Sonsuzluğa doğru kaybolmuş bir aşkın, tozlu sayfalarını bulan Mahigül, hiç beklemediği bir anda aşkı bulacaktı. Ama bu aşk onun büyük sırrı olmaya mahkum olacaktı.
Kaderleri bir yazılmış iki ruh asla ayrılamazdı. Bu onların ilânihâyesi, edebi sonsuz...
Mavi kocaman gökyüzünü izlemekteydi genç kız. Yeşil çimlerin üstüne ince bedenini bırakmış, kollarını iki yana açmıştı.
Açık bıraktığı sarı saçları yeşil çimler ile mükemmel bir uyum içerisindeydi. Üzerine giyindiği mavi kısa elbisenin çıplak bıraktığı bacaklarına bir küçük uğurböceği gezmekteydi
Böceğin minik adımları genç kızı gülümsetiyordu. Toz pembe dudaklarından tatlı mırıltılar çıkıyordu. Keyfi oldukça yerindeydi. Hiçbir şeyi düşünmüyor sadece gökyüzündeki bulutları izliyordu.
Rüzgar hafiften esiyor, kuşlar güzel sesleri ile ötüyor, kelebekler hava da naif bir şekilde süzülüyor, kiraz çiçekleri yapraklarını doğaya hediye ediyor, güzel çiçeklerin kokusu her yeri mest ediyordu.
Genç kız sanki bir tablonun içerindeymiş gibi hissediyordu. Her şey çok kusursuz ve mükemmeldi. Hiç bitsin istemiyordu bu anı.
"Mahperi!"
Bu da kimdi? Bir erkeğe ait bir sesti. Genç kız uzandığı yerden doğrulup etrafına bakındı.
"Mahperi, gel artık."
Neredeydi bu adam, ayrıca Mahperi dediği kadın da ortalıkta yoktu. Garipsedi bu durumu.
"Seni çok özledim sevgilim. Sana kavuşmak istiyorum artık, ne olur gel yanıma."
Hiçbir şey anlamıyordu. Bu ses kime aitti? Ayağa kalkıp çevresini arayışa başladı. Kimse yoktu. Kendisinden başka insan yoktu.
"Mahperi! Mahperi."
Ses yakınlaşıyordu. Genç kız tedirginlik ile arkasına döndü. Bir adam vardı ama yüzü çok bukanıktı, bir şey göremiyordu.
