HAZAL

3. BÖLÜM part-2

bu bölüm biraz gecikti kusura bakmayın birkaç hastane işlerim vardı atamadım. Bölüm duyurularını tik tok hesabımda paylaşacağım takip etmeyi unutmayın ❤️

Tik tok hesabı= wattpad.kitap.yazari

                                   ***

Sabır diler gibi yüzüme baktı ve kemeri takmak için dibime kadar girdi. Bir an o kadar yakındık ki neredeyse burunlarımız birbirine değiyordu.

(Buranın sahnesini tik tok hesabımda paylaştım takip etmeyi ve videoları beğenmeyi unutmayın. Hesap adı: uranus.kalbi

Baran arabayı çalıştırmak için önüne döndü ama ben hâlâ bu kadar yakın olmamızın şokunu yaşıyordum ve bunu fark etmiş olacak ki bana bakıp. "Bir anda daldın gittin yoksa sana yakın olmam hoşuna mı gitti küçük hanım."

Duyduklarım ile birlikte kaşlarım çatıldı. Gerizekalı işte ne olacak buldu tabi fırsatı koydu lafı ah salak kafam niye bu kadar düşünüyorsun ki. Ama merak etmesin cevabını vereceğim. "Ne demezsin ağam senin için ölüp bitiyorum. Gece gündüz ne günah işledim de başıma senin gibi biri geldi diyorum." Alay eder gibi yüzüne bakıp sırıtıyordum ama bir yandan da kahkaha atmamak için dudaklarımı birbirine bastırıyordum.

"E artık evlenince de bir şükür namazı kılarsın küçük hanım." Gerçekten sınırları zorluyordu daha kaç kere bana küçük hanım dememesini söyleyecektim ben. "Bence sende benim gibi bir kadınla evleneceğin için binlerce kez dua edip şükür namazı kılman gerekiyor ağam." Sonlara doğru ağam kelimesini bastıra bastıra söyledim ve epeyce sinirlerini bozmuşa benziyordum. Aradan ne kadar geçti bilmiyorum ama en sonunda alışveriş merkezine gelmiştik.

Baran ağa arabayı park etti ve onunla geçen sıkıcı sohbetin ardından rahat bir nefes alabildiğime şükür ettim. Arkamı döndüğümde baran ağa telefon ile konuşyordu ve sonra telefonu kapatıp bana doğru döndü. "Küçük hanım hadi gel bizimkiler yukarıya çıkmışlar." Konuşmadan sadece arabanın etrafından dolanıp kapının olduğu bölüme geldim ve içeriye girdim. Burası çok kalabalık bir yerdi ve en çok bilinen yerlerden biriydi Mardin'de. Hızlıca asansörün önüne geçip beklemeye başladık.

Asansör gelince bizimle birlikte birkaç kişi daha asansöre bindi ama pekte tekin tipler olduğu söylenemezdi. Baran ağa ile birlikte asansörün aynaya yakın kısmına geçmiştik ve bizimle birlikte binen adamlar sürekli olarak arkasına dönüp bize bakıyordu. Bu durumdan fazlasıyla rahatsız olmuştum ki iki kat sonra adamlar indi ve derin bir oh çektim. Ama  bir şeyi hesaba katmamıştım Baran ağa ile ne kadar aynı ortamda bulunmak istemezken sürekli baş başa kalıyorduk. O kadar bunalmıştım ki boncuk boncuk  terlemeye başlamıştım. Sonra aynadan kendime baktım ve artık saç diplerimden inen ter damlaları kendi göstermeye başlamıştı, sonra Baran ağa ile göz göze geldik ve hemen önüme döndüm. Bir yandan terlememi engellemeye çalışırken bir yandan da ona belli etmemeye çalışıyordum. Ama ağamızın gözünden kaçar mı. (tabi ki de hayır)

"Küçük hanım al şu mendili de daha fazla heyecanlanma." Bakışlarım tekrar onu bulduğunda şaşırmıştım ben heyecandan falan terlemiyordum sadece onunla aynı ortamda olmak istemiyordum. "Heyecanlanmıyorum sadece şuradan bir an önce çıkmak istiyorum ağam." Yine sabır diler gibi yüzüme baktı. "Hadi konakta ağam diyorsun, bari insan içinde ağam deme." Gülmemek için kendimi zor tutuyordum, koskocaman merdin ağası Baran ağa bana ağam deme diyordu, bunu sokaktan geçen birine söylesem inanmazdı. "O zaman sende bana küçük hanım deme ağam." Yüzüme doğru biraz yaklaştı. "Tama senin dediğin gibi olsun ama ağam demeyeceksin." Kafamı salladım.

Sonunda asansörün kapısı açıldı ve kendimi bir hışımla dışarıya attım onunla aynı ortamda bile olmak nefes almamı engelliyordu. Arkama baktığımda o da asansörden inmişti ve telefona bakıp yürümeye başladı. Yani bir insan ancak bu kadar öküz olabilir, nezaket kurallarını falan da mı bilmiyordu. Fazla beklemeden arkasından yürüyerek yanına kadar ilerledim. Daha sonra az ileride Müjgan'ı ve diğer aile üyelerini gördüm. Müjgan'ın yanına doğru gittim ve sıcak bir tebessüm ile beni karşıladı.