Black Sea

77

لویی رشته های باریک و ظریف سرنوشت رو میدید که به زیبایی و آهستگی بین خودش و دایان تشکیل میشن ، برخلاف چیزی که پسرک سعی داشت نشونش بده، از دست دادن هری، نه خیلی واضح اما قطعا اون رو آسیب‌پذیر تر از سابق کرده بود و شاید این دلیلی بود که ظرف چند روز ناقابل کمی از دیوارهای ضخیم دورش فاصله گرفت و اجازه داد ارتباطش با جین و لویی رو بهتر بشه . حالا دیگه غرغرها و سردی‌هاش نسبت به شیطنت و های انرژی بودن پسرعمه‌اش کمتر شده و معمولا سعی میکرد حتی اگر اون رو همراهی نمی‌کنه حداقل کنارش بنشینه و تماشاش کنه که این تاثیر بسزایی تو ارتباطات و دانش‌های اجتماعی دایان خام داشتن و لویی فقط میتونست بابتش خوشحال باشه  

از اونجایی که هنوز مثل جین به مدرسه نمی‌رفت صبح ها جهت سرگرم شدن با لویی به شرکتش میرفت و خوشبختانه بچه بدقلق و آزاردهنده ای نبود ، معمولا با دقت به فرایندها و اتفاقات خیره میشد و گاهی هم سرش رو گرم میکرد با بازی‌هایی که جین به زحمت طبق سلیقه اون پیدا و در موبایل لویی نصب کرده بود تا ظهرها که فیبی همزمان با برداشتن جین از مهد به دنبال دایان هم میومد ، این یک روزمرگی نسبتا ثابت بود که بچه ها اعتراضی بهش نمیکردن و حالا باهاش خو گرفته بودن

خلاصه که زندگی با جریان غم‌انگیزی در حرکت بود ، دیگه کسی پیدا نمی‌شد که اسمی از هری بیاره و این خیلی سوزناک اما مایه آسودگی خیال بود ، همه وانمود می‌کردن لویی از ابتدا یک پدر مجرد بوده و کمکش میکردن از چالش هاش گذر کنه . حتی زین و نایل و شان هرروز باهاش تماس میگرفتن تا مطمئن بشن همه چیز خوبه ، گاها لویی دوست داشت همین سوال رو از زین بپرسه اما زین هیچوقت از اون تایپ هایی نبود که سفره دلش رو باز کنه و احتمالا وقتی حضورا همدیگه رو میدیدن باید بهش رسیدگی میکرد ، البته اگر روزی همدیگه رو حضورا ببینن ... ! به‌نظر میومد هردو روزهای شلوغی رو میگذرونن

اون روز هم لویی طبق روتین به شرکت رفته بود تا با فرو کردن سرش تو نقشه ها و گذران وقت توی جلسات احساس عادی بودن بهش دست بده ، البته اون در زمان مواجهه با مشکلات عموما خودش رو با دود و الکل و اوقات فراغت های افراطی خفه می‌کرد اما در کمال تعجب، این بار بیشتر تمایل داشت حس کنه در یک کار مفید غرق شده و در این امر به خودش هیچ فرصت استراحتی نمیداد اما حضور دایان مسبب میشد حواسش بیشتر جمع وعده های غذایی باشه پس نگاهی به ساعت انداخت و وقتی متوجه شد که زمان ناهار رسیده، لپ تاپش رو بست و همزمان با شکستن قلنج گردن دردناکش که از صبح خم مونده بود، گفت

_ دای، وقتشه که ...

سرش رو بلند کرد و وقتی متوجه شد پسرش اونجا حضور نداره حرفش نصفه موند و یک مار موذی از جنس اضطراب دور قفسه سینه‌اش پیچید و اون رو با حالت خفقان آوری فشرد ، بخشی از وجودش میدونست دلیلی برای نگرانی نداره ، به هرحال نگهبان ها و کارمندها با اون پسر آشنا بودن و قطعا اجازه نمیدادن از ساختمون خارج بشه ، خود دایان هم بچه دردسرسازی نبود و قوانین رو میدونست اما روح رنج دیده لویی این حرف‌ها حالیش نبود ‌. مثل یک پارانوئیدی تمام عیار همیشه زمزمه این رو داشت که مبادا عزیزترینش یک بار دیگه از دست بره