winners

2. Chcę Cię zobaczyć.

Rio de Janeiro, Brazylia
Lipiec

Rano obudziły mnie promienie, przedzierające się prosto przez okno mojego pokoju. Nie mogłam już zasnąć, więc ubrałam krótkie, czarne spodenki oraz tego samego koloru top, a włosy związałam w ciasnego kucyka. Postanowiłam, że skorzystam z tego, jak wcześnie się obudziłam i trochę pobiegam. Lubiłam wszelkiego rodzaju aktywności, a przy okazji mogłam zwiedzić okolicę. Domek wujka Edwarda i cioci Kate był położony spory kawałek od oceanu i to w dodatku na wzgórzu, więc dobiegnięcie do centrum zajęło mi jakieś pół godziny. Miasto było niezwykłe i praktycznie przez cały czas tętniło życiem. Kiedy dobiegłam do samiutkiej plaży postanowiłam chwilkę odpocząć i sprawdzić telefon. Podczas biegania, słyszałam, że wydawał jakieś dźwięki w mojej kieszeni, więc musiałam to skontrolować. Na wyświetlaczu pojawiły się nieodebrane połączenia od mamy i mojej przyjaciółki Stelli. Postanowiłam, że w pierwszej kolejności skontaktuje się ze swoją rodzicielką, która już po dwóch sygnałach odebrała face time.

- Cześć skarbie, jak się masz?- zapytała, odrzucając swoje bujne, blond loki. Ona i ciocia Kate były takie podobne.

- Wszystko dobrze, właśnie jestem na plaży, spójrz.- powiedziałam, odwracając kamerę i pokazując mamie przepiękny krajobraz.

- Niesamowite.- westchnęła.- Jeśli dobrze pójdzie to ja i Austin odwiedzimy was za miesiąc.

- Naprawdę?- zapytałam zaskoczona.

- Tak, ostatnio widziałam się z twoim ojcem i obiecał popilnować naszego domu oraz Charliego, abyśmy my z Austinem mogli do was przylecieć.

- Różyczka!- już chciałam odpowiedzieć mamie, jednak w telefonie usłyszałam słodki i piskliwy głos mojego młodszego, o dziesięć lat brata.

- Cześć Austin.- pomachałam mu do kamery.

- Austin idź zjedz śniadanie, później porozmawiacie z Aurorą.-poleciła mu mama, na co chłopiec od razu pobiegł do kuchni. Zawsze był tak ułożonym dzieckiem.

- Kiedy widziałaś się z tatą?- zapytałam. Moi rodzice bardzo rzadko się ze sobą spotykali odkąd dziewięć lat temu podjęli decyzję o rozstaniu. Byliśmy naprawdę dziwną rodziną. Ja wyglądałam identycznie jak tata, zaś Austin był małą kopią naszej mamy. Mimo zgrzytów i trudności nasi rodzice zawsze potrafili stanąć na wysokości zadania i wychować nas jak najlepiej. Czasami brakowało mi taty w domu, ale ja i moja mama razem byłyśmy niczym kochane kłopoty i naprawdę nic nie było nam straszne.

- Wczoraj rano zawiózł mnie do pracy, bo mój samochód nie chciał odpalić i dużo rozmawialiśmy o tym, żebym przyjechała do was z Austinem.- odparła.

- Bardzo się cieszę.- uśmiechnęłam się do niej.

- Dzwoń do mnie, pisz, uważaj na siebie i Matheo
oraz baw się dobrze, kocham cię.- powiedziała serdecznie.

- Ja ciebie też.- odpowiedziałam, klikając czerwoną słuchawkę. Teraz postanowiłam oddzwonić do Stelli, ponieważ ona na pewno martwiła się jeszcze bardziej.

- Auroro White, czy ty oszalałaś?- zapytała moja przyjaciółka od razu po odebraniu telefonu.

- Przepraszam, tyle się działo.- zaśmiałam się.

- Zaraz mi opowiesz, ale pozwól, że ja pierwsza sprzedam Ci kilka plotek.- powiedziała, na co ja pokiwałam głową.- Byłam ostatnio na imprezie i nie uwierzysz, ale był tam również Bruke...-zaczęła, a ja poczułam jak zasycha mi w gardle na wspomnienie o byłym chłopaku. Ja i Bruke rozstaliśmy się pół roku temu, ponieważ podczas naszej intymnej chwili nazwał mnie imieniem mojej przyjaciółki. Jak się później okazało, Stella mu się zawsze podobała, a ja byłam tylko po to, by mógł się do niej zbliżyć.- Oczywiście, kiedy go zobaczyłam od razu stamtąd wyszłam, ale zdążyłam jeszcze zauważyć, jak obściskiwał się z Madison.- kontynuowała.

- Obrzydliwe.- skrzywiłam się.

- Dokładnie.- przytaknęła.- A u ciebie co tam?- zapytała, poprawiając swoje rude włosy.

- Wczoraj się ścigałam.- powiedziałam dumnie, a na mojej twarzy zagościł szeroki uśmiech.

- Wow. Spodziewałam się, że jak tylko się tam pojawisz to wsiądziesz do samochodu i ruszysz przez Rio.- zaśmiała się.

- Tak też zrobiłam, ale musisz wiedzieć, kto był moim przeciwnikiem!- pisnęłam podekscytowana.

- Nie mam pojęcia.

- Victor Carvalho.- szepnęłam, sama nie wierząc w to, co wczoraj się stało.

- Tak?- usłyszałam za sobą i poczułam jak w gardle stanęła mi gula. Silny, męski głos. Ten sam. Poczułam się jak w transie, a głos niedowierzającej przyjaciółki, wydobywający się z telefonu, słyszałam tak, jakbym była pod wodą. Szybkim ruchem rozłączyłam połączenie i odwróciłam się, by spojrzeć w przeszywające, czarne oczy.

- Chyba o mnie mówiłaś...- zaczął, a na jego usta wkradł się zadziorny uśmiech.- mistrzyni kierownicy we własnej osobie.

- Ja...- zaczęłam, jąkając się. Nie miałam pojęcia jak wybrnąć z tej sytuacji.

- Chyba nie możesz wyrzucić mnie z głowy księżniczko.- powiedział prześmiewczo, co spowodowało, że momentalnie odzyskałam pewność siebie.

- Nie schlebiaj sobie, rzadko myśle o ludziach, z którymi wygrywam.- rzuciłam oschle, na co chłopak podniósł brew, a jego usta wygięły się w ironiczny uśmiech.

- Myślę, że twoja wygrana była pomyłką.- zaczął.- A ja czekam na rewanż.

- To sobie poczekasz, bo nie wiem czy wiesz, ale o rewanżu decyduje zwycięzca.- prychnęłam.

- Wiesz co jest zabawne?- zapytał mnie, używając lekkiego tonu. Jego ręce spoczywały w kieszeniach czarnych spodenek, a tego samego koloru bluza z kapturem idealnie komponowała się z ciemnymi oczami.

- Hm?- westchnęłam.

- To, że Ty nawet nie zdajesz sobie sprawy z tego, że jesteś u mnie. W moim mieście i w mojej dzielnicy.- powiedział, a przez jego głos przemknęła nutka grozy.

- Aktualnie to jestem na plaży, a po drugie skąd wiesz, że nie pochodzę z Rio?- zapytałam sarkastycznie.

- Słyszę twój żałosny angielski akcent.- prychnął.- Dziwi mnie tylko twoja karnacja, nie przystoi Brytyjce.

- Jak widać, moje korzenie nie są czysto brytyjskie, a teraz przepraszam wielkiego pana Carvalho, świetnego kierowcę i idola nastolatek, bo zamierzam wrócić do domu.- odpowiedziałam, wymijając chłopaka. Nagle poczułam mocny ścisk na moim łokciu i przyciągniecie tak silne, że z powrotem stałam przed nim.

- Pośpiesz się z tym rewanżem.- rzucił oschle.

- Jakoś nie spieszy mi się żeby szybko Cię zobaczyć.- prychnęłam.

- A mi wręcz odwrotnie.- powiedział, a jego wargi delikatne podniosły się ku górze.