Als een beek wil ik mij met jou vermengen
Zonder mij voel ik me verloren en gevangen.
Hoe vaak moet ik water zijn, tot je me drinkt,Als de enige bron waarvan je ziel ooit heeft gedronken
Lang geleden ben ik mijn menselijkheid verloren, Sinds jij verscheen, mijn hart in brand gevloerd.
Vervul me, omhels mijn wezen zo puur,
Zonder jou kan ik de lente niet meer zien, zo fragiel en puur.
Wees op tijd, laat me niet achter in de herfst,Wanneer de bladeren vallen, mijn ziel bedroefd en gekweld.De rillingen op je naakte huid, ik voel ze nog steeds,Neem ze mee naar de lente, laat me bloemen voelen, die nooit voor mij werden geplukt, eenzaam en teer.
Jij bent de muziek die mijn dansen niet beweegt,De taal die ik niet spreek, de woorden die ik tevergeefs zeg.Ik ben zij, degene die je niet bemint,Ik verweet het je: haar zang was zoeter toen ik huilde om jouw hand, mijn vriend.De hand die ik volgde, die mijn huid streelde,Geef me een laatste kus en ik keer terug naar de herfst, het seizoen van verdriet.Ik zal de lente mijn rouw betuigen,Want zonder jou wil ik daar niet zijn, waar we ooit samen zegevierden.
Ik hoor de tranen al slapen in mijn bed,Ik ben vergroeid met het geluid van een hart dat is beleden.Ik kan niet zonder jou, mijn lief, ik ben verstrikt,Dus neem me mee, fluister slaapliedjes, laat het vuur branden, in duisternis verstrikt.
Ik hoor het gekreukel van papier op de grond,Naast mijn verkreukelde lichaam, gevangen in een ongekende zonde.Beide het resultaat van jouw betoverende woorden, zo vol venijn,Je moeder waarschuwde je ooit: verleid geen schrijfster, laat de liefde klein.
Maar jouw moeder kent jou niet, jouw duivelse spel,Hoe je van mij een schilderij maakte, om naar te kijken, zonder mijn stem te horen, zo snel.Waarom heeft jouw moeder me niet gewaarschuwd voor jouw bedrog,En voor al die momenten, herinner je ze nog, elk ogenblik vervlogen?
Ik was een oceaan, een vloedgolf, een stille toeschouwer,Herinner je die momenten, hoe ik verlangde om één te zijn, zo puur.Hoe ik in jouw lichaam wilde kruipen, als een microbe klein,Hoe ik door jouw ogen wilde kijken, om alles te verbeteren, om verenigd te zijn.
Keer op keer smeekte ik je om van me te houden,Ik smeekte om jouw liefde, om het lot te ontvouwen.Maar als je nu besluit om van me te houden, mijn vriend,Zoek me dan op in de herfst, waar de liefde haar einde vindt.Daar zal ik liggen, gekleed in dezelfde kleren,Die ik droeg toen je me bedroog, zo teder.Mijn haar zal niet veranderd zijn, zoals de tijd verstreek,Je zult me herkennen, in al mijn gebreken, mijn vroegere ik, zo bleek.Ik zal een schilderij zijn, gevangen in de stilte van het doek,Ik zal niet kunnen spreken, enkel luisteren, zoals een fluisterende roep.Vertel me alles over die ene lente, zo ver weg,Die kwam na de herfst, de tijd waarin mijn hart zachtjes werd weggelegd.
