Trajikomik ; Aden

~36~

İyi okumalar muzlu pudinglerim!

Aden modelini değistirmeye karar verdim. Bu gözümdekine daha uygun
(Medya; Aden)

Bol yorum💋

İntagram;
heimirrr

Sınır
-------
Vote; 800
Yorum;800
.

.

.

Dolu gözlerimi kapının ağzında duran Karan abime çevirdim. Omzunu pervaza yaslamış yere bakıyordu her zamanki keskin bakışlarıyla.

Titrek bir nefes çektim içime ,gözlerimi sıkıca yumdum bileğimde hissettiğim sızıyla.

Aklıma dakikalar öncesi dolup duruyordu.

Kapının büyük bir güçle defalarca tekmelenmesi. Ardından kilidin kırılması.

Bu esnada kontrolunu yitirdiğim bedenimdeki ufak bir sızı. Görüş açımdaki bileğime bastırılan cam parçası.

Yabancı değil...

Kendi bileğimi emrimle kesen cam parçası.

Saniyeler sonra etrafıma dolanan kollar, elinden çekilen cam ve bileğine bastırılan hırka.

Her şey hayal meyaldi...annemin acı hıçkırıkları, Atlas abimin tetiklenmiş ve titreyen elleri,Atalay abimin panikten mesleğini yapamaması, Erez abimin kendine aksi bir şekilde bomboş bakışları, Araz'ın yanıma yaklaşmadan dolu gözleriyle bakması ve Karan abimin kapıyı kıran o değilmiş gibi uzak durması...gerçekti

Çok gerçekti.

Sonrasında zaten kendime gelemeden hastane odasındaydım. Aklımdan çıkmıyordu hiç biri. Ama hepsinin bakışlarında ortak bir düşünce vardı.

Nasıl yaparsın Aden? Bizi neden ve nasıl böyle kolay gözden çıkarırsın?

Hemşire dikişin tamamlandığını söyleyip uyarıları yaptıktan sonra ayrıldı odadan. Sargısız elimi bırakmayacak gibi tutan anneme baktım.

Gözleri kızarıktı. Doğru dürüst ağlamamıştı aslında. Neden kızarıktı mavileri?

Odada abilerim, annem ve kardeşim vardı yalnızca.

Az önce umursamayıp nankörce bırakmaya calıştığın ailen mi? Güldürme beni.

Yüzüme bakmıyordu hiç biri. Ya da bakamıyordu bilmiyorum .Sebebinin benden soğumuş olmaları olma ihtimali kalbime bir sancı saplıyordu.

Dakikalar saatlere döndü. Kimse çıtını çıkarmadı. Annem de elimi hiç bırakmadı.

"Konuşmayacak mısın? Neden bizden kurtulmak istediğini söylemeyecek misin?" Kulaklarıma dolan ses ile yutkundum.

Erez Aktan...

Sesini galiba ilk defa böyle duyuyordum. Cansız ve öfkeli.

Kavga ettiğimizde dahi böyle olmamıştı.

Cevap vermedim. Veremezdim de zaten.

Onlardan kurtulmak istediğimi düşünmüştü.

Sahi

Ne için kendime zarar vermiştim?

Neyden kaçmak için?

"Cevap yok...güzel." ayağa kalktı bir hışımla.

"Konuşma Aden. Konuşma abim. Sen ne zaman konuş biliyor musun? Bizim kim olduğumuzu, bizi içinde nereye koyduğunu anladığında."

Yüzüme dahi bakmadan odadan çıkması mı daha çok acıtmıştı yoksa sözleri mi bilmiyorum.