Part - 47

19.9K 1K 171
                                    

Unicode

"နဂါး မောင်အိမ်ခဏပြန်အုံးမယ်"

"ဘာဖြစ်လို့လဲ"

"ရေချိုးဖို့လေ။မောင်ပြန်ခဲ့ရင် မင်းသွားချိုးလိုက်"

"အေး အေး "

"အဲ့တာဆို မောင်အရင်ပြန်လိုက်မယ်နော်။
ဒါနဲ့ လင်းသိုက်...မင်းကရောမနားတော့ဘူးလား
တစ်ချိန်လုံးငုတ်တုတ်ထိုင်ကြည့်နေတာ မျက်လုံးတွေ ညောင်းနေပါအုံးမယ်ကွာ"

"ကိုယ်အဆင်ပြေတယ်"

"အေးပေါ့ မင်းကဇောနဲ့မို့ အဆင်ပြေမပြေ
မသိသာတာ။မင်းခန္ဓာကိုယ်ကတော့ငြိမ်မနေဘူးကွ...မင်းပါပြန်လဲသွားမယ်။ကိုယ့်အခန်းကို
ပြန်မနားချင်ရင်တောင် ဆိုဖာပေါ်ဖြစ်ဖြစ်
ခဏတဖြုတ်လေးလဲနေပါလား
မင်းပင်ပန်းမှာဆိုးလို့ပြောနေတာ"

"အိမ်ခဏပြန်တော့မယ်ဆို။ပြန်တော့လေ"

အလိမ္မာလေးနဲ့ ငြင်းလွတ်နေတာမို့ ဆက်ပြောဖို့ကို မင်းသန့်လက်လျော့လိုက်ပြီဖြစ်သည်။
နေသာမကောင်းတာ ထင်လင်းသိုက်ဆိုတဲ့ကောင်က ခေါင်းမာတဲ့နေရာမှာနှစ်ယောက်မရှိဘူး။

မီးငယ်သတိမေ့နေတာ ၆ရက်တိုင်တိုင်ရှိပြီ။
ဒီရက်တွေအတွင်း သူနဲ့နဂါးကသာ တစ်လှည့်ဆီ စောင့်ပေးခဲ့ကျပေမဲ့ ထင်လင်းသိုက်ကတော့ ပင်တိုင်ရှိနေသည်။ကုတင်ဘေးထိုင်ကာ မီးငယ်လက်တစ်ဖက်ကိုဆုပ်ကိုင်ထားရင်း အချိန်ပြည့်လိုလိုကြီး စိုက်ကြည့်နေတဲ့ထင်လင်းသိုက်ကို နားပါပြောလို့လည်းမရ... မလွဲမသွေဆိုတဲ့အချိန်တွေကလွဲရင် ကျန်တဲ့အချိန်တွေက မီးငယ်ဘေးမှာတစ်ချိန်လုံး ရှိနေသည်။

သူတို့တင်မကပဲ ဆရာဝန်ကြီးတွေကပါ အနားယူဖို့  လိုအပ်ကြောင်းပြောပေမဲ့ ထင်လင်းသိုက်ကိုယ်တိုင်က အဆင်ပြေပါတယ်ဆိုမှတော့ ဘယ်သူက တားနိုင်ပါအုံးမလဲ။ယုတ္တအဆုံး အန်ကယ်Lသိုက်က ဖုန်းဆက်ပြီးအနားယူဖို့ပြောတာတောင် ဒင်းက လက်မခံချင်။ကားတိုက်မှုမတိုင်ခင်ဘာတွေဖြစ်ခဲ့လဲ မေးနေတာတောင် တစ်ခွန်းမဖြေသေးသည်မို့ သူအိမ်က ပြန်လာရင်တော့ ရအောင်မေးဖို့ တေးထားသည်။

"မပြန်သေးဘူးလား မင်းသန့်။မင်းသွားရင် ဆေးရုံအရှေ့ကဆိုင်မှာ ထမင်းချိုင့်သွားယူဖို့ လိုက်ခဲ့မလို့..."

HUSBAND:DaddyWhere stories live. Discover now