Οι δρόμοι άδειοι,ο ουρανός ακόμα σκοτεινός έκανε το τόπο όμορφο.Οσο ο παίρνουσε η ώρα, τόσο αυξανόταν και η κίνηση.Ο ουρανός είχε άρχισε να διώχνει το σκοτεινό πέπλο της νύχτα και να δέχεται τα ροδαλα χρώματα της ανατολής.Ο Λουκάς βοήθησε τον Πέτρο με τις αποσκευές και πήγαν για Check in
"Λοιπόν, παιδιά αντίο,καλό ταξίδι"
Ο Πέτρος και η Άννα τους χαιρέτησαν και προχώρησαν στο χώρο αναμονής.Η Άννα κοιτούσε κάτω,όλα τα αεροπλάνα προσγειωμένα.
"Να έτσι θα πάμε"
Ένα αεροπλάνο έτρεχε στο διάδρομο και σιγά σιγά σηκωνόταν από την γη.Η Άννα κοιτούσε με θαυμασμό
"Φαίνεται τόσο όμορφο από κοντά"
"Που να δεις όταν είσαι μέσα,θα τρελαθείς"
Ο Πέτρος είχε φροντίσει να κλείσει θέσεις κοντά στο παράθυρο.Μετα από κάποια λεπτά ανακοινώθηκε από τα μεγάφωνα η πτήση τους και ξεκίνησαν.Η Άννα ένιωθε τον ενθουσιασμό της να μεγαλώνει καθώς έκατσε στη θέση της.Η αεροσυνοδός έδωσε οδηγίες ασφαλείας και έδεσαν τις ζώνες τους.
"Μη φοβηθείς"
Το αεροπλάνο άρχισε να κινείται στον αεροδιάδρομο.Η Άννα δεν ένιωθε φόβο,μόνο ενθουσιασμό καθώς ο Πέτρος της είχε περιγράψει την απογείωση σαν κάτι μαγικό.Και ήταν.Το αεροπλάνο άρχισε να απογειώνεται,η καρδιά της κέρδισε ύψος σαν το αεροπλάνο,η αίσθηση ήταν τόσο μαγευτική και πρωτόγνωρη.Απο το παράθυρο όλα άρχισαν να απομακρύνονται και το αεροδρόμιο χανοταν από τα μάτια της καθώς μικρά συνεφα το κάλυπταν μέχρι που πλέον δεν έβλεπε τίποτα,μόνο άσπρο
"Περίμενε"
Ψιθύρισε ο Πέτρος
Τότε η Άννα αντίκρισε ένα θέαμα που έκανε την καρδιά της να σταματήσει.Ηταν πάνω από τα σύννεφα,ο ήλιος φωτιζε,φως απέραντο καθώς πετούσαν από τα σύννεφα,μια απέραντη θάλασσα από σύννεφα.
"Αυτό είναι άραγε ο παράδεισος"
Ψιθύρισε
Αλήθεια ένιωθε σα να ήταν στον παράδεισο,όλα τόσο γαλήνια και φωτεινά.Ο Πέτρος χαμόγελασε και της έπιασε το χέρι
"Σου το πα"
"Καμία λέξη δε μπορεί να περιγράψει αυτό που βλέπω, ούτε εγώ,ούτε εσύ, είναι τόσο μοναδικό, τόσο όμορφο"
"Είναι"
Η Άννα δεν μπορούσε να ξεκολλήσει τα μάτια της από το παράθυρο παρά μόνο όταν ήρθε το πρωινό.
