Artystka✔

JEDENAŚCIE

Wytrzeszczam na niego oczy. Co on usiłuje zrobić?

Chłopak siada na klozecie i wlepia we mnie przenikliwe spojrzenie. Ani drgnę. W ogóle nie mogę ruszyć się z miejsca.

Wreszcie sięga ręką do kieszeni. Wyjmuje z niej żyletkę oblepioną zaschniętą krwią. Moją krwią. Moją żyletkę.

-Skąd to masz?-udaje mi się wykrztusić.

-Chwila nieuwagi i już o jeden skarb mniej-odpowiada cicho.

Po zaskoczeniu i szoku natychmiast następuje złość.

-Oddaj to-warczę.

-Spokojnie, Cherrie.-Unosi ręce w geście obronnym.-Oddam, tylko chciałbym, żebyś coś dla mnie zrobiła.

-Niby dlaczego?-nie zmieniam swojego tonu.

-Bo potrafisz.

-Niby skąd ta pewność?

-Bo wiem. I ty też wiesz.

Daję za wygraną.

-Okay, mów-wzdycham.

Podciąga rękaw swojej koszuli i dotyka palcem lewego przedramienia.

-Umiesz jeszcze raz zrobić jaskółkę?

O mało co nie krztuszę się powietrzem.

-A dlaczego sam sobie nie możesz zrobić?-prycham.

-Ponieważ chcę żebyś ty to zrobiła.

-To nie to samo.-Spuszczam wzrok na swoje buty.

-Skąd możesz to wiedzieć?-pyta.

No właśnie. Nie mam o tym pojęcia.

-Dobrze. Ale żyletkę trzeba oczyścić-mówię z rezygnacją.

-To akurat nie jest ważne.

Posyłam mu uważne spojrzenie, ale i tak chwilę potem kucam obok niego. Patrzę na jasną skórę chłopaka i żyły widoczne na nadgarstku. Powoli przykładam do ręki ostrze i rysuję kontury tułowia ptaka tworząc ciemnoczerwoną ścieżkę. Syczy z bólu. Nie zwracam na to uwagi. Później zabieram się za głowę i ogon. Kątem oka zauważam, jak brunet robi się coraz bledszy na twarzy i mocno zaciska zęby, żeby nie krzyczeć. Przychodzi czas na skrzydła. Tutaj wykonuję małe draśnięcia jako pióra. Wtedy słyszę jego gardłowy jęk. Szybko odrywam od niego żyletkę, a rysunek pokrywa się gęstą substancją. Przykładam do rany kawałek papieru toaletowego i płuczę przedmiot w niewielkiej umywalce. Kończę zdrapywać krew, kiedy odzywa się jego niski głos:

-Jestem Isaac. Isaac Craven.

___________

Naszła mnie wena, więc jest jeszcze jeden;)