Lost, Lose (Loose Trilogy #1)

Chapter 23

Chapter 23: Special Treatment

Alas cinco y media natapos ang orientation, kahit papaano gumaan na ang bigat sa ulo ko. I drank the medicine he given to me. Kaysa naman kasi tiisin ko ang sakit ng ulo ko, edi mas nahirapan ako. Sakto na rin ang tapos ng orientation, mostly alas cinco naman talaga ang dismissal namin.

Hinatak nga lang ako ni Juni nang mag-dismiss na ng klase, hindi tuloy ako nakapagpasalamat ng personal sa binata! Heto namang si Juni, kanina pa aligaga kahit noong umagang pumasok siya. Tutok din siya sa phone niya at 'di maalis ang mata.

"Saan ba kasi tayo pupunta?" I asks a bit irritated.

"Basta." Tignan mo 'to, kinakausap pero nasa cellphone naman ang tingin.

Suminghap na lang ako sa kawalan. I don't know where Marcus is. Basta na lang kasi ako hinatak nitong ni Juni rito sa labas. Even Wynter, hindi namin kasabay na kadalasan niyang kasabay sa pag-uwi.

"Manong!" She waved her hand to call the attention of the jeepney.

Lalo tuloy akong nagtataka! Kailan pa naming tumawid papunta sa apartment nila dahil sa kabilang way ang sakayan no'n!

"Hoy—"

"Trust me, Lissy. Baka pasalamatan mo pa ako sa pinaggagawa ko."

"Huh?" We entered the jeepney, while I was clouded with thoughts.

Madaling basahin si Juni, but this time it's hard for me to read what's on her mind. Basta ang sigurado ko lang, may plano siya na hindi ko alam kung ano!

"Para po!" Muli niya akong hinatak pababa sa jeep.

Nagsimula kaming maglakad sa isang malawak bakanteng lote.

"'Hindi ba 'to, trespassing?" I ask, a bit scared.

Hirap talaga magtiwala sa babaeng 'to. 'Di ko na alam kung ano ba talaga ang trip sa buhay!

"Hindi."

I look around the house. May halong klasikal ang bahay base sa mga marmol na disenyo nito. Bahagyang dumidilim na ang kalangitan, there's wall light that giving lights to the environment. May fairy lights, pero 'di naman nakabukas.

Pakiramdam ko tuloy, there's something missing to this place. And I can't identify what it is.

"Wala ka ba talagang naalala?"

"Just tell me, Juniperia Mendoza. Ano ba kasi 'yon? Paalala mo!" Hindi ako vocal na tao, pero naiirita na ako!

Nginisian niya ako. Tignan mo 'to, galit na nga yung tao ngingisian pa ako na parang aso. Kumapit siya sa braso ko at sinandal ang ulo sa akong balikat. Since I'm taller on her, it was easier for her to do it.

"Happy birthday our bunso."

It made me freeze for a moment.

Wait, it's my birthday? Bakit hindi ko man lang naalala? Hindi man lang sumagi sa isipan ko...

Sa isang iglap those wall lights turned off, then the fairy lights switch it. Umawang ang labi ko. Until my eyes went to the door, on which Ethane was standing...

Pakiramdam ko bumagal ang oras. Naramdaman ko ang unti-unting pag-alis ng kamay ni Juni sa braso ko.

"I know you're going to forget this, but I never knew that he'd show up to request us to remind you of your birthday." Bulong niya sa akin, bago siya tuluyang lumayo na may ngiti.

Hindi pa rin ako makapaniwala sa nangyayari. I glanced at Ethane, who was now walking towards me. He's wearing a long-sleeved checkered polo shirt, and inside of it was a black shirt; he paired it with brown pants.