Trouvaille || VegasPete

B.8

İyi okumalar:)

Parmakları omeganın yumuşak tenini yavaşça okşarken gözlerini güzel yüzünden ayıramıyordu. İçinde ki pişmanlık dalga dalga, her geçen saniye Vegas'ın göğsüne daha şiddetli vurup ona ne kadar büyük bir pislik olduğunu hatırlatırken bir anlığına iradesine yenilip onun ayaklarının dibine çökmek ve küçük ellerini sıkıca tutarak af dilemek istiyordu.

Biliyordu, Pete bir süre sonra onu affederdi ama alfa o kadar gururluydu ki kendisini bu hale düşürmektense Pete'in, ona her gün nefretle bakmasını yeğlerdi.

Başparmağını morarmış gözaltlarında gezdirdi ve gözleri dolmaya başladı. Ona hiç hak etmediği sözler söylemişti ve belli ki o sözler omeganın canını fazlasıyla yakmıştı.

Ortaklaşa yaptıkları bir hatayı onun üstüne yıkarak vicdan yükünden kurtulabileceğini sanmıştı ama omega ona belki de hayatının en büyük dersini vermişti. Suçu sadece onun üstüne atarak bu kadar kolay sıyrılamayacağını ve Kim'i her gördüğünde yaptığı şeyin pişmanlığının yüzüne tokat gibi vuracağının gerçeğini yüzüne haykırmıştı resmen.

Haklıydı.

"Sen her zaman haklıydın." Fısıldadı. Başını kaldırıp yavaşça Pete'in yüzüne yaklaştı ve sol gözüne küçük bir öpücük bırakıp geri çekildi. Af dilemeyi, sözcükleri kullanarak yapamazdı belki ama bu küçük öpücükle af dilemiş saydı kendisini.

Pete, cevap vermemiş olsa bile.

Omega, gözünde hissettiği sıcaklıkla uyanırken yanında birisinin olduğunu fark etmiş ve gözlerini aralamamıştı. Hissettiği sıcak ve yumuşak dudaklar geri çekilirken nefes aldı ve ciğerlerine dolan, vücudunu anında rahatlatan o kokuyu içine çekti.

Alfa buradaydı.

Yanındaydı.

Omega ağlamak istedi. Ona karşı bu kadar zayıf olduğu için ve kokusuyla bile yerle bir olmaya bu kadar yakın olduğu için kendine lanetler okumak istedi. Ona aşık olması, onu bu kadar çabuk affetmeye hazır olmasını gerektirmiyordu. Kendisini korumak ve bir daha kalbinin kırılmamasını sağlamak için sert olmalıydı ama onun karşısında o kadar zayıftı ki haftalarca içinde ona karşı beslediği kin bir anda puf olup uçmuş nefreti ise nerede olduğunu bilmediği bir köşeye saklanmıştı.

Yapmayacaktı ona karşı yumuşak davranmayacaktı ama şu an sert davranamayacak kadar da zayıftı. Bu yüzden gözlerini açmadı. Akmak için ısrar eden gözyaşlarını zorlukla tutarak, sessizce aşık olduğu ve aynı zamanda nefret ettiği adamın ne yapacağını beklemeye başladı.

Alfa, ayağa kalktı ve omeganın güzel kokusunun her tarafını sardığını hissederek derin bir nefes aldı. Onu sabaha kadar hiç bıkmadan izleyebilrdi ama küçük omega uyandığında ve yanında Vegas'ın onu izlediğini gördüğünde sakin kalacağını garanti edemiyordu.

Vegas, ifadesiz suratına geri döndü ve tok bir sesle yatakta usulca uyuyan Pete'e seslendi.

"Pete." Omega, onu duymuştu fakat duymazdan gelerek hareket etti ve arkasını dönüp çarşafı başına kadar çekti. Onunla henüz yüzleşmek istemiyordu.

"Pete, kalkmalısın. Akşam oldu." Yaklaştı ve ona dokunmadan yatağın ayak ucunu salladı. "Kim sana yemek yedirmem konusunda beni uyardı."

Pete, oralı olmadı. Sıkıca kapattığı gözlerini açmak istemiyordu. Çünkü açarsa elleri onun öptüğü yere ve dokunduğu tenine gidecek sonrasında ise ona karşı yumuşamaya başlayacaktı.

Vegas, onda bıraktığı izlerin silinip gitmesine izin vermiyordu. Kırıyordu, döküyordu sonra Pete, tam Kim'le devam etmeye karar verdiği zaman yeniden ona yaklaşıyordu ve izlerini tazeliyordu. Pete, istemiyordu. Vegas, gibi dengesiz birinin artık hayatını alt üst etmesini, onu üzmesini istemiyordu.