one shotes

Βασιλιάδες της Νάπολης 2

Τοσκάνη, Ιταλία

Η το πανάκριβο κρασί ρέει άφθονο στον κήπο του αρχοντικού του 18ου αιώνα. Άλλη μια παγκόσμια επιτυχία για την εταιρεία. Ολοένα και περισσότερος πλούτος. Οι συζητήσεις τους έχουν αρχίσει να με κουράζουν. Από την απέναντι πλευρά του τραπεζιού, τον βλέπω να μου χαμογελά πονηρά και να τείνει το ποτήρι του προς το μέρος μου κάνοντας μια πρόποση. "Στην υγειά σου." Οι λέξεις διαγράφονται στα χείλη του χωρίς όμως να ακουστούν. Η ορχήστρα συνεχίζει να παίζει τα τοπικά παραδοσιακά τραγούδια της περιοχής. Η ώρα έχει περάσει προ πολλού και το μισοφέγγαρο αχνοφαινεται ανάμεσα στα σύννεφα.
Όσο περισσότερο τον παρατηρώ, τόσο περισσότερο τον θέλω. Είναι ντυμένος με ένα λευκό πουκάμισο και έχει αφήσει μερικά κουμπιά κάτω από τον λαιμό του ανοιχτά. Από μέσα φαίνεται ξεκάθαρα η χρυσή αλυσίδα που κρατά το εξίσου χρυσό έμβλημα της οικογένειας του, ίδιο με αυτό που κοσμεί το μικρό δάχτυλο του δεξιού χεριού του. Σύμβολο εξουσίας. Αντίθετα, εγώ είμαι ντυμένη με ένα μαύρο σατέν φόρεμα που φτάνει μέχρι τους αστραγάλους μου και αφήνει εκτεθημενη την πλάτη μου.
Τα χέρια μου είναι καλυμμένα με γάντια, όπως πάντα, φτιαγμένα από μαύρη δαντέλα που φτάνουν λίγο ψηλότερα από τον αγκώνα μου. Κάποια σημάδια πρέπει να παραμείνουν κρυφά.

Σηκώνομαι από το τραπέζι, αφού πρώτα απολογηθω κι έπειτα κατευθύνομαι προς τον κήπο με τις τριανταφυλλιές. Είναι το αγαπημένο μου σημείο. Ακούω βήματα πίσω μου. Δεν γυρίζω να κοιτάξω. Ξέρω ότι είναι αυτός. Τον νιώθω να με τραβά κοντά του από την μέση μου και κολλάω πάνω του.

"Φοράς το άρωμα που σου αγόρασα." Ακούω την φωνή του από πίσω μου. Τα χείλη του φιλούν την βάση του λαιμού μου και τα δάχτυλα του στην μέση μου διαγράφουν μικρούς κύκλους που κατρβαινουν όλο και πιο χαμηλά.

Ανατριχιαζω στο άγγιγμα του. Μπορεί να ευθύνεται και το δροσερό αεράκι για αυτό. Ξέρω όμως ότι τον θέλω.

Με μια κίνηση με γυρνά και με κόλλα στον τοίχο από πίσω μου με τα χείλια του να συνθλίβουν τα δικά μου σε ένα παθιασμένο φιλί.

"Όπως πάντα μέσα στην χλιδή." Διαπιστώνει. "Και αυτά τα διαμάντια είναι δικό μου δώρο."

"Ξέρω να εκτιμώ το καλό γούστο." Αναφέρω.

"Πως αισθάνεσαι που γίναμε ακόμα πλουσιότεροι;" Με ρωτά.

"Πανέμορφα, μα δεν ξεχω ποτέ από που ξεκίνησα. Από τις φτωχότερες γειτονιές της Νάπολης. Όπως ακριβώς κι εσύ. Και επίσης δεν ξεχνώ τις θυσίες που έκανα για να φτάσω ως εδώ. Μόνη μέσα στην μαφία, ως ένα απλό δόλωμα, κατέληξα αρχηγός αυτής."