yeniden duz yazi ile geldim 🫶🏻 bu bolum bayagi uzun kizlar bence cok tatli bir bolum oldu umarim begenirsiniz🧚🏻♀️
oy vermeyi unutmayin ⭐️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Rahatlatıcı bir müzik, meyve kokulu mumlarım, odamın aralık penceresinden içeri girmeye çalışan rüzgar, yatağımın her yanına dağılmış renkli kalemlerim ve uzandığım yatakta bana sırnaşan köpeğim.
Normal şartlar altında huzurlu ve mutlu hissetmem için yeterli bir ortamdı.
Ama öyle hissetmiyordum. En yakın arkadaşlarımdan biri ile birkaç gündür aram bozuktu, haklı olduğumu bildiğim halde benimle konuşmamakta ısrarcı olması, ona yazdığım şeyleri ve son söylediklerimde ileri gidip gitmediğimi sorgulatıyordu. Ama dediğim gibi, söylediklerimde haklıydım.
Bir teşekkür benim için o kadar da önemli değildi. Sokakta acelesi olan insanların düşürdükleri eşyalarını onlara ilettiğimde bana teşekkür edip etmemelerini önemsemiyordum, koşar adım bir yere yetişmeye çalışan kişileri hayatımın bir daha hangi kısmında göreceğim belli değildi ve onların teşekkürüne ihtiyacım yoktu. Yaşlı teyzelere metroda yer verdiğimde yüzüme dahi bakmadan teşekkür etmeleri günümün akışını etkilemiyordu. Kendime koyduğum bir kase dondurmadan tatması için bir kaşık da anneme verdiğimde bana bunun için teşekkür etmesi ertesi gün aklımda kalmıyordu.
İyilik denilen şey karşılıksız yapılırdı. Bazen ansızın gerçekleşirdi, bazense bile isteye yapardınız. Yaptığınız şey sizi yorsa bile işin sonunda karşınızdaki kişiye bir yardımınızın dokunduğunu hatırladığınızda ayaklarınızın ağrısı o an için önemsiz gelirdi. Bir teşekkür belki bazı durumlarda sizin için ödül gibi gelebilirdi lakin size anlık gelişen küçük iyiliğiniz karşılığında teşekkür edilmediğinde boşlukta gibi veya kızgın da hissetmezdiniz.
Fakat özür dilemek benim için önemliydi.
Hayatım dört dörtlük değildi. Ne yazık ki bir peri masalında yaşamıyordum ve etrafım hatalarla doluydu. Geçmişime dönüp baktığımda kırmızı renkteki çarpılar gözüme batıyordu. Hataları düzeltmek kolay değildi, en azından birinin hep daha fazla çabalaması gerekiyordu.
Henüz 18 yıllık hayatımda yeterince şey yaşamıştım. Geç dilenen özürler kadar kalbimi kıran şey yoktu. Birinden bir özür bekliyorsam bunu ona belli ederdim ve benden özür dilemesini isterdim. Ancak o zaman düzenli olmasında çabaladığım hayatıma kaldığım yerden devam edebilirdim.
Özür dilemek teşekkür etmek gibi değildi. Bir özür birçok şeyi değiştirebilirdi. Gününüzün geri kalanını etkileyebilirdi. Buna önem verdiğimi hem Jennie, hem de Lalisa oldukça iyi biliyorlardı. Yine de buna rağmen Lalisa abarttığımı düşündüğünü pek hoşuma gitmeyen bir üslupla belirtmişti. Kırılmıştım, ondan böyle bir şey beklemiyordum. Son zamanlarda başka arkadaşlarıyla daha çok vakit geçiriyordu ve benim yanıma yalnızca üçümüz buluşacaksak uğruyordu. Onu kaybetmek istemiyordum fakat benim yanımda olmak istemiyorsa da onu zorla yanımda tutmak gibi bir niyetim yoktu.
