Güzelim göreceksin ama bek-"

"Beklemen gerek deme yine! Oyalıyorsunuz beni!" Sinirle saçlarımı çekiştirdim.

Hızla bileklerimi tuttu.
"Aden , abim... tamam göreceksin. Ama bu şekilde olmaz."

"Umurumda değil! Ne oldu Karan abime neden hala gelmedi! Saklamayın artık!"

Uraz abim yutkunup Atalay abime baktı. Atalay abim ise derin nefes aldı. "Abim gel otur bi yatağina, anlatacağim."

Dolmuş gözlerimi ona çevirdim bu defa.
"Gerçekten mi? Söz mü?" Sesim öyle kırık öyle çaresiz çıkmıştı ki ben bile şasırdım. Ne ara Karan abiye bu kadar bağlanmıştım ben?

Başını sallamasıyla yatağıma oturdum. Odada Uraz abim ve Atalay abim dışında kimse yoktu.

Sabah olmuştu ,kimsenin gözüne uyku girmemişti ama karan abim ortalıkta yoktu! Biliyordum ben, bir şey olmuştu ona.

Babamda gelmemişti hala zaten...

Uraz abim kısaca Atalay abime baktı. Atalay abim ufakça başını salladı.

"Şimdi Aden'im , önce sana bir soru soracağım tamam mı?"

"Cevaplayınca Karan abim nerede söylecek misin?" Sesimdeki heyecan tebessüm etmesine sebep oldu.

Sağ elini saçlarima koyup usulca sevdi.
"Söyleyeceğim...şimdi Aden..." derin nefes aldı

"... Uğur Karacan okula geldiğinde ne dedi sana?"

Yutkundum derince. Söylemeli miydim? Karan abime söyeldiğimde kıyameti koparmıştı.

"Abim... söyle hadi."
Dedi Atalay abim sakince.

"Bebekliğimle ilgili konuştu.  "

Kaşları çatıldı ikisinin de.
"Ne dedi?" Sesi buz kesmişti Uraz abimin.

"Nasıl... sizden ayrıldığımı."

Gözlerimi kucağimdaki ellerimden cekip başımı kaldırdım. Ikisi de öylece yüzüme bakıyirlardı. Ilk kendine gelen Atalay abim oldu.

"Aden ben mi yanlış anlıyorum yoksa-"

Tek nefeste sözünü kestim.
"Beni kasıtlı olarak kaçırmışlar."

Ayağa kalktı bir hışımla. Ellerini saclarından geçirdi. Ses çıkarmadı. Zaten ondan Karan gibi bir tepki beklenmezdi...ama Uraz...

Hala aynı şekilde bana bakan Uraz abime çeviridm bakışlarımı.

Gözlerime bakıyordu düzce.
"Atalay... ben doğru mu duydum?" Sesi boğuk sesiyle.

Atalay abim ensesini kaşıdı sinirle.
"Evet abi ."

Uraz abim gözlerini gözlerimden çekti. Başını yere eğdi. Kısık sesle güldü.

Yutkundum. Gülmesi hayırlı değildi kesinlikle.

Ayağa kalktı ürpertici bir sakinlikle. Üzerindeki takım elbisesinin kravatını düzeltti.

Dünden beri üzerlerini dahi değişmemişlerdi.