Yaşadığı travmalar yüzünden ailesi tarafından şımartılarak büyütülen Ahsen'in, yolu diktatör bir yüzbaşı ile kesişir.
(Hikayede adı geçen bütün kişiler, kurumlar ve olaylar hayalimin ürünüdür. Gerçeklikle bir alakası yoktur.)
18.03.2023 #GençKurgu 1.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Telefonu kapattıktan sonra masaya geri döndüm ve yemeğe devam ettim.
Herkes yemeğini bitirmişti fakat hala masadaydık. Abimler koyu bir muhabbete dalmış masadan kalkamamışlardı. Bizde onlara katılmasakta dinliyorduk. Zaten benim şuan yapabileceğim başka hiç bir şey yoktu.
"Hadi kalkın." Diyerek birden ayaklandı babaannem. "Oturduk kaldık masada."
Sandalyemi itip ayağa kalktım. Herkes ayaklandığı sırada zil çaldı ve babamlar geldi.
Babam ve mutlu ailesi...
Babam salona girer girmez bana yöneldi.
"Kızım."
Kollarını sarılmak için kaldırdığı sırada bedenim kendini bir adım geriye çekti.
Bunu ben istememiştim. Ama artık o kadar alışmıştım ki babamdan kendimi çekmeye, sürekli uzak kalmaya çalışmaya otomatikman ayaklarım bile beni ondan uzaklaştırıyordu.
Babam hiç ısrar etmeden, tekrar sarılma girişiminde bile bulunmadan kollarını indirdi ve "Hoşgeldin." Dedi.
"Hoşbulduk."
Onun gülen yüzünün aksine ben oldukça somurtuyordum. Ama ilk defa bunun onunla bir ilgisi yoktu.
"Nasılsın kızım?"
"İyiyim." Dedim.
İyiyim baba demek isterdim. Onun beni özlediği gibi özleyip, ona sarılmak isterdim. Benden önemli işi olmasın isterdim. Aramızda yaşanan kötü şeylerin yaşanmamış olmasını isterdim.
Babam ile ilgili bir çok şeyin bambaşka olmasını isterdim.
Bunu hiç kabullenmemiştim. Hayatımın hiç bir döneminde babama ihtiyacım olmayacaktı. Hiç onu özlemeyecektim. Hiç onu istemeyecektim.
Ama gerçekler öyle değildi işte. İnsan ne kadar söküp atmak isterse istesin, o çakılı şeyler kalbinin içinde de beyninin içinde de aynen kalıyordu. Bir santim bile oynamıyordu yerinden.
Babam ile aramın iyi olmasını maalesef çok isterdim.
Babamı içim rahat bir şekilde özlemek isterdim. Özleyince ona doya doya sarılmak isterdim. Bir derdim olduğunda ona koşabilmeyi isterdim. Bir kez olsun babam halleder diyebilmeyi çok isterdim.
Çünkü ben çocuktum o da babamdı...
Bunu ne kadar inkar edersem edeyim bu hayatım boyunca asla değiştiremeyecek olduğum bir gerçekti.
Hayat hiç bir zaman çocukken düşündüğüm gibi olmayacaktı. Babamı hiç özlemeden yaşayamayacaktım. Onun eksikliğini hissetmeden yapamayacaktım. Onu istemediğim bir hayat olmayacaktı.
Çünkü çocuklar babalarını özlerdi. Babalarına ihtiyaç duyardı. Aralarının iyi olmasını isterdi. Bir şey olduğunda ilk ona koşmak isterlerdi. Kız çocukları ilk aşklarının babaları olmasını isterdi. Babalarını isterlerdi.
