one shotes

F1: Charles Leclerc

Παρακολουθώ τον τελικό της Formula 1 στο Μονακό με την κολλητή μου. Ακόμα ένας γύρος για να δούμε ποιος θα είναι ο νικητής. Έχω τεράστια αγωνία. Θέλω με όλη μου την ψυχή να είναι ο Charles Leclerc. Είμαστε φίλοι από παιδιά. Μεγαλώσαμε μαζί.

Η αγωνία χτυπά κόκκινο. Τον βλέπω να προσπερνά τον Max Verstappen και να κατακτά την πρώτη θέση. Το πλήθος ζητοκραυγαζει. Πανηγυρίζει με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας του και είμαι ευτυχισμένη. Ανεβαίνει στο βάθρο και ανοίγει σαμπάνιες. Έπειτα του παραδίδουν το βραβείο.

Προσπαθώ να πάω κοντά του ώστε να τον συγχαρώ, μα είναι μάταιος κόπος. Δεν πειράζει, σκέφτομαι απογοητευμένη, θα τον δω κάποια άλλη στιγμή. Ένας κύριος με πλησιάζει.

"Είστε η δεσποινίς Ζακλίν;" Με ρωτά.

"Ναι η ίδια." Αποκρίνομαι.

"Ακολουθήστε με, σας παρακαλώ, ο κύριος Charles Leclerc σας περιμένει."

Κάνω νόημα στην κολλητή μου ότι θα φύγω. Μπαίνουμε σε μια λιμουζίνα και απομακρυνόμαστε από τον αγωνιστικό χώρο.

"Που πάμε;" Ρωτώ. "Γιατί φεύγουμε από την πίστα;"

"Ο κύριος επιθυμεί να σας δει χωρίς να υπάρχουν τα φώτα της δημοσιότητας."

"Ντρέπεται για εμένα; Είμαστε φίλοι από παιδιά." Απαντώ με απορία.

"Καλύτερα να τον ρωτήσετε η ίδια."

Φτάνουμε σε ένα πολυτελέστατο ξενοδοχείο. Με συνοδεύει μέχρι την σουίτα κι έπειτα αποχωρεί. Μπορείς να δεις όλο το Μόντε Κάρλο από εδώ. Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Φοράω μια κόκκινη κοντομανικη μπλούζα με το όνομα του και τον αριθμό 16 και ένα τζιν σορτς. Είμαι πολύ απλά ντυμένη για να βρίσκομαι σε σουίτα, σκέφτομαι.

Η πόρτα ανοίγει και μπαίνει μέσα ο Charles. Φορά ακόμα την στολή του. Είναι πανέμορφος, σκέφτομαι, θα ήταν ακόμη πιο ωραίος χωρίς αυτήν.

"Ζακλίν μου! Σε είδα που ήρθες στον αγώνα για αυτό είπα να σε φέρουν εδώ. Έφερα και σαμπάνια για να γιορτάσουμε!" Λέει χαρούμενος και να αγκαλιάζει. Το άρωμα του με μεθά.

"Συγχαρητήρια!" Αναφωνω χωρίς να τον αφήσω από την αγκαλιά μου. "Γιατί όμως δεν ήθελες να μας δούνε μαζί στον αγώνα;" Τον ρωτώ και απομακρύνομαι από κοντά του.

"Δεν θέλω να βγούνε φήμες για εμάς."

"Λογικό" Απαντώ με κάποια πίκρα στην φωνή μου. "Εξ άλλου είμαστε μόνο..."

"Μην τολμήσεις να πεις φίλοι." Με διακόπτει και με φιλά.

Μένω άναυδη. Απομακρύνεται από κοντά μου.

"Συγνώμη αν σε έφερα σε δύσκολη θέση..." Μονολογεί.

Τον πλησιάζω. Οι ματιές μας κλειδώνουν. Τεντωνωμαι στις μύτες των ποδιών μου.

"Καν'το ξανά." Ψιθυρίζω.

Και αυτό κάνει. Ο παιδικός μου έρωτας με φιλά ξανά και ξανά με πάθος. Παραπατω και πέφτω στο κρεβάτι, παρασέρνοντας τον μαζί μου. Πέφτει πάνω μου και γελάω. Γελάει και αυτός μαζί μου.

Με φιλά ξανά.  Αυτή τη φορά όμως είναι διαφορετικά. Τα φιλιά του μεταφέρονται στον λαιμό μου. Τα χέρια του ταξιδεύουν στο κορμί μου.

"Ξέρεις πόσα βράδια ξενυχτούσα με την σκέψη σου;" Με ρωτά. "Πόσα βράδια σκεφτόμουν να γυρίζουμε μαζί τον κόσμο, κι έπειτα μόλις πέσει η νύχτα να σε έχω από κάτω μου; Και να κάνουμε έρωτα ξανά και ξανά;"

"Κι εγώ σε σκεφτόμουν." Παραδέχομαι.

Τα χέρια του περνάν κάτω από την μπλούζα μου και αγγίζουν απαλά το στήθος μου.

"Δεν θέλω να κάνω κάτι χωρίς να το θες εσύ." Λέει.

"Είναι εντάξει." Τον καθησυχάζω.

Αφαιρεί την μπλούζα και το σουτιέν μου, όπως και το σορτς μου και μένω μόνο με το μαύρο δαντελωτό μπραζίλ μου. Πιάνει το μπουκάλι με την σαμπάνια και το ανοίγει. Έπειτα ρίχνει το περιεχόμενο του πάνω στο σώμα μου. Το κρύο υγρό έρχεται σε αντίθεση με την ζέστη μου επιδερμίδα και καυλώνω ακόμα περισσότερο, κάνοντας με να αναστεναξω. Γλύφει το κορμί μου αισθησιακά και επικεντρώνεται κύριος στο στήθος μου. Με κοιτά στα μάτια καθώς κατεβαίνει ολοένα και πιο χαμηλά. Βγάζει το εσώρουχο μου. Νιώθω πως είμαι είδη υγρή και δεν ευθύνεται η σαμπάνια για αυτό. Αρχίζει να με γλύφει κι έπειτα βάζει την γλώσσα του μέσα μου. Τα δάχτυλα μου μπλέκονται στα μαλλιά του και δεν μπορώ πλέον να κρύψω τους αναστεναγμούς μου. Παίζει μαζί μου, ενώ δεν έχει σταματήσει να με γλύφει. Σταμάτα απότομα λίγο πριν τελειώσω.

Ανοίγω το φερμουάρ της στολής του και βρίσκομαι αντιμέτωπη με τους κοιλιακούς του. Τους αγγιζω δυστακτικα. Το χέρι μου κατευθύνεται χαμηλότερα, προς το v που σχηματίζεται.

"Είσαι σίγουρη;" Με ρωτά.

"Ναι." Απαντώ