Rozdział 5

5.2K 351 71
                                    


Hidden Hills

21 sierpnia 2005 r.

Droga Jasmine,

Jeśli czytasz ten list, to znaczy, że właśnie wkroczyłaś w dorosłość. Przyjmij moje najserdeczniejsze życzenia urodzinowe. Na wstępie podkreślę, że jeśli rodzice wręczyli ci list bez żadnych wyjaśnień, to prawdopodobnie czeka cię cały kalejdoskop emocji. Z góry bardzo cię przepraszam za ewentualne łzy. Ostatnią rzeczą, której dla ciebie chciałem, to fundowanie ci cierpienia. Między innymi dlatego podjąłem dziś decyzję, o której opowiem ci w dalszej części listu. Z góry proszę, byś wybaczyła mi ewentualny chaos narracyjny, ale jest tyle rzeczy, o których chciałbym ci powiedzieć... Ponadto od tygodnia przez moją głowę przetacza się istny huragan myśli, który uniemożliwia mi normalne funkcjonowanie. W nocy nie mogę spać, bo bez przerwy zadaję sobie pytanie, dlaczego ich to spotkało, a za dnia jestem do tego stopnia wypruty z energii, że nie rozumiem, co mówią do mnie pracownicy. Moje serce przypomina teraz porozrzucane po pustyni puzzle. Choćby nie wiem, jak się starał, to nigdy nie uda mi się ich wszystkich odnaleźć i poskładać do kupy. Pewnie myślisz sobie teraz: „Kim jest ten człowiek i o czym właściwie mówi?". Pozwól zatem, że przejdę do sedna. I jeszcze raz przepraszam...

Nazywam się Bernard Richwood i dziś mija tydzień, odkąd w tragicznym wypadku straciłem dwie najbliższe mi osoby: ukochanego bratanka, Vincenta, i jego wspaniałą żonę, Rachel. Zginęli, jadąc do mnie w odwiedziny. Do wypadku doszło na trasie, którą Vincent przemierzał setki razy. To prosty odcinek o długości około trzech mil. Teoretycznie nie miało prawa im się przytrafić nic złego. A jednak wystarczył jadący z naprzeciwka pijany kierowca, by w jednej chwili Vincent i Rachel przestali istnieć. Gdy dotarła do mnie wiadomość o ich śmierci, przez długi czas wykłócałem się z policjantem, że musiało dojść do pomyłki. Potrzebowałem całego dnia i arsenału środków uspokajających, by zaakceptować druzgocącą prawdę. Od tamtej pory bez przerwy wyrzucam sobie, że gdybym nie zaprosił ich na rodzinną kolację, to pewnie wciąż by żyli. I choć wszyscy wokół powtarzają, że to nie moja wina, bo na pewne rzeczy nie ma się wpływu, to ja nie przyjmuję takich tłumaczeń do wiadomości. Od tygodnia nie stanąłem przed lustrem w obawie przed tym, że ujrzę w nim swoją parszywą gębę. Jestem winny i na ten moment nie wiem, czy kiedykolwiek będę w stanie sobie wybaczyć. Jednak nie tylko dlatego podjąłem decyzję, która zmieni całe twoje życie. Powód jest dużo bardziej złożony, Jasmine. Moja kochana, maleńka i zupełnie bezbronna Jasmine...

Dlaczego ten człowiek nazwał mnie moją?" - pytałam siebie w myślach, czytając kilka razy ostatnie zdanie. A potem zaintrygowana przeszłam wzrokiem do kolejnego akapitu...

Tydzień temu, gdy los tak okrutnie ze mnie zadrwił, przez moment myślałem, że odebrano mi absolutnie wszystko, co miało dla mnie znaczenie. Widzisz, Jasmine, poza moim bratankiem i jego żoną w samochodzie znajdował się bowiem ktoś jeszcze: ich niespełna trzymiesięczna córeczka, która według pierwszych docierających do mnie informacji miała również stracić życie. Dopiero po godzinie emocjonalnego koszmaru, gdy godziłem się z faktem, iż zostałem na świecie zupełnie sam, dowiedziałem się, że maleństwo jakimś cudem uszło z wypadku bez choćby najmniejszego zadrapania. Podobno strażacy przecierali oczy ze zdumienia, widząc je śpiące w foteliku w kompletnie skasowanym aucie. Gdy o tym teraz myślę, stwierdzam, że to nie mógł być przypadek. Z jednej strony poniosłem karę za błędy przeszłości, a z drugiej dostałem szansę, by naprawić choć część z nich. Skrzywdziłem wiele osób, Jasmine. Niektóre na to nie zasługiwały. Już nikt nie może przeze mnie cierpieć. Właśnie to jest jedynym z powodów, dla których moja jedyna krewna nie może ze mną zostać. Ty nie możesz ze mną zostać. Tak, Jasmine Richwood... Jesteś cudownym dzieckiem, które nie miało prawa przeżyć. Moją ostatnią żyjącą krewną.

The Candidates. Panna Richwood (Tom 1) [WYDANA]Opowieści tętniące życiem. Odkryj je teraz